Rozdział 19

„Zróbmy przerwę, panowie. Znajdźcie czas, którego potrzebujecie na lunch, herbatę, dopilnujcie spraw związanych z pakunkiem, cokolwiek potrzebujecie. Spotkamy się ponownie późnym popołudniem”. Warkot Sainta rozbrzmiewa w moim głosie, gdy walczy o kontrolę. Nie czekam na odpowiedź. Kłaniam się i wychodzę z pokoju, a Kas podąża tuż za mną.

„Bronx! Co się dzieje?” woła za mną Kas. Nie mogę przestać. Saint przedziera się na powierzchnię. Nie mogę ryzykować, że ją skrzywdzę lub powiem coś, czego będę żałować. Przez ostatnie kilka tygodni tak ciężko pracowała, spotykała się z terapeutą, jadła zdrową żywność, żeby przytyć i poznawała członków stada. Nie mogę zrujnować tego postępu, tracąc panowanie nad sobą przy niej.

Nawet przy wszystkich pozytywnych postępach, jakie poczyniła, nadal ma koszmary niemal każdej nocy. Rzuca się i przewraca, mówi i płacze przez sen, a budzi się krzycząc w zimnym pocie. Śpię na jej sofie, żeby nie była sama, kiedy się obudzi. Moim obowiązkiem jest zapewnienie jej bezpieczeństwa, kołyszę ją w ramionach i uspokajam, aż znów zaśnie. Czasami jestem tak zmęczona, że zasypiam, trzymając ją w ramionach, ale większość czasu wracam na sofę.