Rozdział 129

Punkt widzenia Liama

To, że miałem Sophię w ramionach, było warte każdej sekundy tego, przez co przeszedłem. To były dwa tygodnie piekła, po których nastąpiły godziny uwięzienia między wymiarami, które naprawdę wystawiły na próbę moją determinację. Pustka pustki wystarczy, aby doprowadzić każdego do szaleństwa . Gdybym nie miał tak ważnego powodu, aby pozostać skupionym i wydostać się stamtąd, wątpię, czy bym się wydostał. Ciemność tego miejsca szybko wkrada się do twojego umysłu, próbując cię pochłonąć. Czułem pod stopami kości biednych dusz, które tam przede mną zaginęły. Nie zaryzykuję zabrania tam Sophii, zwłaszcza teraz, gdy podejrzewam, że nosi dziecko. Muszę wymyślić nowy plan i znaleźć sposób na komunikację z drugą stroną. W tej chwili przychodzą mi do głowy tylko dwie opcje. Zostaję tutaj i wychowuje dziecko z Sophią, dopóki nie znajdziemy drogi powrotnej. Albo mogę spróbować wrócić sam, aby uzyskać pomoc innych. Pierwsza opcja jest najbezpieczniejsza dla wszystkich, ale wiąże się z ogromną ceną dla nas wszystkich. Obawiam się, że Alexander spróbuje tu przyjechać, gdy nie wrócimy w ciągu kilku dni. Był zdecydowany przyjechać tym razem, ale gdy Ethan miał już dość naszych kłótni o to, kto z nas spróbuje tu przyjechać i rzucił monetą, Alexander przegrał.

Siedzę obok Sophii przy małym stole, kładąc rękę na jej kolanie pod stołem. Czuję potrzebę, by jej ciągle dotykać, nie tylko dlatego, że teraz mogę, ale dlatego, że muszę się upewnić, że naprawdę jest w porządku. Cieszę się, że mogę dzielić z nią tę chwilę, widzieć, jak świętuje urodziny z matką i najlepszą przyjaciółką, chociaż nadal wyczuwam jej smutek. Chciałbym móc to dla niej naprawić, po prostu przynieść jej więzi tutaj i zobaczyć, jak jej twarz rozjaśnia się na ich widok. Znajdę sposób, by je zjednoczyć, tak czy inaczej to się stanie. Po prostu nie wiem, ile to potrwa ani jakim kosztem. Ledwo mogę skupić się na rozmowie przy stole, mój umysł wiruje od wszystkiego, co próbuję rozgryźć i od możliwości, że właśnie straciłam wszystko w domu. Wybór nie jest trudny, wybrałabym ją i dziecko, które rozwija w jej łonie w mgnieniu oka, ale to nie znaczy, że nie jestem załamana wszystkim, co zostawiam za sobą.