Rozdział 5

Korytarz był cichy i pusty. Victoria szła przed nią, a Thomas podążał za nią.

Podłoga była pokryta dywanem, więc nie było dźwięku, nawet gdy obcasy Victorii uderzały o podłogę. Niemniej jednak jej brwi były mocno ściągnięte i wyglądała na niespokojną.

Gdy wysoki mężczyzna szedł za nią, nie mogła ignorować jego wzroku, co ją niesamowicie stresowało.

Nagle zatrzymała się, odwróciła się w jego stronę i przypadkowo spojrzała w jego ciemne oczy.

Uniosła brwi. „Panie Hart, podoba ci się to, co widzisz?”

Thomas nie był zawstydzony tym, że został przyłapany na gapieniu się na Victorię na gorącym uczynku. Jego wzrok nie przesunął się w inne miejsce ani nie zadrżał z nieśmiałości; jego oczy były tak samo wyniosłe jak wcześniej i spokojne jak zawsze.

Majestatyczny i elegancki, taki jak się urodził.

Wypowiedział: „Brzydkie”.

Wiktoria uznała to za tak irytujące, że aż ją to rozbawiło. „To dlaczego patrzysz na mnie, jakbyś nigdy wcześniej nie widział kobiety?”

Wielu uczestników przyjęcia patrzyło na nią z różnymi emocjami: pogardą, złośliwością i zaskoczeniem. Niemniej jednak najbardziej niekomfortowe spojrzenie, jakie otrzymała, pochodziło od Thomasa.

Nie była pewna, czy się myliła, ale niejasno zauważyła błysk opętania w jego oczach, gdy niespodziewanie spojrzała na niego. Gdy spróbowała przyjrzeć mu się bliżej, w jego oczach dostrzegła jedynie spokój.

Thomas powiedział spokojnie: „To, co masz na sobie, jest groteskowe. Czy nie próbujesz zwrócić na siebie uwagi?”

Groteskowe? Nie mogła powstrzymać się od spojrzenia na swoją wieczorową suknię. Bordowa wieczorowa suknia sugerowała elegancję i wdzięk. Bez ramiączek odsłaniała jej czarujący obojczyk i smukłą szyję. Doskonale eksponowała również jej krągłą, szczupłą sylwetkę.

Kiedy założyła wieczorową suknię, Cecilia zaskoczyła ją nawet wykrzyknikiem: „Victoria, jesteś zdecydowanie najbardziej oszałamiającą i piękną kobietą dzisiejszego wieczoru, koniec dyskusji”.

Dlaczego Thomas powiedział, że wyglądała groteskowo? Czy był ślepy?

Victoria powiedziała lekko: „Och, prawie zapomniałam! Pan Hart zawsze ma wyjątkowy gust; tylko Youngowie pasują do twojej estetyki i gustu. Mimo wszystko pozwól, że dam ci radę: Bez względu na to, jak bardzo jesteś chętna i chętna, powinnaś po prostu poczekać jeszcze kilka dni. Mam na myśli, że to źle dla ciebie i panny Young, że pojawiacie się publicznie razem, zanim się rozwiedziemy”.

„Och, racja…” Victoria się uśmiechnęła, myśląc o czymś. „Słyszałam, że panna Young jest osobą publiczną. Jeśli jakiś prawy środek masowego przekazu zdecyduje się rzucić trochę światła na tę sprawę opinii publicznej, jej przyszłość będzie zrujnowana”.

Thomas zmrużył oczy, słysząc to. Podszedł do niej i górował nad nią. Napięcie między nimi było oczywiste.

„Co... powiedziałeś?” zapytał Thomas.

Wiktoria była oszołomiona; wyczuwając niebezpieczeństwo, instynktownie cofnęła się o kilka kroków.

Co się działo? Już zgodziła się na rozwód i właśnie wygłosiła niegroźny komentarz. Dlaczego mogła wyczuć, że był zły? Czy to możliwe, że... przypadkowo źle zrozumiał, że wykorzystuje przyszłość Sophii, aby mu zagrozić?

Zanim Wiktoria zdążyła cokolwiek powiedzieć, niedaleko nich otworzyły się drzwi, co przełamało napięcie między nimi.

Stary kamerdyner z siwymi włosami wyszedł z pokoju. Kiedy ich zobaczył, powiedział z uśmiechem: „Sir, Missus, Senior Hart właśnie mówił o was dwojgu. Szybko wejdźcie”.

Thomas skinął głową i odpowiedział krótko, po czym ruszył w stronę pokoju.

W pokoju był starszy mężczyzna z siwymi włosami. Jego twarz wyglądała na starą, ale wydawał się być krzepki. Siedział na krześle i delektował się herbatą. Kiedy zobaczył Thomasa, uśmiechnął się i powiedział: „Thomas, jesteś tutaj”.

Thomas dał dziadkowi prezent urodzinowy i powiedział: „Wszystkiego najlepszego, dziadku”.

Senior Hart przyjął prezent z uśmiechem. Kiedy zobaczył Victorię, która stała za Thomasem, jego uśmiech zniknął, a oczy stały się zimne.

Następnie Victoria wręczyła Seniorowi Hartowi swój prezent urodzinowy. „Wszystkiego najlepszego, dziadku. Życzę ci szczęśliwego i długiego życia”.

W pokoju zrobiło się niezwykle cicho. Senior Hart nie wyciągnął ręki, by przyjąć prezent od Victorii. Zamiast tego spojrzał na nią swoimi starymi, zamglonymi oczami i wyraził swoją niechęć.

Ręka Victorii zamarła w powietrzu. Spojrzała na Thomasa, mając nadzieję, że powie coś, co pomoże jej wyjść z tej sytuacji. Mimo to udawał, że tego nie widzi i stał tam bez emocji.

Victoria ugryzła się w wargę. Wiedziała, że nie może liczyć na Thomasa. Kiedy opanowywała swoje uczucia, uśmiechnęła się. „Dziadku. To prezent urodzinowy dla ciebie”.

Senior Hart odpowiedział chłodno: „Victoria, nie mogę przyjąć twojego prezentu. Proszę, zabierz go z powrotem”.

W sercu Victorii pojawił się cień wątpliwości. Jakiego rodzaju ohydnego przestępstwa dopuściła się, że Senior Hart tak ją traktował?

Zapytała nieśmiało: „Dziadku, naprawdę aż tak mnie nienawidzisz?”

Senior Hart spojrzał w górę. „Czy nie wiesz, co zrobiłeś w przeszłości?”

„Czy mnie nienawidzisz tylko dlatego, że poślubiłem kogoś z rodziny Hart?

„Victoria uważnie obserwowała wyraz twarzy Seniora Harta. „Cóż, i tak niedługo rozwodzę się z Thomasem”.

Oczy starszego Harta zadrżały, gdy usłyszał słowo „rozwód”, jakby była to jakaś niewiarygodna nowina.

Zauważywszy to, Victoria chciała pytać dalej, zanim Senior Hart machnął do nich ręką. „Jestem zmęczony. Oboje możecie już iść”.

Thomas opuścił pokój bez emocji, a Victoria przez kilka sekund czuła się, jakby wrosła w ziemię, zanim opuściła pokój.

Coś było nie tak z postawą Senior Hart. Wyglądało na to, że jej małżeństwo z rodziną nie było jedynym powodem, dla którego jej nienawidził.

Gdy wyszli z pokoju, Victoria zamierzała poszukać Cecilii. Nagle usłyszała chrapliwy i uwodzicielski głos Thomasa.

„Zmień strój”.

Victoria spojrzała na niego zdziwiona i chłodno odparła: „Nie”.

„Zmień to” – nalegał stanowczo Thomas.

Postanowiła go zignorować i odwróciła się, żeby odejść, zanim Thomas szybko złapał ją za nadgarstek.

Thomas spojrzał na nią i powiedział: „Proszę cię, żebyś się przebrała”.

„Co to ma wspólnego z tobą?” zapytała Victoria.

Powiedział chłodno: „Brzydkie”.

Tylko dlatego, że uważał to za brzydkie, musiała się z tego wyrwać? Czy była zbyt posłuszna, żeby zrobić to, co jej powiedziano w przeszłości, że tak nią rządził?

Odtrąciła jego rękę i prychnęła. „Jesteś szalony”.

Nie odchodząc zbyt daleko, głos Thomasa dobiegł z tyłu. „Victoria Shaw, to ostatni raz, kiedy cię proszę. Zmień strój!”

Spojrzała z buntowniczym wyrazem twarzy. „A co jeśli tego nie zrobię?”