Rozdział 45

Podchodzę do drzwi, nasłuchując, czy ktoś się do mnie zbliża. Próbuję użyć super słyszenia, ale albo osoba za drzwiami jest wyjątkowo cicha, albo nie nauczyłam się włączać super uszu.

„Kto to?” – pytam.

„To ja, jestem sama. Czy możesz otworzyć drzwi, zanim odpadną mi ręce” – mówi Dot. Szybko otwieram drzwi z uśmiechem. Dot staje w moich drzwiach z pełnymi rękami. Ma mały bukiet różowych kwiatów w wazonie, małego pluszowego wilka i dwie torby. Zapach chińskiego jedzenia uderza w moje nozdrza i prawie wyrywam jej torbę z ręki. Na torbie jest nadrukowane to samo logo mojej ulubionej chińskiej restauracji i zastanawiam się, czy pan Collins powiedział Alexanderowi, gdzie lubię jeść. Biorę od niej kwiaty i pluszowego misia, a ona wchodzi, zamykając za sobą drzwi.