Rozdział 107

* Punkt widzenia Conera

Nie wiem, co jest gorsze, mdłości czy ból kolan od upadku na podłogę. Moje kolana są ważne. Nie mogę być tancerką, jeśli moje kolana są uszkodzone! Chociaż nie jestem pewna, czy potrzebowałyby tancerza w tym nowym świecie, w którym się znalazłam. Chwytam miejsce na nadgarstku, które pokazała mi Sophia i czekam, aż przestanie mi się skręcać żołądek. Ciągle myślę, że to wszystko to dziki sen i że niedługo się obudzę, ale czy można spać we śnie? Ponieważ zasnęłam i kiedy się obudziłam, nadal tu byłam. Nie mogę uwierzyć, że Sophia też tu jest. Myślałam, że już jej nigdy nie zobaczę. Właściwie to były ostatnie słowa, jakie do mnie powiedziała. „Jeśli kiedykolwiek cię jeszcze zobaczę, to będzie za wcześnie” – warknęła. Często odtwarzam sobie w pamięci to, co jej zrobiłam. Jak ją skrzywdziłam. Nigdy na to nie zasłużyła. Chyba to moja kara za to. Karma zawsze znajdzie sposób. Nadal nie wiem, dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem. Kochałem ją, byłem pewien, że tak było, ale potem poznałem Molly. Jasne, Molly była ładna i współczułem jej, mieliśmy bardzo podobną historię życia. Oboje straciliśmy rodziców i trafiliśmy do rodziny zastępczej. Byłem w rodzinie zastępczej przez siedem lat, kiedy ona do nas dołączyła. Przez pierwsze sześć miesięcy w ogóle się nią nie interesowałem, zbyt zajęty Sophią, tańcem i college'em, żeby nawiązać z nią jakąś więź. Pewnego wieczoru, krótko po jej 18. urodzinach, przyszła do mojej sypialni i przespałem się z nią. Nadal nie mam pojęcia, jak to się stało. Powinienem był przyznać się do błędu Sophii od razu, ale tego nie zrobiłem. Nie chciałem jej stracić ani skrzywdzić. Przysiągłem sobie, że to się nigdy więcej nie zdarzy, ale zdarzało się za każdym razem, gdy byliśmy sami. Nie mogłem przestać, miałem niepohamowaną potrzebę bycia z Molly.

„Czujesz się lepiej?” Głos pana Collinsa wyrywa mnie z podróży w przeszłość. Mrugam do niego, a on ma zadowolony uśmieszek przyklejony do twarzy. Przysięgam, że ten facet cieszy się, widząc moje cierpienie.