Rozdział 76 Księga 2 trzydzieści sześć

„Wyglądasz pięknie” – słowa uderzyły Emily w serce i spojrzała na niego ostro. Co ona właśnie usłyszała? Czy Michael właśnie ją pochwalił? Nie, to niemożliwe. Musiała źle usłyszeć, pomyślała, gdy jej wzrok zatrzymał się na nim, czekając, czy na nią spojrzy, ale tego nie zrobił. „Ach, tak właśnie myślałam” – zaśmiała się drwiąco z siebie za to, że pozwoliła swojemu sercu zbłądzić.

Michael nie mógł powstrzymać słów przed ucieczką z ust, nie mógł uwierzyć, że myślał na głos. Kątem oka spojrzał na Emily, czuł na sobie jej wzrok, ale nie mógł zmusić się, żeby na nią spojrzeć, nie tylko dlatego, że bał się jej reakcji, ale też dlatego, że się rumienił. Przez wszystkie lata oddawania jej serca, po raz pierwszy pozwolił jej usłyszeć odrobinę swoich myśli na jej temat. Po raz pierwszy ją pochwalił, po raz pierwszy powiedział takie słowa innej kobiecie oprócz swojej matki i zmarłej babci.

Chciał spojrzeć na Emily, powtórzyć swoje słowa, patrząc jej w oczy, ale po tym, jak nieśmiałość go opuściła, strach wziął górę, bał się, co ona zrobi, co powie, jak mu odpowie. Och, ale chce wiedzieć, co ona teraz myśli, czy jej serce bije szybko jak jego? Czy czuje, że motyle utknęły jej w brzuchu, tak jak on? Czy kocha go tak, jak on ją? Podniósł głowę, by spojrzeć jej w twarz, ale ona odwróciła wzrok w stronę okna. Jego serce krwawiło, ale nie mógł nic zrobić. W końcu, mimo że nieumyślnie, złożył jej komplement, ona nawet się do niego nie uśmiechnęła, nie mówiąc już o podziękowaniu.