Rozdział 132

Punkt widzenia Sophii

Liam stoi na końcu łóżka, a moja ręka nieruchomieje, gdy moje oczy wędrują po jego ciele. Widziałam go już kiedyś bez koszulki i jestem pewna, że to wywołało u mnie gorąco. Jest idealnie wyrzeźbiony, nie tak masywny jak Max, ale zdecydowanie bardziej zbudowany niż moje inne więzi.

„Zaczęłaś beze mnie, więc teraz będę patrzył, jak kończysz” – mówi chrapliwym tonem, klęcząc na końcu łóżka. Nagle czuję się skrępowana i zaciskam kolana, gdy rumieniec spływa mi po piersi i twarzy. „Hmm, nie mów mi, że teraz zrobiłaś się nieśmiała, panno Banks” – przesuwa dłonie po moich piszczelach i zatrzymuje się przy kolanach, delikatnie je rozchylając i klękając między moimi nogami. Sposób, w jaki na mnie patrzy, sprawia, że wszystkie moje zahamowania topnieją i chcę zerwać z niego ręcznik i powiedzieć, że zmieniłam zdanie. Tak bardzo chcę się z nim zżyć.