Rozdział 1

„Dzień dobry, panie!” krzyczy Jenna, starsza uczennica akademika, idąc korytarzem akademika, waląc w każde drzwi. Przewracam się z jękiem i przeciągam, żeby podnieść telefon. Odczytuję godzinę, po czym pocieram oczy, zanim ponownie sprawdzę godzinę, ponieważ nie ma szans, żebym ją dobrze odczytała. Rozglądając się po pokoju, czuję się pewna, że moje oczy teraz działają prawidłowo i ponownie sprawdzam godzinę.

„Matko, puszysto!” przeklinam pod nosem. Miałam rację za pierwszym razem. Jest 5:30 rano! To potwierdza moje podejrzenia, że idealna Jenna z tym zbyt przyjaznym uśmiechem jest zła. To pierwszy dzień na uniwersytecie, a zajęcia zaczynają się o 9 rano. Dlaczego, u licha, budzi cały akademik o 5:30? Przez cienkie jak papier ściany słyszę pomruki i przekleństwa innych dziewczyn, gdy Jenna głośno ogłasza, że czas na prysznic. Chwytam poduszkę i przyciskam ją do głowy, żeby spróbować zagłuszyć hałas. Ustawiłem budzik na 8 rano, co dałoby mi mnóstwo czasu na prysznic i śniadanie przed naszymi pierwszymi zajęciami. Udaje mi się zablokować wystarczająco dużo hałasu, żebym znów zaczął zasypiać. BUM, BUM, BUM!

„Sophia Banks, pokój numer 5, nie słyszę tam żadnego ruchu!” Słodki, mdły głos Jeny woła przez drzwi, gdy wali w nie, a następnie zaczyna grzechotać klamką. Z prychnięciem rzucam poduszkę na podłogę, odrzucam kołdrę i wstaję, tupiąc do drzwi, które szarpnęłam.

„Jest 5:30 rano!” syczę do Jenny. Uśmiecha się z udawanym współczuciem, gdy patrzy na mnie od stóp do głów .

„Zdaję sobie sprawę z czasu, panno Banks, ale tegoroczne zapasy będą potrzebowały więcej czasu, aby je przygotować, jeśli chcemy, żeby któraś z was wyglądała schludnie” – uśmiecha się.

„Nie jesteśmy bydłem” – prycham i zaczynam zamykać jej drzwi przed nosem. Zatrzymuje je nogą w progu i spogląda na swój notatnik.

„Sophia Banks, osiemnastolatka, przyjechała tu, żeby studiować kryminologię. Ojciec nie żyje, matka cierpi na psychozę i obecnie przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Sophia potrzebuje wsparcia, żeby poradzić sobie z emocjami i bardzo by jej pomogła struktura i rutyna. Sophia nie ma innych życiowych relacji...” Uciszam ją, wyrywając jej notatnik z ręki i czytając ulotkę, którą miała przy sobie. Z każdym słowem moich danych osobowych, które czytam, mój gniew rośnie, tak jak każdy list dolewa oliwy do ognia, który już we mnie rośnie. Kto jej przekazał te informacje? Jest tylko starszą studentką z dobrowolną rolą liderki akademika, nie ma prawa ani potrzeby, żeby te informacje były dostępne. To naruszenie prywatności.

„Skąd to masz?” – ryczę. Studenci gromadzą się na korytarzu, ich uwaga skupia się teraz na dramacie rozgrywającym się przed nimi.

„Jako liderka akademika mam dostęp do wszelkich informacji, które mogą mi pomóc cię wesprzeć”. Jenna stwierdza, trzymając głowę wysoko, jakby czuła się super . „To było w oświadczeniu o przyjęciu, które podpisałeś i na które wyraziłeś zgodę, gdy przyjąłeś swoje miejsce na tym uniwersytecie” – dodaje. Wyrywam stronę z klipsa, który ją przytrzymywał, i uderzam tablicą w jej pierś.

„Nie miałaś prawa do tej informacji i z pewnością nie miałaś prawa rozgłaszać jej całemu akademikowi” – krzyczę, odpychając ją od drzwi. Na jej twarzy pojawia się krótki wyraz szoku, gdy uderza głową o ścianę, po czym jej wyraz twarzy staje się pusty i osuwa się na podłogę z hukiem. W tynku na ścianie, w którą uderzyła, wyraźnie pęka. Rozlegają się jęki na korytarzu, gdy trzaskam drzwiami. Opieram się o nie z niedowierzaniem, patrząc na swoje dłonie z obrzydzeniem.

„Niech ktoś zadzwoni po karetkę!” – słyszę, jak jedna z dziewczyn na korytarzu krzyczy.

Jak to się stało? Przecież nie popchnęłam jej tak mocno, prawda?. nie, to niemożliwe, nie jestem taka silna i ledwo ją dotknęłam. Musiała się o coś potknąć i uderzyć głową. Ta szczelina w ścianie musiała już tam być, a ja po prostu nie zauważyłam jej do tej pory.

„Czy ona oddycha?” – słyszę przerażony głos. Nie słyszę odpowiedzi, ponieważ w uszach zaczyna mi dzwonić, a serce zaczyna głośno walić. Czuję się, jakby z pokoju wyssano tlen, gdy łapczywie wciągam bezużyteczne powietrze. Moja klatka piersiowa się zaciska. Z każdym oddechem, jakby na mnie nakładano coraz większy ciężar. Mój wzrok staje się niewyraźny, zanim całkowicie pociemnieje, a następnie staję się lekki, a ciężar ustępuje, gdy odprężam się w spokojnej ciemności.

„Pani Banks, obudź się!” – surowy głos przebija się przez błogą bańkę ciszy, w którą wpadłam. Mrugam, otwierając oczy, pozwalając, by mój niewyraźny wzrok dostosował się do postaci unoszącej się nade mną. To pulchna kobieta o ponurym wyrazie twarzy, której nie rozpoznaję.

„Kim jesteś?” – mruczę, podnosząc się do pozycji siedzącej i rozglądając się, by przyjrzeć się otoczeniu.

„Jestem oficer Shelby, jestem z policji Mount University. Musimy zabrać cię na posterunek” – uśmiecha się do mnie ze współczuciem, podnosząc mnie na nogi. W rozbitych drzwiach mojego pokoju stoi kolejny policjant. Ten dziwnie patrzy między mną, drzwiami i pęknięciem w ścianie, gdzie leżała Jenna. Wciągam oddech, przypominając sobie, co się stało. Jenny już tam nie ma, co jest dobre. Musiałem na chwilę zemdleć, a ona zgłosiła mnie policji, bo spowodowałem jej upadek.

„Przepraszam, panie policjancie, to wszystko było nieporozumieniem. Nie chciałem, żeby upadła, po prostu wypchnąłem ją z progu, żebym mógł zamknąć drzwi i...” – zaczynam tłumaczyć, aż policjant podnosi rękę, żeby mnie powstrzymać.

„Zachowaj to na wywiad, kochanie” – mówi cicho, wyprowadzając mnie z budynku na tył czekającego radiowozu. Moi koledzy przyglądają się, rzucając mi współczujące spojrzenia, uśmiechając się i całkowicie odrzucając, gdy przechodzę... idealnie, wywarłam świetne pierwsze wrażenie.