Rozdział 4

Mama rzuciła ojcu spojrzenie, a tata wyciągnął telefon, żeby wezwać karetkę.

Kiedy Aleksander zobaczył, że tata wzywa karetkę, odepchnął agresywnie ciotkę Mel i zmusił się do wstania, żeby wyrwać tacie telefon.

Ciotka Mel straciła równowagę i potknęła się do tyłu, zanim upadła na podłogę. Krzywiąc się z bólu, nie mogła się podnieść.

Alexander również użył zbyt dużo siły, aby podnieść się na nogi. Stracił równowagę i uderzył w stół jadalny. Rozległ się donośny huk, gdy stół runął, a wszystkie talerze spadły.

Pyszny posiłek, w którego przygotowanie ciocia Mel i mama włożyły tyle wysiłku, teraz został zepsuty.

W jadalni panował chaos, co odzwierciedlało emocje kłębiące się w moim sercu.

Wujek Benjamin zamarł, tak samo jak wszyscy inni.

Nikt nie mógł się spodziewać, że szczęśliwa rodzinna kolacja zakończy się w taki sposób.

Alexander, teraz cały pokryty jedzeniem, podniósł się na nogi. Jego prawa ręka była zaciśnięta w pięść, a z palców kapała świeża krew. Skaleczył się czymś ostrym, kiedy uderzył w stół.

Rzucił mi miażdżące spojrzenie, jakbym popełniła niewypowiedziany grzech. „Czy teraz jesteś szczęśliwa, Eleno?”, warknął.

Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami, a mój wzrok stał się niewyraźny od łez.

Dlaczego miałbym być szczęśliwy? Co ja takiego zrobiłem, że powiedział coś takiego?

Od samego początku nie powiedziałem ani jednego słowa. Nie byłem winny temu bałaganowi!

Mimo że go lubiłam, nie oznaczało to, że mógł rzucać absurdalne oskarżenia i zawstydzać mnie, kiedy tylko chciał!

Byłam szczerze załamana. Co dało mu prawo, żeby mnie tak traktować?

Podobał mi się, ale ja też miałem swoje poczucie godności!

Mógł nie odwzajemniać moich uczuć, ale nie mógł wykorzystać mojego uczucia jako broni, żeby mnie zranić.

Powinien wiedzieć, że jestem człowiekiem, tak jak on. Ja też mam uczucia.

Podobnie jak on, ja również odczuwałem ból.

Alexander odwrócił się, by znów odejść, ale zawołałam: „Alexandrze, co masz na myśli? Wyjaśnij się”.

„Wyjaśnij się? Jak śmiesz prosić mnie, żebym się tłumaczył ? Gdybyś nie łaziła za mną bezczelnie wszędzie, nie próbowaliby nas ze sobą łączyć. Elena, błagam cię. Daj mi trochę wolności. Ja też jestem człowiekiem. Mam własne życie! Nie masz prawa decydować, jak mam żyć!” krzyknął.

Znów nazwał mnie bezwstydnym! Dlaczego tak mało o mnie myślał?

Zmusiłam się do stłumienia bólu, który czułam. Musieliśmy to racjonalnie omówić, żebym mogła zrozumieć, co się dzieje.

Chciałam mu powiedzieć, że naprawdę go lubię, ale nigdy nie chciałam dyktować mu, jak ma żyć. Cofnęłabym się, gdyby powiedział, że mnie nie chce.

Nie byłem taki bezwstydny, za jakiego mnie uważał.

Próbowałam z nim dyskutować. „Alexandrze, posłuchaj mnie. Ja po prostu lubię-”

„Nie nazywaj mnie tak. Nienawidzę, kiedy mówisz moje imię. Zachowaj swoje uczucia dla siebie i zostaw mnie w spokoju. Nie potrzebuję twojego uczucia.

„Właściwie, to dla mnie nic więcej niż kajdany. Nie chcę być z tobą w żaden sposób kojarzony – nigdy” – przerwał mi Alexander. Jego słowa były jadowite , a w jego oczach była zimna nienawiść, która sprawiła, że zadrżałam.

Spojrzał na mnie z mieszaniną nienawiści i obrzydzenia. To było tak, jakby patrzył na śmieć.

Serce mi pękało i brakowało mi tchu.

Moje oczy również napełniły się łzami, ale mocno ugryzłam się w wargę, żeby powstrzymać łzy.

Nie zrobiłam nic złego, więc nie mogłam sobie pozwolić na płacz.

Gdyby miłość do niego była przestępstwem i powodem, dla którego myślał, że może mnie upokorzyć, to chętnie bym się zmieniła!