Rozdział 6 Obraz idealny

Harper kicha z zimna. Jest w samochodzie z Noahem, zbyt zdenerwowana, żeby rozmawiać. Wydarzenia dnia odbiły się na niej piętnem. Wszystko, czego chce, to wrócić do domu i schować się pod kocem. Nikt nigdy nie przestraszył jej tak bardzo, jak Noah Jacobs.

„Mieszkasz z Wrightami, co?” – pyta beznamiętnym tonem. Ona kiwa głową w odpowiedzi. „C-Claire jest moją matką chrzestną” – mówi.

Noah zaciska palce na kierownicy, ale wzrusza ramionami.

„To twoje miejsce?” pyta, wskazując na dwupiętrowy dom niedaleko kawiarni miejskiej.

„Tak”, odpowiada Harper. „Powinienem już iść...”

Gdy tylko samochód się zatrzymuje, ona wybiega z niego, ale ku jej zaskoczeniu Noah podąża za nią. Natychmiast chwyta zapasowe okulary z kuchennego blatu.

„C-co robisz?” Piszczy, gdy on swobodnie wchodzi do domu.

„Co? Ja też potrzebuję ubrań” – uśmiecha się i siada na krześle w jadalni.

„Claire nie ma w domu, a ja nie powinnam przyprowadzać tu żadnego faceta, kiedy jej nie ma!” błaga Harper. „Proszę, wyjdź!”

Noah szydzi z niej. „Nie możesz przyprowadzić faceta?” – szydzi. „Jakby ktokolwiek cię chciał!”

Harper spogląda na swoje palce u stóp. Ma rację. Żaden zdrowy na umyśle facet nie polubi takiej pospolitej dziewczyny jak ona. Noah zauważył jej smutny wyraz twarzy i po prostu pokręcił głową. Naprawdę nienawidzi tej słabej dziewczyny.

„Moje ubrania są mokre. Nie uważasz, że powinieneś mi podziękować za uratowanie cię?” – żąda.

Harper panikuje. Podziękować mu?

„Nie mam dla ciebie żadnych ubrań!” mruczy.

„Ubrania Liama będą na mnie pasować” – wzrusza ramionami. „Jestem pewien, że ma mnóstwo ubrań, nawet jeśli wyglądają jak gówno”.

Harper marszczy brwi, ale Noah nie przejmuje się tym zbytnio. „Przynieś mi ubrania, bo inaczej opowiem całej szkole o naszym pocałunku” – puszcza oko. „Czy to nie będzie spektakularna wiadomość? Jestem pewien, że będziesz też celem moich byłych...”

„To ty mnie ostrzegłeś, żebym nikomu nie mówiła, a ja nikomu nie powiedziałam!” protestuje Harper.

„Podnosisz głos przy mnie, kujonie?”

Nagle wstaje i robi krok w jej stronę. Harper nerwowo cofa się, aż jej plecy uderzają w ścianę. Noah całkowicie ją przypiera do muru. Uderzając rękami o ścianę, więzi ją w uścisku . Jego ciemne oczy wpatrują się w nią, przerażając ją. Ale z jakiegoś powodu jej serce bije odrobinę za głośno.

„Zmieniłem zdanie” – szepcze. „Widząc twoje nerwowe miny, bawię się. Ciekawe, co się stanie, jeśli powiem wszystkim, że się pocałowaliśmy. Nie sądzisz, że staniesz się bardziej popularny wśród uczniów?”

Usta Harper drżą ze strachu. Popularność to ostatnia rzecz, jakiej pragnie. Wszystko, czego pragnie, to spokojne życie.

„Ale nie chcesz tego ujawnić” – zgaduje prawidłowo. „Co tylko sprawia, że chcę to ujawnić”.

„P-proszę nie!” błaga. „Ja…”

Noah uśmiecha się i odsuwa. Wykorzystując swoją szansę, Harper odsuwa się od niego, zwiększając między nimi dystans kilku metrów.

„Łatwo cię przestraszyć” – ziewa. „Teraz przynieś mi jakieś ubrania, żebym mógł wrócić do domu. Dobrze?”

Harper nie czeka dłużej. Biegnie do kosza na pranie i wyciąga świeżą parę spodni i jedną z niebieskich koszulek Liama. Rzuca ją Noahowi, nie chcąc się do niego zbliżać.

„Zmień się i odejdź!” – błaga.

Noah posyła jej złowrogi uśmiech i zaczyna zdejmować koszulę przed nią, by jeszcze bardziej ją podrażnić. Harper piszczy ze strachu i biegnie na górę do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Noah śmieje się głośno, rozbawiony jej głupotą. Kieruje się do pokoju gościnnego i zmienia ubranie.

Spogląda na ubranie, które ma na sobie. Jego wcześniejsze rozbawienie zaczyna ustępować, zastąpione nienawiścią do Wrightów.

„Pierwszy atak, Liam” – mruczy. Wyjmuje telefon i robi sobie selfie.

„A to... będzie moje drugie.”

Chwilę później Harper wychodzi ze swojego pokoju. W domu jest strasznie cicho, co oznacza, że ani Claire, ani Liam jeszcze nie wrócili. Czy Noah nadal tu jest? Zastanawia się.

Na palcach schodzi po schodach. Ku jej uldze, Noah już wyszedł. Wtedy coś ją uderzyło.

„O nie!” – uświadamia sobie. „On nie zabrał swojej koszulki!”

Jak mam mu to oddać? Zastanawia się.

Noah podjeżdża pod swój dom. Po wyjściu z domu Harper, poszedł na długą pogawędkę ze swoimi przyjaciółmi, upewniając się, że zobaczą go w tej niebieskiej koszulce. Aby jego plan zadziałał , musi zobaczyć go każdy.

Jest już po północy, ale Noah ledwo się tym przejmuje. I tak jest przyzwyczajony do rutyny.

Mieszka w jedynej rezydencji w mieście. Czteropiętrowa rezydencja góruje nad sennym miastem, a francuska architektura eksponuje jej elegancję. Z równo przystrzyżonym trawnikiem pełnym egzotycznych kwiatów, Jacobsowie są uosobieniem sławy i prestiżu. Ojciec Noaha, Daniel Jacobs, jest najlepszym kardiologiem w kraju i gwiazdą miasta.

Są crème-de-la-creme społeczeństwa. Rodzina jak z obrazka.

Noah wchodzi do domu i rzuca klucz na bok. Światła są zgaszone, ale czuje ciemną aurę dochodzącą z kąta.

Nagle światła zamigotały. Noah nie odwrócił się, ale czuł na sobie zimne spojrzenie.

„Cześć tato” – wita się ostrożnie.

„Gdzie byłeś?” – pyta go zimny głos zza pleców.

„Wyjdź” – odpowiada Noah. Zapada między nimi długa cisza. Noah doskonale wie, co się wydarzy. To codzienność w jego życiu. Wszystko jest normalne. Wszystko jest w porządku. Jacobsowie są tymi prestiżowymi, tymi, którzy są lepsi od wszystkich w mieście.

Przecież są idealną rodziną.

ROZBIĆ SIĘ!

Duża popielniczka leci w stronę Noaha, ale on po prostu przechyla głowę, popielniczka chybia go o kilka cali. Powoli odwraca się, by stanąć twarzą w twarz z potworem, który nazywa siebie jego ojcem.

„Ty... ty mały skurwielu!” Daniel przeklina. „Jak śmiesz mnie nie szanować?”

Tak. Jesteśmy idealną rodziną, rozmyśla Noah.