Rozdział 7 Mecz (1)

"Hej śpiochu!"

Harper drzemie w bibliotece, zbyt zmęczona, by czytać tego dnia. Nie śpi dobrze w nocy, ponieważ jej umysł jest wypełniony groźbami Noaha. On również wie o jej długo skrywanym pragnieniu śpiewania i to tylko ją jeszcze bardziej denerwuje. Co jeśli powie o tym swoim przyjaciołom, a oni będą się z niej naśmiewać?

Budzi się gwałtownie i widzi Liama siedzącego naprzeciwko niej. Wygląda na bardzo zmartwionego.

„Wszystko w porządku, Hales?” – pyta. „Nie wyglądasz najlepiej”.

"Nic mi nie jest..."

Liam pochyla się, by dotknąć jej czoła. „Nie jesteś chora” – mruczy.

„Po prostu nie mogłam spać z powodu quizu z historii” – kłamie Harper. „Nie spałam w nocy, żeby czytać”.

„Za dużo pracujesz!” – jęczy. „Przyjdziesz dziś wieczorem obejrzeć mecz?”

Liam zagra swój pierwszy mecz tego wieczoru i jest bardzo podekscytowany. Nigdy wcześniej nie grał zawodowo, ale trener bardzo go chwalił. Nelson wybrał go do gry tego wieczoru, co ściągnęło na niego gniew Noaha, ale Liam nie przejmuje się tym.

„Oczywiście, że tak!” Harper wykrzykuje z uśmiechem. „Za nic w świecie bym tego nie przegapił. Jakie jest twoje stanowisko?”

„Rozgrywający” – odpowiada. „To naprawdę trudna pozycja! To jest-”

Następnie wyjaśnia strategie, których zamierza użyć w grze z dziecięcym entuzjazmem. Harper patrzy na niego z dumą. Od dzieciństwa Liam chciał grać tylko w koszykówkę. Chciał dołączyć do szkolnej drużyny wcześniej, ale Noah i jego przyjaciele zdominowali drużynę. Celowali w niego i wyśmiewali jego pochodzenie, co tak bardzo rozgniewało i zraniło Liama, że nie próbował dołączyć ponownie, mimo prośby trenera.

Teraz, gdy w końcu udało mu się spełnić swoje marzenia, jest wniebowzięty.

„Powiedz Hales” – mówi Liam. „Widziałeś gdzieś moją ulubioną niebieską koszulę?”

Harper zamarła. Nadal nie miała okazji oddać Noahowi koszulki ani odebrać mu koszuli Liama. Widok go w pobliżu przeraża ją tak bardzo, że ucieka, kiedy tylko go zauważy.

„Chciałem to założyć na dzisiejsze świętowanie” – kontynuuje Liam. „Jestem pewien, że wygramy, więc poprosiłem mamę, żeby obiecała nam zabrać nas na steki!”

„Nie widziałam tego” – kłamie Harper. „Chyba nadal jest w pralni”.

Liam marszczy brwi, ale odpuszcza. Harper bierze książkę i zagłębia się w nią, udając, że czyta.

Powinnam odebrać koszulkę od Noaha po meczu, postanawia.

Szatnia jest pełna graczy, którzy przebierają się w koszulki. Liam wita kilku graczy, wchodząc do pokoju i kieruje się do swojej szafki. Kilka sekund później Noah również wchodzi do pokoju i ponuro spogląda na Liama. Uśmiecha się i celowo przechodzi obok Liama.

„Hej Nate!” – woła do niego rudowłosy chłopiec. „Gdzie jest twój ulubiony trykot?”

Liam ostrożnie spogląda na Noaha, który rozmawia z innym uczniem.

„Ten?” Noah mówi na głos. „Ten, na którym podpisałem się swoim imieniem? Tak, dałem go dziewczynie, z którą byłem. Była naprawdę zdesperowana, więc oddałem jej swoją koszulkę”.

„Co?” – wykrzykuje chłopiec. „Oddałeś swoją ulubioną koszulkę dziewczynie?”

„Wiesz, jacy są. Chcą czegoś przypominającego o naszym wspólnym czasie. Nie mówiłem poważnie, ale ona pożyczyła moją koszulkę i po prostu jej nie oddała. Chyba była dla niej wyjątkowa, czy coś, rozumiesz, o co mi chodzi?”

Uśmiecha się i puszcza oko. Faceci wokół niego wygwizdują go, jakby wygrał trofeum. Liam przewraca oczami i zamyka szafkę. Już przebrał się w koszulkę i jest gotowy do gry.

Chwilę później gracze zostali wezwani na kort.

Gdy tylko weszli, cały dwór krzyknął z radości, wiwatując na ich cześć. Noah biegnie do przodu i posyła latającego całusa. Dziewczyny rozpływają się nad nim i wołają jego imię.

„Noah! Noah! Noah!” – skandują. Liam spogląda na Noaha z ukosa, czując odrobinę zazdrości, ale zachowuje to dla siebie. Układ cheerleaderek dobiegł końca i teraz biegną w stronę boiska bocznego. Lila, która jest główną cheerleaderką, mruga do Noaha. Nie zwraca na nią uwagi, ale jego wzrok pada na samotną postać, która właśnie weszła na stadion. Liam zauważa również Harper.

Harper dostrzega Liama siedzącego obok ławki i kieruje się w jego stronę.

„Jak się trzymasz?” – pyta.

„Zdenerwowany, ale też podekscytowany!” wykrzykuje Liam. „Jestem pewien, że wygramy! Dzięki za przybycie”.

Mocno przytula Harper, a ona uśmiecha się do niego ciepło. Noah obserwuje ich z daleka z pokerową twarzą.

„Idź ich złapać, Tygrysie!” – wiwatuje Harper.

„Próbujesz być Mary Jane?” – śmieje się Liam. „Czy ja jestem Spidermanem?”

"Zawsze jesteś moim bohaterem!"

Oczy Harper rozświetlają się z ekscytacji. Zachowuje się tak tylko przy Liamie, czując się komfortowo w ich łatwej relacji. Liam czule patrzy na jej ciepły uśmiech, ale Harper myśli o tym jako o braterskiej trosce o nią.

Pierwszy gwizdek i wszyscy gracze zostają wezwani na kort. Harper życzy Liamowi powodzenia i siada blisko trybun. Noah odwraca od niej wzrok i biegnie w stronę środka kortu. Liam zajmuje pozycję za Noahem. Nie zwracają na siebie uwagi, ale napięcie między nimi jest widoczne.

Harper obserwuje ze swojego miejsca, zmartwiona, że Noah może zepsuć Liamowi szansę na zabłyśnięcie. Liam spogląda na nią, a ona pokazuje kciuk do góry. Kiwa głową, a następnie wraca do gry.

Kapitan drużyny przeciwnej stoi przed Noahem, zwrócony twarzą do niego.

„Słyszałem, że was Eagles łatwo pokonać” – facet szydzi z Noaha. „Jesteś pewien, że sobie z nami poradzisz?”

Noah uśmiecha się na to. „Jesteś pewien, że dasz sobie ze mną radę?” Uśmiecha się.

Rozlega się drugi gwizdek i piłka zostaje wyrzucona w powietrze. Noah skacze szybciej niż błyskawica i uderza ją mocno, zanim zdąży to zrobić drugi gracz.

Mecz się rozpoczął.