Rozdział 89

„Udało nam się kupić pizzę, trochę ciasta i kilka owoców. To wszystko, co im zostało” – oznajmia Ethan, gwałtownie przywracając mnie do teraźniejszości. Mrugam, otrząsając się z resztek snu, i powoli siadam, orientując się. Twarde poduszki kanapy w gabinecie pana Collinsa uginają się pod moim ciężarem, gdy rozglądam się po otoczeniu. Jack wyleguje się na przeciwległej kanapie, jego oczy błyszczą rozbawieniem. Pan Collins siedzi przy biurku, marszcząc brwi na ekranie laptopa, jego palce stukają w klawiaturę, pochłonięty tym, co robi.

Ethan, Alexander i Max niosą tacę pełną jedzenia, zapach uderza w mój nos, a mój żołądek burczy w odpowiedzi, gdy stawiają tace na stoliku kawowym. Moja ręka instynktownie przesuwa się wzdłuż moich ud, zapewniając mnie, że nadal jestem w legginsach. Czy naprawdę właśnie zasnęłam na kanapie? Wspomnienia mojego żywego snu powracają, wysyłając przeze mnie dreszcz.

Moje spojrzenie przeskakuje na Jacka, który patrzy na mnie z uśmieszkiem, który wysyła falę ciepła na moje policzki. O nie, on dokładnie wie, jaki rodzaj snu miałam. Zawstydzona, szybko odwracam wzrok. Ponownie zerkam na pana Collinsa. Wygląda niezwykle potargane, co stanowi ostry kontrast z jego typowym, wypolerowanym stylem. Jego zwykle schludnie ułożone włosy są potargane, a koszula rozpięta przy kołnierzyku, a krawat zniknie. Wracam pamięcią do mojego snu, jak zdjęłam mu krawat i wsadziłam go do kieszeni. Wkładam rękę do kieszeni bluzy z kapturem, a znajoma jedwabista faktura przyspiesza bicie mojego serca. Walczę z impulsem, by krzyknąć „Mam cię!”, gdy uświadamiam sobie, że to jego krawat. To nie był sen i teraz mam dowód. Z triumfalnym uśmiechem rozprzestrzeniającym się na mojej twarzy odwracam się do Jacka. Jego oczy śledzą ruch mojej ręki i delikatnie potrząsa głową, w cichym geście ostrzeżenia, bym trzymała język za zębami. Okej, na razie będę grać. Wyciągam rękę z kieszeni, zostawiając krawat ukryty tam, gdy Ethan siada na kanapie obok mnie.