Rozdział 7

Wychodzimy z naszego budynku i przechodzimy przez dziedziniec do nowocześniejszego budynku z cegły, gdzie studenci zdają się przesączać ze wszystkich stron. Ludzie gapią się na mnie i widzę, jak odwracają się, by szeptać do siebie.

„Hej, piękna” – mówi głęboki głos zza nas i odwracam się akurat na czas, by zobaczyć, jak Dot zrywa się z nóg przez wysokiego mężczyznę z burzą sięgających ramion blond włosów. Zanim zdąży odpowiedzieć, podchodzi do niej inny mężczyzna. Ten jest niższy i ma ogoloną na styl wojskowy głowę. Obejmuje ją ramionami, odciągając od blondyna i całując ją w usta. Gapię się z otwartymi ustami na scenę przede mną, czekając, aż zacznie się walka lub aż Dot zaprotestuje, ale tak się nie dzieje.

„Postaw mnie” – chichocze Dot i wierci się w ramionach mężczyzny, dopóki jej nie puści. Poprawia ubranie i spogląda na mnie. „Sophia, to Marcus” – wskazuje na blondynkę, a to Cole” – klepie drugiego mężczyznę po ramieniu.

„Miło cię poznać” – uśmiecham się niezręcznie do Marcusa, zanim zwracam uwagę na to samo, co na Cole’a.

„Gdzie Joe i Max?” Dot pyta mężczyzn, którzy teraz idą obok nas.

„Przyszli wcześniej, żeby zająć nam stolik z przodu” – odpowiada Cole.

„Och, super” – Dot klaska w dłonie z zachwytu. „Stoliki z przodu są pierwsze w kolejce po dokładkę” – pochyla się bliżej i szepcze do mnie, gdy wchodzimy do dużej jadalni. Czuję, jak oczy wszystkich uczniów wpatrują się we mnie, a moje kroki chwieją się pod ciężarem powagi sytuacji, w jakiej się znajduję. Czuję się jak ryba wrzucona do akwarium z rekinami, gdy przypominam sobie słowa z książki, którą przeczytałam. To wszystko Szarzy, nadludzie z mocami, którzy mogą zrobić ze mną, co im się podoba, a ja nie byłabym w stanie ich powstrzymać. Jak ja tu przetrwam?

„Nie martw się, oni są po prostu ciekawi. Nie zdarza się często, że mamy nowych uczniów , zwłaszcza w naszym wieku. Większość ludzi tutaj dorastała razem” – zapewnia Dot, biorąc mnie pod rękę i prowadząc do dużego stołu. Sala nie jest tak imponująca, jak sobie wyobrażałam. Spodziewałam się Hogwartu, a zamiast tego jest to standardowa stołówka uniwersytecka.

„To jest twój nowy pupil?” – pyta przystojny, czarnoskóry mężczyzna o szokująco niebieskich oczach, wstając od stołu i biorąc Dot w ramiona, po czym całuje ją w czubek głowy.

„Tak, to jest Sophia. Sophia, to jest Joe” – przedstawia się Dot. Joe obdarza mnie uśmiechem o mocy 1000 megawatów i wyciąga rękę, żeby ją uścisnąć. Waham się, przypominając sobie, co się stało z Ethanem.

„Cześć” – macham na powitanie i szybko odwracam wzrok.

„Kochanie, przyniosłem ci mleczny koktajl” – przerywa jej bezczelnie wyglądający, ciemnowłosy mężczyzna, podając Dot butelkę truskawkowego koktajlu mlecznego.

„Wiesz, jak traktować dziewczynę” – zachwyca się Dot, stając na palcach, by pocałować go w policzek, po czym odwraca się do mnie. „To jest Maximus” – uśmiecha się do mnie.

„Max” – poprawia go, przewracając oczami i puszczając oko.

„Jestem Sophia” – uśmiecham się.

„A co mi kupiłeś, Max?” – pyta Cole, żartobliwie szturchając Maxa łokciem w żebra. Wszyscy czterej mężczyźni zaczynają się nawzajem drażnić i opowiadać sobie żarty.

„Przepraszam, mogą być trochę przesadzone, ale uwielbiam je” – mówi Dot z żalem, obserwując szamoczących się mężczyzn. „Kupmy coś do jedzenia” – dodaje, prowadząc mnie w stronę dużego lady z jedzeniem. Podaje mi tacę i talerz, bierze jedną dla siebie, zanim zacznie nakładać na nią jedzenie. Jedzenie jest rozłożone pod gorącymi blatami w formie bufetu samoobsługowego. Biorę kawałek pizzy z serem i frytki, gdy idziemy wzdłuż lady.

„Z którym z nich się spotykasz?” – pytam, zerkając na czterech mężczyzn, którzy teraz siedzą przy stole.

„Wszystkie” – uśmiecha się do mnie.

„Co?” – jęczę. „Jak ci się to udało?” – dodaję z chichotem. Biorę jabłko i butelkę soku i idę za Dot z powrotem do stołu.

„Tak tu robimy, rozejrzyj się uważnie” – śmieje się. Siadam obok niej, a mężczyźni wstają, żeby wziąć jedzenie. Rozglądając się po innych uczniach, zauważam wyraźne grupy składające się z jednej kobiety i maksymalnie pięciu mężczyzn przy każdym stole.

„Nasza populacja jest niewielka, a samice są rzadkie, więc tworzą się więzi partnerskie. Zwykle na jedną kobietę przypada czterech mężczyzn, ale czasami trzech lub pięciu” – wyjaśnia.

„A mężczyźni nie są zazdrośni i nie walczą?” – pytam, bo trudno mi w to wszystko uwierzyć.

„Czasami na początku, ale im się udaje. Nasze więzi nie są naszym wyborem. Jest kilka osób z naszego gatunku, które mają dar widzenia, potrafią wykryć bratnie dusze i dopasować je do siebie. Kiedy kobieta kończy 18 lat, widzący dusze kieruje ją do jej więzi”

„A czy ktoś ma wybór w tym wszystkim?” Z trudem powstrzymuję się od pogardy w głosie. To wydaje się brudne i jak wykorzystywanie.

„Oczywiście, że tak, niektórzy stawiają opór więzom, ale prawie zawsze w końcu ustępują. Niełatwo jest ignorować swoją bratnią duszę” – wzrusza ramionami. Ponownie rozglądam się po pokoju. Wszyscy wyglądają na szczęśliwych w swoich grupach. Potem moje oczy lądują na stole z tyłu. Przy tym stole siedzą sami mężczyźni i każdy z nich patrzy prosto na mnie.

„Kim oni są?” szepczę do Dot.

„To są ci niezwiązani, którzy oświadczyli, że nie mają żywej bratniej duszy w królestwie i pogodzili się z samotnym życiem. Właśnie dałeś im wszystkim drugą szansę” – mówi podekscytowana. Moje serce przyspiesza, gdy moje oczy spotykają się z oczami Jacka, przerażenie wypełnia mnie, gdy widzę diabła w jego oczach, gdy ponownie patrzy na mnie tym morderczym spojrzeniem.