Rozdział 475

Gdy Peter prowadził mnie korytarzem, dostrzegłem ostatni raz Edwina, odwróconego do nas plecami, gdy stał twarzą do Sophii. Drzwi zamknęły się za nami, blokując jego rosnący głos, zanim zdążyłem usłyszeć, co mówił.

W przeciwieństwie do tego pokój socjalny był ciepły i cichy. Opadłem żałośnie na krzesło przy małym okrągłym stole, podczas gdy Peter przygotowywał kawę. Kilka minut później między nami stały dwa parujące kubki.

Mój napój był dla mnie zbyt gorzki – on zawsze robił go zbyt gorzkim – ale i tak go wypiłam, wdzięczna za to ciepło.