Rozdział 125

Wymusiłam uśmiech, mając nadzieję, że nie wygląda tak sztucznie, jak się wydawało. „Było... w porządku” – skłamałam. „W porządku”.

Brwi Edwina zmarszczyły się jeszcze bardziej, gdy przyglądał się mojej twarzy. „Jesteś pewna? Wyglądasz na trochę wstrząśniętą”. Spojrzał na moją dłoń, która ściskała krawędź jego okna. „Trzęsiesz się nawet”. Powiedział, nagle wyciągając rękę, by dotknąć moich palców.

Ciepło jego dotyku było jednocześnie szokujące i pocieszające, poczułam, jak część napięcia wywołanego wywiadem opuszcza moje ciało – choć natychmiast zostało zastąpione przez nowy rodzaj napięcia dzięki wrażeniu jego dużej dłoni rozłożonej na mojej.