Rozdział 159

*Punkt widzenia Sophii*

Alexander milknie, podczas gdy ja popijam okropną herbatę imbirowo-miętową. Ma okropny smak, ale naprawdę pomaga trzymać chorobę na dystans. Rozpaczliwie chcę powiedzieć Alexandrowi o fasolce, do cholery, chcę krzyczeć o tym całemu światu, ale on wciąż dochodzi do siebie po swojej gehennie w pustce. Emocje, które od niego czuję, są wszędzie. Myślę, że będzie to mniejszy szok, jeśli sam to rozpracuje, ale to nie znaczy, że nie zamierzam rzucać mu kilku potężnych wskazówek, żeby mu pomóc. Kończę kostki sera na moim talerzu i biorę kęs jednego z naleśników. Wyciągam naleśnika do Alexandra, oferując mu kęs, którego odmawia. Powtarzam czynność Maxowi, który również kręci głową, zanim znajdzie moje stopy pod kołdrą i zacznie je masować. Chwilę później Liam wraca z kolejnymi dwoma talerzami naleśników. Podaje jeden Alexandrowi, a drugi Maxowi, który natychmiast zaczyna je jeść. Szybko sprawdzam ich talerze, szukając sera i krzywię się, gdy go nie widzę, czego Liam nie tęskni.

„Jeszcze sera?” pyta z rozbawionym uśmiechem.