Rozdział 3 Szarooki Diabeł

Nagle Vivian odłożyła kolejną kartkę papieru. „To jest rekompensata, jeśli przeżyjesz dłużej niż miesiąc”.

Oczy Emmy zrobiły się szersze. To wystarczy na opłaty za szkołę dla bliźniaków!

„A jeśli przetrwasz trzy miesiące, to zrekompensuje ci to nadchodzące miesiące”.

Gdy tylko odłożyła ostatnią kartkę, Emma otworzyła usta. Wydawało się, że widziała bardzo jasną drogę wyjścia.

Nie muszę się martwić, jeśli ta kwota wpłynie na moje konto co miesiąc. Nie dość, że bliźniaki będą zamożne, mama może też przejść na emeryturę z biblioteki!'

„Hej, Lily. Ile to kosztuje? Jesteś lepsza z matematyki” – szepnął Max, szturchając ramię swojej młodszej siostry.

„Nie wiem, Max. Wiem tylko, że jeśli są trzy zera, to jest dwa tysiące. To jest cztery zera. Czy to dwadzieścia tysięcy dolarów?”

„Mamusiu, zaakceptuj to. Jest dużo zer” – wyszeptał Max, zakrywając usta jedną ręką. Nie obchodziło go, czy Vivian powstrzymała jej śmiech, podczas gdy babcia zmrużyła oczy, patrząc na niego.

„Jeśli mamusia przyjmie tę pracę, to znaczy, że będziemy musieli przeprowadzić się do innego miasta. Czy wam to przeszkadza?” – zapytała Emma mądrym tonem. Nie miała wiele czasu na rozważania w drugim pokoju.

Otrzymując tak poważne pytanie, Lily mrugnęła, podczas gdy Max spojrzał na Vivian z zaciekawionym wyrazem twarzy. „Jak tam w twoim mieście. Pani? Czy jest bezpiecznie i przyjemnie?”

Vivian spontanicznie uniosła brwi. Nie spodziewała się, że takie pytanie zada jej bardzo młody chłopak.

„Wskaźnik przestępczości jest raczej niski, a miasto jest fajne. Jest tam więcej placów zabaw i centrów handlowych. Można się bawić z mamą w weekendy”.

„A co z biblioteką? Nasza babcia jest bibliotekarką. Lubimy pomagać babci, kiedy pracuje” – zapytała Lily swoim czarującym, cichym głosikiem. Był słodki jak wata cukrowa. Vivian w końcu się roześmiała.

„Jaki zbieg okoliczności, właśnie zbudowaliśmy bibliotekę. To projekt charytatywny. Jeśli twoja babcia jest gotowa tam pracować, z przyjemnością ją powitamy”.

Podczas gdy Grace jej dziękowała, bliźniaczki skrzyżowały ramiona i spojrzały na siebie. Były dokładnie takie jak Emma, która myślała. Po zmrużeniu oczu i pobawieniu się brwiami, skinęły głowami.

„Okej, mamusiu. Nie mamy nic przeciwko.”

Widząc nadzieję promieniującą z oczu bliźniaczek, kąciki ust Emmy same się podniosły. Nie musiała już pytać. Kim był CEO i jak bardzo był irytujący, nie miało to żadnego znaczenia. Aby wesprzeć swoje dwa małe aniołki, była gotowa stawić czoła perfekcjonistycznemu szefowi.

„Nie można przegapić tej złotej okazji.

„Witamy w Grupie Zbawiciela, panno Martin. Miło cię tu widzieć”.

Emma uśmiechnęła się na powitanie Vivian. Była zdumiona jej uprzejmością. O ile wiedziała, nigdy nie było komisarza, który byłby skłonny powitać pracowników, poza Vivian.

Co więcej, Vivian zaprosiła Emmę na każde piętro. Od najniższego do najwyższego poziomu, jej duch nigdy nie zgasł.

Już po krótkim czasie Emma poczuła się zaznajomiona z Savior Group. Była dumna, że może tam pracować. Jej nowa firma była o wiele większa od Millera.

„A to twoje biurko. Uważaj na to szkło, bo pan prezes widzi cię ze swojego krzesła”. Vivian wskazała na lustrzaną przegrodę oddzielającą pokój sekretarki od pokoju szefa .

„To jest szkło weneckie?” – szepnęła Emma, jakby bała się, że jej szef ją usłyszy.

„To prawda. Ta szklanka wywołała wiele zwolnień. Twoi poprzednicy byli na tyle nieostrożni, że ich błędy zostały zauważone przez pana CEO”.

Emma przełknęła ślinę. Nie zdając sobie z tego sprawy, wyprostowała ramiona. Czy jej nowy szef nie jest perfekcjonistą? Ten mężczyzna musi wymagać od pracowników, aby stali w idealny sposób i prezentowali się jak najlepiej.

Z tego powodu Emma założyła swoją najlepszą bluzkę i związała włosy w kucyk. Nosiła nawet okulary, aby dodać sobie profesjonalnego wrażenia, a także... brązowe soczewki kontaktowe, aby ukryć zbyt atrakcyjny kolor oczu.

Emma Martin była gotowa pokonać szefa i zdobyć jego pochwały.

„Co więc mogę zrobić, a czego nie, proszę pani?”

Vivian uśmiechnęła się słabo. Po delikatnym mrugnięciu, jej wzrok padł na stos folderów obok komputera.

„Mam nadzieję, że jesteś dobrą pamięciowniczką, panno Martin. Masz jeden dzień, żeby zapamiętać wszystkie informacje”.

Twarz Emmy zamarła. Sztywnymi ruchami wskazała palcem wskazującym na teczki. „To wszystkie wskazówki dotyczące bycia sekretarką?”

„Dokładniej rzecz ujmując, przewodnik przetrwania”.

Zanim negatywne myśli przejęły jej mózg, Emma wzięła głęboki oddech, a następnie lekko wypuściła powietrze. Pewnym krokiem podniosła górny dokument.

„Daniel Harper?” Przeczytała podane tam dane biograficzne.

„Tak, to jest CEO Savior Group. Jest jeszcze młody, ale jego umiejętności nie podlegają wątpliwości. To jego szósty rok kierowania firmą”.

Emma milczała. Nie wiek CEO ją zaskoczył, ale jego nazwisko.

Harper? Dlaczego to wydaje się znajome? Czy Finnic kiedykolwiek z nimi pracował?"

Nagle drzwi windy się otworzyły. Dziewięciu mężczyzn w czarnych garniturach natychmiast wyszło i zajęło pozycje. Korytarze wschodni, zachodni i północny były strzeżone przez dwie osoby. Pozostała dwójka była w pogotowiu przy drzwiach pokoju CEO, podczas gdy jeden wciąż czekał przy drzwiach windy.

Chwilę później wyszedł mężczyzna w szarym garniturze, a za nim drugi mężczyzna, który wyglądał jak ochroniarz. Niepokojąca aura nagle wypełniła pomieszczenie. Jego stanowcze kroki potrafiły zastraszyć każdego, kto je zobaczył, w tym Emmę. Dziewczyna spontanicznie opuściła brodę i wstrzymała oddech.

Dlaczego jestem taki nerwowy? Czy to dlatego, że nie miałem do czynienia z ważnymi ludźmi przez zbyt długi czas?

Emma zamknęła oczy na chwilę, zbierając odwagę. Łapiąc oddech, wyobraziła sobie słodkie twarze Maxa i Lily za każdym razem, gdy witali ją w domu. Po uspokojeniu bicia własnego serca, ponownie podniosła głowę.

W tym momencie CEO zatrzymał się tuż przed nią. Kiedy ich oczy się spotkały, w jej piersi rozległ się potężny wybuch. Emma nie mogła już nic słyszeć. W uszach jej dzwoniło. Jej mózg przestał pracować. Jej uwaga utkwiła w tych zimnych, szarych oczach.

Ten facet... Czy on nie jest ojcem bliźniaczek? Diabeł, który mnie przeleciał w Harper Hotel? Harper? O mój Boże! Czemu dopiero teraz to zrozumiałem?'

Emma wyglądała, jakby miał do czynienia z duchem. Widząc jej wyraz twarzy, Daniel Harper zmarszczył brwi. Nie podobał mu się ten wyraz twarzy, jakby coś było nie tak z jego twarzą. Właściwie myślał, że jest idealny.

„Czy to ta nowa sekretarka, o której mi opowiadałaś, pani Bell?” – zapytał Daniel, nie odwracając wzroku. Jego ton był niski, ale przenikliwy. „Czy nie mówiłaś, że jest profesjonalna i inteligentna? Dlaczego patrzy na mnie jak głupia sowa? Czy ona właśnie straciła moralność i IQ?”

Emma mrugnęła. Zdała sobie sprawę, że jej usta były lekko otwarte i szybko je zamknęła.

Okazuje się, że się nie zmienił? Nadal jest zimnym i bezdusznym aroganckim diabłem! Co mam teraz zrobić? Mam pociągnąć go za włosy czy wydłubać mu oczy? To przez niego moje życie cierpi!'

'Ale co jeśli się wścieknie i zabije mnie od razu? Bliźniaki na pewno będą bardzo smutne. Nie będą w stanie przetrwać w tym zimnym świecie. Czy mam uciekać, póki ten szary diabeł nie zorientował się jeszcze, kim jestem?'

Tak! Nie mogę pozwolić, by ten rozpustny diabeł mnie dłużej gnębił. Wyrzucił mnie ze swojego życia. Udowodnię, że potrafię przetrwać bez ani grosza z jego pieniędzy.

"Ty!"

Emma wycelowała palcem wskazującym prosto przed nos CEO. Każdy, kto to zobaczył, gapił się szeroko otwartymi oczami. Po raz pierwszy ktoś odważył się tak otwarcie skonfrontować Daniela Harpera.