Rozdział 522

„Uh... Tak,” powiedział Malakai. „Kawa byłaby miła.”

Kilka minut później siedzieliśmy we trójkę przy stole, trzymając w rękach parujące filiżanki czarnej jak smoła kawy. Utrzymałem ją w gorzkiej tonacji, na wypadek gdyby Malakai był tutaj, żeby namieszać jeszcze bardziej. Trochę piekło, gdy się ją przełykało, ale i tak ją popijałem.

Malakai rozejrzał się przez chwilę, jakby nie mógł znieść patrzenia na mnie. Chociaż nie byłem pewien, czy to ze strachu, oburzenia, czy czegoś innego. Po prostu gapiłem się na niego, popijając kawę, w milczeniu czekając, aż się odezwie.