Rozdział 269

Edwin, wyczuwając moje obawy przez naszą więź, uśmiechnął się do mnie łagodnie. „Nikt go nie zobaczy. Nie martw się”. Skinęłam głową, decydując się mu zaufać. „Okej”. W tym momencie podniosłam wzrok i zobaczyłam szare oczy Edwina patrzące na mnie, jego spojrzenie było intensywne i badawcze. Ale nagle jego oczy się rozszerzyły i gwałtownie się cofnął, co sprawiło, że zaczęłam się martwić.

„O co chodzi?” Zamrugałem.

Edwin pochylił się i delikatnie chwycił moją twarz, odwracając moją głowę do przodu i do tyłu, by spojrzeć mi w oczy. Zmarszczył brwi w skupieniu, a ja czułam, jak jego tętno przyspiesza przez naszą więź.