Rozdział 2 Zbyt chętny na szósty zmysł

Lynn była raczej zaskoczona. „Doktorze Thorne, nie spodziewałam się, że znasz męża pacjentki”.

Lysander długo i głęboko wpatrywała się w znajomą twarz przed sobą. Były w niej oznaki konsternacji, zaskoczenia, niepokoju, ale przede wszystkim troski o kobietę w środku.

Choć wydawało się, że dobrze sobie radzi z powstrzymywaniem się, nie potrafił ukryć wyrazu niepokoju i pilności na twarzy. „Czy ty jesteś jej...” Lysander zerknął na salę operacyjną, „mężem?”

Lynn wtrąciła: „Tak, to on. To on podpisał formularz zgody na operację”. Lysander poczuła dreszcz na całym ciele. Jej twarz również nie wyglądała najlepiej. „Rozumiem”. Josiah zacisnął zęby. „Lysander, wyjaśnię ci to później”.

Lysander zmusiła się do uspokojenia, zachowując profesjonalizm lekarza. Następnie wzięła głęboki oddech i powiedziała: „Nie martw się, operacja się powiodła. Zarówno matka, jak i dziecko są bezpieczne. Będą musiały zostać w szpitalu przez kilka dni na obserwację i kroplówki, aby utrzymać ciążę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, będą mogły zostać wypisane w ten weekend”. Josiah był wyraźnie ulżony. „To wspaniale”.

Po chwili dodał: „Lysander, dziękuję za ciężką pracę”.

„Nic. Niezależnie od tego, czyją jest żoną, jako lekarz, zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby ją wyleczyć”. Lysander wróciła do swojego gabinetu, wypiła szklankę zimnej wody i chwilę się uspokoiła. Po około dziesięciu minutach ktoś zapukał do drzwi gabinetu. Usłyszała jego głos na zewnątrz: „Lysander, to ja”. Lysander wstał i poszedł otworzyć drzwi.

Josiah wyglądał lepiej niż wcześniej, lecz jego oczy nadal były czerwone, a bruzdy między brwiami nie zniknęły całkowicie.

Dopiero teraz zauważyła plamy krwi na białej koszuli Josiaha, ubranie było pogniecione, a na mankietach widniały duże plamy od wody.

Były dwie możliwości: albo dostał się do niego płyn owodniowy, kiedy niósł tę kobietę do szpitala, albo jej łzy, które właśnie teraz płakała na oddziale.

Odwróciła się i wróciła na swoje miejsce, pytając lekko: „Czy ją odwiedziłeś?” Josiah skinął głową powoli. „Tak, śpi.” „Ona…”

Josiah powiedział. „To dziecko nie jest moje”.

Lysander nagle poczuła ulgę i odchyliła się na siedzeniu, jakby opuściły ją wszystkie siły.

„Miała wypadek samochodowy i znaleziono ją w stanie krytycznym. To ja zawiozłam ją do szpitala. Później otrzymałam powiadomienie, że konieczna jest operacja, ale formularz zgody na operację mógł podpisać tylko członek rodziny, więc l..." Lysander doszła do wniosku. „Poprosiłam asystentkę, żeby uzyskała zgodę członka rodziny”.

„Teraz już wiem” – powiedział Josiah. „Było zbyt wiele osób i nie było mi wygodnie tłumaczyć ci tego przy drzwiach sali operacyjnej. Gdyby inni wiedzieli, że nie jestem jej mężem, nikt nie mógłby podpisać się za nią, więc priorytetem było uratowanie jej życia”. Lysander zrozumiała, o co chodzi, i poczuła się trochę winna. Głupia ja. Jak Josiah, taka łagodna i niezłomna osoba, mógł mieć romans?

Musiał natknąć się na wypadek samochodowy w drodze do firmy i nie mógł znieść widoku kobiety w ciąży w rozpaczy, więc pośpiesznie zawiózł ją do szpitala.

„Czy w twojej firmie wszystko w porządku? Jestem tutaj, więc nie musisz się martwić o tę kobietę w ciąży”. Josiah otworzył usta, najwyraźniej niezdecydowany. „Lysander, l...” Lysander zapytał: „Co się stało?”

Na koniec Josiah pokręcił głową. „Firma jest w porządku. Skończyłeś już pracę? Ja... Poczekam na ciebie na zewnątrz. Możemy razem wrócić do domu”.

Po zakończeniu operacji ciężarna kobieta miała się nią zająć pod opieką pielęgniarek, więc nie miała nic innego do roboty.

Zdjęła biały fartuch, wyjęła z szuflady wynik badania prenatalnego, złożyła go i schowała do portfela, po czym wzięła torbę i wyszła.

Lysander już bardzo dobrze znał białe Porsche Cayenne Josiaha. Zobaczyła je na pierwszy rzut oka i szybko podeszła. Z daleka wyczuła ostry zapach tytoniu.

W słabym świetle nocy wysoka postać Josiaha opierała się o szybę samochodu. W ciemności można było dostrzec małą, pomarańczową kropkę światła.

Lysander zmarszczył brwi i podszedł, pytając: „Dlaczego zacząłeś palić?” Josiah był zaskoczony, a papieros w jego dłoni upadł na ziemię.

Lysander zauważył wtedy, że na ziemi leżało już około dziesięciu niedopałków, wszystkie najwyraźniej wypalone przez niego. Dziś zachowywał się nieco nietypowo . „Co dokładnie się stało?”

Josiah pokręcił głową, ale między brwiami widać było zmęczenie. Mimo to, dżentelmeńsko otworzył jej drzwi samochodu. „To tylko sprawy służbowe. No, wsiadaj do samochodu”. „To coś poważnego?” „Nic”.

Lysander wsiadła na miejsce pasażera i zapięła pas bezpieczeństwa.

Po chwili Josiah w końcu wsiadł do samochodu, uruchomił silnik i nacisnął pedał gazu. „Stój!” Lysander natychmiast zawołał do niego.

Josiah był zaskoczony jej nagłym krzykiem. „Co się stało?”

Gdy tylko przemówił, usłyszeli dochodzący z zewnątrz pomrukujący głos, przeklinający: „Czy jesteś ślepy? Patrz, gdzie idziesz! Nie widzisz mnie stojącego tutaj? Czy możesz sobie pozwolić na odpowiedzialność, jeśli mnie uderzysz?”

Josiah często odbierał ją ze szpitala, zawsze był ostrożny i nigdy nie popełniał błędów. Coś musiało w niego dzisiaj wstąpić.

Na szczęście ta osoba nie ciągnęła dalej i po prostu odjechała po kilku przekleństwach. Josiah mocno zacisnął usta, ponownie uruchomił samochód. i włączył się do ruchu ulicznego. Lysander był trochę zmartwiony. „Naprawdę wszystko w porządku?”

Josiah wyglądał na nieco zaniepokojonego i niecierpliwego. „Powiedziałem, że wszystko w porządku”.

Lysander przez chwilę był oszołomiony. Pozostała w milczeniu i nie powiedziała nic więcej.

Po kilku minutach rozległ się lekko przepraszający głos Josiaha. „Przepraszam, Lysander. Ostatnio mam wiele spraw na głowie. Mój nastrój nie jest najlepszy i nie chciałem na ciebie naskoczyć”.

Lysander skinął lekko głową. „Okej, po prostu jedź ostrożnie.” „Tak.”

Zapadła chwila ciszy. „Lysander.” „Tak?”

„Ta kobieta przed chwilą...” Josiah oblizał wargi, najwyraźniej wahając się, czy przemówić. „Ta, którą operowałeś, jest sama w szpitalu. Myślisz, że jest w porządku?”

Lysander parsknął śmiechem. „Więc myślisz o niej”. „Nie, nie myślałem o niej. Po prostu się martwię”.

„W szpitalu są pielęgniarki, które się nią zajmą, a szpital skontaktuje się również z jej rodziną, żeby przyjechali”. „A co, jeśli jej rodzina nie będzie mogła przyjść?” „Skąd wiesz?”

Josiah otworzył usta, ale nic nie powiedział.

Po prostu trzymał wzrok na drodze przed sobą, jakby skupiał się na ostrożnej jeździe, dokładnie tak, jak powiedziała. Po tym wszystkim przez całą drogę panowała cisza.

Kiedy dotarli do domu, niebo powoli robiło się jaśniejsze.

Josiah zaparkował samochód przed domem, nawet nie wysiadając z samochodu i powiedział do niej przez okno: „Odpoczywaj dobrze. Muszę szybko wrócić do firmy, żeby załatwić kilka spraw”. Lysander skinął głową.

Lysander nie chciał pytać, czy rzeczywiście wrócił do firmy.

Posiadanie zbyt wyostrzonego szóstego zmysłu może być czasami złą rzeczą. Gdyby była bardziej wyluzowana, może mogłaby udawać, że nic niezwykłego nie wydarzyło się tej nocy.

W tę sobotę Josiah obchodził swoje trzydzieste pierwsze urodziny, a Lysander i Josiah wcześnie zgodzili się wrócić razem do starego domu. Poprzedniej nocy pracowała na nocnej zmianie i w sobotę rano skończyła pracę o ósmej.

Gdy miała już wychodzić, otworzyła portfel i spojrzała na wynik badania prenatalnego, który złożyła do wielkości pudełka zapałek i cicho włożyła do przegródki portfela.

To był prezent urodzinowy, który przygotowywała od dawna, ale teraz wahała się, niepewna, czy go dać, czy nie.

Lysander schowała portfel z powrotem do torby, przebrała się z białego fartucha i szykowała się do wyjścia z pracy. Nagle zadzwonił jej telefon. To była jej najlepsza przyjaciółka, Daphne.

„Lysandrze, właśnie widziałem, jak twój mąż wracał do domu z ciężarną kobietą!”