Rozdział 7 Ślub

Wszyscy ochroniarze rzucili się do akcji i pobiegli za Celią tak szybko, jak mogli. Adrien odkopał walizkę i wskoczył do taksówki. Warknął na kierowcę: „Goń ją! Spiesz się!”

Kierowca był oszołomiony. Na rozkaz Adriena natychmiast uruchomił samochód, aby pogoń za uciekającą kobietą. Jednak wkrótce opony nagle eksplodowały.

Adrien zaklął pod nosem. Teraz mógł liczyć tylko na to, że ochroniarze złapią Celię. Kopnął mocno w fotel kierowcy i krzyknął: „Bezużyteczne!”

Tymczasem Celia biegła tak szybko, jak mogła i w końcu udało jej się pozbyć ochroniarzy.

Na szczęście wcześniej uczyła się karate i była w dobrej formie. Poza tym nie chciała myśleć o tym, co mogłoby się stać, gdyby nie udało jej się pozbyć tych ochroniarzy!

Widząc, że taksówki nigdzie nie było widać, odetchnęła z ulgą.

Jednak to miejsce było dla niej nieznane i nie miała pojęcia, dokąd iść. Ponadto adrenalina opadała i wątpiła, czy będzie w stanie dojść pieszo na stację kolejową. Ostatecznie Celia uznała, że najlepszym rozwiązaniem będzie znalezienie miejsca, w którym w międzyczasie się ukryje.

Podczas biegu rozejrzała się dookoła. W końcu zobaczyła kościół w oddali.

Doskonały!

Jednak gdy podeszła bliżej, Celia spojrzała na kościół z niedowierzaniem. Budynek był luksusowy jak pałac, nawet bardziej wykwintny niż wiele budynków w centrum miasta.

Ale Celia nie mogła sobie pozwolić na wahanie. Ten kościół był jedynym miejscem, w którym mogła się ukryć.

Zaciskając zęby, spojrzała przez ramię, żeby sprawdzić, czy któryś z ochroniarzy ją dogonił.

Widząc, że nie ma już zagrożenia, pobiegła i wparowała do kościoła, zamierzając prosić o pomoc.

Jednak ku jej zaskoczeniu, w kościele siedziało wiele elegancko ubranych osób.

Wyglądało na to, że odbędzie się tu wesele. Celia domyśliła się, że panna młoda i pan młody pochodzą z bogatych rodzin, ponieważ wszyscy obecni goście byli dobrze ubrani i wyglądali szlachetnie.

Celia była zszokowana i natychmiast skłoniła się przed wszystkimi przepraszająco. „Przepraszam!”

Wyglądało na to, że jej plan ukrycia się w kościele nie wypali.

Gdy już miała się odwrócić, żeby odejść, nagle za nią znów rozległ się głos Adriena.

„Przepraszamy, spóźniliśmy się.”

Krew Celii zmroziła się.

Miała zamiar rzucić się do ucieczki, gdy Adrien mocno złapał ją za ramię. Opuścił głowę i syknął, grożąc: „Jeśli chcesz żyć, zachowuj się!”

Siłą wyprostował jej plecy i szybko zaciągnął ją przed oblicze szlachetnego mężczyzny.

Mężczyzną tym był ojciec Tysona, Danilo. Był głową rodziny Shaw.

„Panie Shaw, przepraszamy za spóźnienie. Na naszej drodze był korek. Dotarliśmy tu tak szybko, jak mogliśmy”. Kłaniając się pochlebnie, Adrien tłumaczył Danilo.

Potem wepchnął Celię

przed nim i powiedziała pochlebczo: „To moja córka. Nie ma nic poza ładną buzią. Mam nadzieję, że twój syn ją polubi”.

Danilo zignorował wymówki Adriena i zmierzył Celię wzrokiem. „Ona rzeczywiście jest bardzo ładna. Dlaczego jeszcze nie jest ubrana? Powiedz jej, żeby natychmiast przebrała się w suknię ślubną. Kiedy przybędzie pan młody, ceremonia ślubna rozpocznie się oficjalnie”.

Mężczyzna w średnim wieku wydawał się być urodzony z obojętnością i arogancją. Celia nie mogła nie przypomnieć sobie mężczyzny z poprzedniej nocy.

Obaj mieli podobne twarze i temperament, ale Danilo był znacznie starszy od mężczyzny, z którym Celia spała poprzedniej nocy. Twarz Danila była pokryta zmarszczkami, a czas nie był dla niego zbyt łaskawy. Jego rysy nie były tak delikatne i przystojne jak u tamtego mężczyzny.

Powiedziawszy to, Danilo odwrócił się obojętnie i zostawił ich tam.

Przypuszczenie Celii się potwierdziło. Jej ślub z Tysonem miał się odbyć w tym właśnie kościele!

Ona próbowała uciec ze ślubu, a nie na niego dotrzeć!

Nogi Celii drżały. Jej oczy biegały po całym pomieszczeniu, szukając okazji do ucieczki. Wtedy zobaczyła swoją macochę Mabel wśród gości. Szlachetna kobieta, ubrana w markowe ciuchy, podeszła, a jej biodra kołysały się z boku na bok.

Adrien wepchnął Celię w jej ramiona i nalegał: „Przebierz ją! Natychmiast!”

Zanim Celia zdążyła zareagować, Mabel i Adrien zaciągnęli ją do salonu.

Nikogo więcej tu nie było. Wkrótce suknia ślubna została wniesiona do salonu. Odwrócony plecami do Mabel, Adrien gestem poprosił ją o pomoc Celii w przebraniu się w suknię ślubną.

Mabel skinęła głową i zamierzała zdjąć ubranie Celii. Syknęła: „Mała suko, lepiej się zachowuj! Nie próbuj uciekać. Ochroniarze rodziny Shaw są na zewnątrz. Myślisz, że możesz przed nimi uciec? Powinnaś wiedzieć, że to prywatny kościół rodziny Shaw. Stoimy na ich terytorium. Dokąd pójdziesz?

Co więcej, są najpotężniejszą rodziną w mieście. Powinieneś być wdzięczny, że poślubiasz Shaw!"

Celia była oszołomiona. Nic dziwnego, że ten kościół był tak wspaniały, a krajobraz wokół niego tak zadbany. Okazało się, że to terytorium rodziny Shaw. Wyglądało na to, że nie będzie mogła uciec dzisiaj.

Ale ona odmówiła zaakceptowania swojego losu. Stając twarzą w twarz z szyderczą Mabel, powiedziała ze złością: „Co sprawia, że myślisz, że będę ci posłuszna? Mogę po prostu powiedzieć rodzinie Shaw, że nie jestem Cerissą i że ich okłamujesz. Chciałabym zobaczyć, czy Danilo nadal będzie inwestował w Kane Group, gdy się o tym dowie!”

Gdy tylko skończyła mówić, Adrien spojrzał na nią chłodno i wyciągnął coś z kieszeni.

Celia była oszołomiona widokiem szafirowego pierścionka swojej matki w dłoni ojca. Szukała go wszędzie!