Rozdział 59

Mój wzrok zatrzymuje się na Aleksandrze, rzucając mu wyzwanie, a ramiona Maxa zaciskają się wokół mnie. Kieruję swój gniew, gotowa odepchnąć ode mnie ramiona Maxa, może jest silny, ale jego siła nie dorównuje gniewowi, który mam we mnie. Napięcie w pokoju wydaje się trzeszczeć od niespełnionej mocy.

„Wow, uspokójmy się. To nie jest czas na popisywanie się naszymi nowymi mocami” – Ethan śmieje się półgębkiem, a ja przenoszę wzrok na niego. „Jose, dlaczego nie pójdziemy z tobą do łazienki i nie weźmiemy oddechu?” – dodaje, delikatnie pukając się w ucho, tak jak ja wcześniej, kiedy zapytałam, czy inni nas słyszą.

„Dobra” – wypuszczam oddech i rozluźniam ciało w ramionach Maxa. Ethan bierze mnie za rękę, a Max mnie puszcza, pozwalając Ethanowi zaprowadzić mnie do łazienki. W chwili, gdy drzwi się zamykają, odwraca się do mnie i znów puka się w ucho, kiwając głową na znak zachęty. Skąd wie, że mam zdolność słyszenia? Nigdy nikomu nie powiedziałam. Zapytam go później, teraz jestem wdzięczna, że mam przynajmniej jednego z nich po swojej stronie. Próbuję sobie przypomnieć, jak wcześniej używałam tego daru. Skupiam się na Jacku, wyobrażając sobie go w jego pokoju, z telefonem przy uchu.