Rozdział 240 Oddając się swojej iluzji (część pierwsza)

Leena również nie mogła odpocząć. Poruszyła nosem, oparła brodę na dłoniach i tysiąc razy spojrzała na telefon w długą noc, ale leżał cichy i nieruchomy na stole przed nią, martwy jak cegła.

Była już pierwsza w nocy i zastanawiała się, czy on jeszcze wróci do domu. Co miała zrobić z całym jedzeniem, które dla niego przygotowała, jeśli nie wróci? Pomyślała, że może wydarzyło się coś nieoczekiwanego i że nie mógł tego odpuścić. Ale nawet jeśli to prawda, to i tak mógł do niej zadzwonić i powiedzieć, że się spóźni, zamiast kazać jej czekać na niego całą noc. Chociaż Leena tak naprawdę nie kochała Kevina, był on przecież jej mężem, a nawet jeśli byli tylko przyjaciółmi, to i tak martwiłaby się o niego, gdyby nie wrócił do domu w środku nocy.

Leena westchnęła i sięgnęła po telefon. „Dobra”, pomyślała , „jeśli ty nie zadzwonisz, to ja to zrobię. Nie obwiniaj mnie, jeśli przeszkodzę ci w czymś ważnym, bo już dałam ci szansę na zadzwonienie”.