Rozdział 6 Przenośna przestrzeń, miliardy zapasów
Zasnął.
Małe ciało Leo było zakopane w miękkiej kołdrze, tak że tylko połowa jego twarzy była widoczna nad nosem, a jego ciemna głowa.
Jej twarz była zarumieniona z powodu ciepła.
Z zamkniętymi oczami spał głęboko i cicho chrapał.
Schowawszy swoje ostre pazurki, w końcu pokazało swoją dziecięcą stronę.
Luna wyciągnęła rękę i dotknęła czoła Leo.
Temperatura ciała jest trochę wysoka, ale ogólnie rzecz biorąc normalna, nie jest to gorączka. Wygląda na to, że gorąca kąpiel, którą wziąłem wcześniej, dała bardzo dobry efekt.
Delikatnie poprawiła kołdrę, odsłaniając usta małego chłopca, które były wciśnięte pod kołdrę.
Kiedy Luna się poruszyła, Leo zmarszczył brwi, oszołomiony, jego popękane usta poruszyły się, a on sam nieświadomie coś mruczał.
„Mamo…”
Oczy Luny były lekko oszołomione i przerwała poprawianie kołdry.
Teraz ona naprawdę stała się jego tanią matką.
Patrząc na odmrożenia na swoich palcach i myśląc o siniakach na całym ciele Leo, Luna znów głęboko się zmarszczyła.
Czas zrobić coś innego.
To znaczy - przywołanie przenośnego systemu kosmicznego.
Powodem, dla którego Luna mogła zostać dziedziczką starożytnej medycyny chińskiej, jest jej wrodzony, przenośny system kosmiczny.
Przenośna przestrzeń mieści nie tylko żywność, lekarstwa, ubrania, broń i inne zapasy , znajduje się tam również centrum handlowe, w którym Luna może zarabiać pieniądze w systemie kosmicznym, ulepszać przestrzeń i zdobywać różne nagrody.
Wcześniej przyznawane nagrody to magiczne książki medyczne, które opisywały starożytną chińską medycynę, która zniknęła we współczesnym społeczeństwie.
Luna studiowała medycynę z pasją i zdobyła niezwykłe umiejętności.
Po prostu nie wiem, czy tym razem zabrała ze sobą swój przenośny system kosmiczny.
Gdy tylko moje myśli zaczęły krążyć.
W umyśle Luny natychmiast pojawił się znajomy dźwięk komunikatu systemowego.
[Ding——Portable Space 007 uruchamia się, proszę czekać...]
【Trzy, dwa, jeden...】
[Uruchomienie systemu ukończone, pobieranie informacji o tożsamości użytkownika...]
Luna znała już kolejne kroki.
Wzięła srebrną igłę i wbiła ją sobie w czubek palca. Kropla jasnoczerwonej krwi skropliła się na czubku jej palca. Następnie kropla krwi została przyciągnięta przez niewidzialną siłę i uniosła się w powietrze.
Wszystkie artefakty wymagają kroku „kapiącej krwi, aby rozpoznać właściciela”, a system przestrzeni osobistej Luny nie jest wyjątkiem.
Krople krwi w powietrzu pokryły się złotym światłem i szybko zniknęły.
W tym samym momencie przed oczami Luny błysnęło kolorowe, białe światło, a komunikat systemowy zabrzmiał ponownie.
[Weryfikacja DNA zakończona, tożsamość potwierdzona, przenośna przestrzeń 007 otwarta. 】
[To 39 671. wejście mistrza do systemu. Witamy w domu. 】
Gdy białe światło zgasło, Luna nie zobaczyła już przed sobą prostego domku rodziny Chu, lecz wirtualny świat w jej przenośnej przestrzeni.
Luna wie wszystko o tym świecie.
Najpierw weszła do ogromnego magazynu, w którym znajdowały się wszystkie jej zapasy o wartości prawie 10 miliardów dolarów. Leki wśród nich były szczególnie cenne, obejmowały nie tylko leki zachodnie, ale także tradycyjne chińskie leki, które były trudno dostępne dla zwykłych ludzi.
Wszystkie zapasy w magazynie są uporządkowane i starannie ułożone. Jeśli chodzi o ich wyjęcie, nie ma potrzeby szukać ich pojedynczo. W systemie znajduje się odpowiedni system zarządzania magazynem.
Luna musi jedynie nacisnąć wirtualny ekran i pobrać dane z systemu zarządzania magazynem.
Najpierw opatrzyła odmrożenia rąk pierwotnego właściciela, a następnie wzięła z przenośnego pojemnika odrobinę wyjątkowej duchowej wody źródlanej i ją wypiła. Stan fizyczny pierwotnego właściciela był naprawdę zły.
Nic więc dziwnego, że jest prześladowany, skoro jest taki słaby.
Po skończeniu tego wszystkiego Luna pomyślała i wyjęła zestaw ubrań odpowiednich dla pięcio- lub sześcioletniego dziecka, w tym bawełniany płaszcz, bawełniane spodnie, skarpetki, buty, czapkę i rękawiczki. .
Po pewnym czasie stos był już pełny.
Luna miała zamiar opuścić przenośną przestrzeń, ale w końcu wzięła butelkę Yunnan Baiyao.
W końcu ktoś nazywa cię mamą, więc powinnaś się nią trochę opiekować.
Kiedy Luna znów otworzyła oczy, stała z powrotem w małym, skromnym domku, trzymając w ramionach kilka rzeczy, które wyjęła ze swojej przenośnej przestrzeni.
Leo nadal spał spokojnie na małym łóżku, nie zmieniając nawet pozycji.
Luna odchyliła kołdrę, nałożyła Yunnan Baiyao na wszystkie zranione części ciała, a następnie ubrała nagiego chłopca.
Po wszystkich tych kłopotach Leo nadal się nie obudził. Jak bardzo musi być zmęczony?
Luna była wyczerpana po tym wszystkim.
Zdjęła buty i położyła się na łóżku, trzymając Leo w ramionach i przykrywając ich jedną kołdrą. Małe dziecko było jak piec, ale niespodziewanie poczuł się całkiem komfortowo.
Luna zamknęła oczy i oszołomiona zasnęła.
…
Spałem do drugiej połowy nocy.
„Eee… um…”
Luna słyszała bolesne jęki dochodzące z transu, tuż obok jej uszu, a jej ramiona płonęły.
Otworzyła oczy i zapaliła światło.
Leo, który wcześniej czuł się dobrze, teraz był cały rozgrzany, jego twarz była blada, na czole wystąpił zimny pot, a on sam nagle poczuł gorąco i zaczął drżeć.
Dłonie Leo trzymały się za brzuch.
To jest choroba, ale nie wygląda jak zwykła gorączka czy przeziębienie. To trochę dziwne.
„Leo? Leo? Co się dzieje? Co jest z tobą nie tak?”
„Wuwu… Wuwu…” Leo zacisnął zęby i nie krzyknął, mimo bólu. Nie wytrzymał i wyszeptał niejasno: „Boli… Mój brzuch… Tak bardzo boli…”
Kiedy Luna usłyszała, że to ból brzucha, natychmiast wyciągnęła rękę, by dotknąć brzucha Leo.
Dziecko, które nie miało ani odrobiny mięsa, miało wypukły i twardy brzuch.
To jest naprawdę dziwne!
Twarz Luny była poważna. Potarła dłonie, aby je rozgrzać, położyła je na brzuchu Leo i zaczęła rytmicznie uciskać.
„Boli… Auć…”
Leo poczuł jeszcze większy ból, a na jego czole wystąpił zimny pot.
Luna nie tylko się nie zatrzymała, ale zwiększyła siłę i nalegała: „Wytrzymaj, wypluj to, wypluj wszystko, co masz w żołądku, wtedy poczujesz się lepiej”.
Nie wiem, czy Leo to usłyszał, czy nie. Zamrugał oszołomiony i już nigdy nie krzyknął z bólu.
Słychać było jedynie tłumione szlochy i sporadyczne westchnienia.
Zaledwie kilka minut później.
"Ugh—Ugh—Ugh—"
Leo nagle drgnął, połowa jego ciała opadła na krawędź łóżka i zaczął obficie wymiotować.
Katastrofa, katastrofa...
Luna myślała, że zobaczy niestrawione jedzenie lub obrzydliwy sok żołądkowy, ale to, co Leo zwymiotował, okazało się grudkami brudu.
To jest gleba Guanyin.
I szczekać.
Jest rok 1977. Nie jest to już rok klęsk żywiołowych i głodu, jak dziesięć lat temu, ale są ludzie, którzy nadal żywią się glebą i korą drzew Guanyin!
Nic dziwnego, że Leo jest taki szczupły!
Wyraz twarzy Luny pociemniał, a ona pogłaskała Leo delikatniej.
Kontynuowała masaż brzucha Leo, a gdy ten prawie zwymiotował, wyjęła ze swojej przestrzeni osobistej odrobinę duchowej wody źródlanej i nakarmiła nią Leo. '
"Wypij to."
Leo nie wiedział, co pije. Poczuł, że gdy tylko lekko chłodna woda wpłynęła do jego gardła, wszystko od gardła po żołądek stało się przyjemne, a nawet jego świadomość stopniowo się wyklarowała.
Oszołomiony zobaczył twarz, która była jednocześnie znajoma i nieznajoma.
Luna została jego macochą .
Położyła dłoń na jego brzuchu i delikatnie głaskała go, wykonując okrężne ruchy.
Leo spojrzał na Lunę, jego ciemne oczy były wpatrzone w nią, oczodoły lekko zaczerwienione, i poczuł niewypowiedziany smutek.
Luna patrzyła, jak trzeźwieje, i zapytała cichym głosem: „Ile dni temu zabrano cię ze wsi do miasta?”
„…Trzy dni.”
Leo mówił słabo.
Gdy Luna to usłyszała, zacisnęła zęby z nienawiści.
To prawda! Tak jak myślała!
Amy zabrała Leo ponad trzy dni temu.
Zimą ukryła małe dziecko w kącie, nie dając mu jedzenia, wody ani ubrań, a Leo znosił wszystkie ciężary, po prostu po to, by być przy nim, gdy było to konieczne.
Wyciągnij Leo i zadaj Lunie śmiertelny cios.
Leo wytrzymał trzy dni i był tak głodny, że musiał jeść ziemię Guanyin i korę drzew, aby napełnić żołądek.
Wszystko to była sprawka Amy. Wygląda na to, że poprzednia zemsta Luny była zbyt mała!