Rozdział 1537

Nigel mocno zmarszczył brwi. „Grant…”

W oczach Granta widać było nutę smutku, a jego uśmiech był gorzki. „Przepraszam, dziadku. To moja wina. Nie mogłem pomóc tobie i tacie ani wypełnić swoich obowiązków wobec rodziny Salvador. Stałem się też ciężarem. Przez wiele lat zawsze myślałem o jednej rzeczy – jak inaczej potoczyłyby się sprawy, gdybym nie został porwany, gdybym to ja uciekł porywaczom. Gdybym mógł być trochę bardziej samolubny... Czy wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej?”

Nigel próbował go pocieszyć, mając zawiłą mieszankę emocji. „Grant, nie myśl o tym w ten sposób. Wiem, że wiele wycierpiałeś przez te lata. To był przypadek. Jesteś też moim wnukiem. Dlaczego moje serce nie miałoby bić z twojego powodu? Nieważne, czy to ty, czy Justin, kocham was obu głęboko”.