Rozdział 4. Walcz

Kiedy Rachel podniosła głowę, dostrzegła obojętną twarz Victora. Rachel zamarła w miejscu.

„Pan Sullivan.” Ivan zareagował pierwszy, pochylając głowę z szacunkiem.

„Rachel, wygląda na to, że zapomniałaś, co ci powiedziałem dziś rano”. W oczach Victora pojawiło się ostrzeżenie, niebezpieczne, a on sam brzmiał na zrzędliwego.

W chwili, gdy go zobaczyła, Rachel pomyślała o tym, jak Victor ją dusił dziś rano. Zadrżała ze strachu, ten strach pochodził z głębi jej serca.

Stając prosto i zaalarmowana, powiedziała: „Nie, pamiętam. Więc wychodzę”.

„Och, naprawdę? Więc dlaczego, do cholery, wciąż tu jesteś?” – zapytał Victor, krocząc w jej stronę.

Rachel chodziła do tyłu, aż jej plecy znalazły się przy ścianie. Zamknęła oczy na sekundę, a potem zebrała się, by spojrzeć mu w oczy.

„Powinieneś zapytać Alice. Miałem zamiar wyjść, ale ona wymyśliła wymówki, żeby mnie zatrzymać i opóźnić. Dlatego ja...”

Rachel była w połowie wyjaśniania, gdy nagle Alicja jej przerwała.

„Rachel, jak mogłaś tak kłamać?” odparła Alice ze łzami w oczach.

„Nie kłamię!” W tym momencie Rachel przeklinała Alice w myślach. Gdyby nie ta kobieta, wyszłaby pół godziny temu i nie wpadłaby na Victora.

Cholera.

Jakby Alicja miała wybuchnąć płaczem, dodała: „Victorze, nie chciałam jej opóźniać. Jej dzisiejsze zachowanie jest naprawdę podejrzane, obawiam się, że może ci coś ukraść. Wiesz, że ona zawsze jest dobra w kłamaniu. Musi mieć jakieś paskudne sposoby, żeby cię znowu nękać...”

Słowa Alicji przypomniały Victorowi wszystko, co zrobiła Rachel, przez co jego twarz stała się jeszcze bardziej ponura: „Naprawdę myślisz, że cię nie zabiję?”

Nagle udusił Rachel ręką, uderzając jej głową o ścianę. Ból pochodzący z tyłu głowy sprawił, że poczuła zawroty głowy.

„St...Stój!” – zawołała Rachel z trudem.

„Jak śmiesz wystawiać moją cierpliwość na próbę raz po raz?” – powiedział Victor.

Rachel próbowała wyciągnąć jego rękę, ale jej się nie udało. Nie mogła uwolnić się z uścisku Victora, ponieważ jej oddech stał się cięższy.

Widząc sytuację , Ivan postanowił interweniować. Pośpiesznie zrobił krok do przodu i powiedział: „Panie Sullivan, jeśli coś stanie się pani Sullivan, ci w zarządzie mogą ponownie wykorzystać okazje, aby wystąpić przeciwko panu. Jeśli tak się stanie, pański plan koncentracji kapitału własnego zostanie utrudniony”.

„Nie pouczaj mnie, żebym coś robił!” – ryknął Victor. Jego palce, które ściskały szyję Rachel, zbladły, bo mocno ją ściskał.

Ivan nie odważył się powiedzieć więcej. Cofnął się o krok i skłonił się głęboko.

„ Nie mogę umrzeć!” To była jedyna myśl, jaka pojawiła się w głowie Rachel w tamtej chwili.

Ostatkiem sił odsunęła nieco rękę Victora i z wielkim trudem powiedziała:

„ W tej chwili nadal jestem twoją żoną. Jeśli mnie zabijesz, umrę jako twoja żona i na zawsze oznaczę ten tytuł! Chcesz tego?”

Stopniowo Rachel nie miała już siły, by walczyć. Powoli czuła, jak jej świadomość się wymyka.

„ Moja żona? Śnij dalej! Nakarmię rekinami twoje ciało i nigdy nie pozwolę ci wejść na cmentarz rodziny Sullivanów”.

Rachel czuła, że jej życie traci sekundy i nawet niejasno widziała twarz swojego łajdackiego byłego chłopaka, który zabił ją i jego wredną kochankę. Uśmiechnęła się sarkastycznie do Victora.

„Czemu się śmiejesz?” zapytał Victor.

„ Możesz mnie poprosić, żebym odeszła, kiedy będę żyła. Ale wszyscy zmusiliby cię, żebyś zaakceptowała mnie jako panią Sullivan, gdybym umarła. To się nigdy nie zmieni. Czy nie nienawidziłeś mnie najbardziej? Jeśli nie mogę być twoją żoną, to nie jest źle być duchem pani Sullivan, prawda?”

Rachel kaszlnąła z bólu, a łzy spływały jej po policzkach.

Victor nagle puścił ją i pozwolił jej upaść na ziemię.

„Ehem! Ehem!” Kaszlała gwałtownie i łapała powietrze, oddychając z tak wielką trudnością.

Ivan spojrzał na Rachel ukradkiem i pochylił głowę, by powiedzieć Victorowi: „Panie Sullivan, to wszystko moja wina. Nie kazałem jej wyjść na czas. Zasłużyłem na karę”.

Victor nie odpowiedział. A Rachel kaszlała jeszcze trochę, a potem przemówiła, gdy już dostała b

jej głos, ale nadal chrapliwy, „Nie wzięłam niczego, co należy do ciebie.”

Victor wyjął mokre chusteczki, żeby wyczyścić rękę, którą dotknął Rachel. Na jego twarzy było widać obrzydzenie.

„Nic nie zabrałeś? A co z ubraniami, które zabrałeś, a także tymi, które nosisz teraz? Kosztowały mnie pieniądze”.

Rachel zacisnęła usta, nie mogąc obalić jego logiki. W dniu ślubu Alice spaliła wszystkie ubrania, które Rachel przyniosła do tej rezydencji. Tłumaczyła się, że wszystkie te ubrania są w złym guście i że Victor ich nie polubi.

„Zdejmij jej ubranie i wyrzuć ją!” Po tych słowach Victor odszedł wraz z Ivanem bez wahania.

Dopiero gdy te dwie odeszły, Alice wstała i podeszła do Rachel. Jej poprzednia udana czułość zniknęła.

„Widzisz? Wyszłaś za Victora i przespałaś się z nim, ale co z tego? Na koniec i tak musisz wyjść z domu z niczym! Naprawdę myślisz, że kazałam ci nosić mocny makijaż i przybierać na wadze, bo Victor to lubi? To jest zabawne. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę w to wierzyłaś. Żaden facet nie polubi grubej i idiotycznej kobiety takiej jak ty! Chciałam tylko, żeby znienawidził cię jeszcze bardziej!”

Patrząc na zadowoloną Alice, Rachel naprawdę chciała pomóc pierwotnemu właścicielowi tego ciała rozszarpać jej hipokrytyczną i delikatną twarz. Ale nie mogła zrobić nic w tej chwili z powodu bolesnych ran na całym ciele.

„Huh! Jesteś taka żałosna. Biedna twoja głupota.” Rachel zachichotała, znosząc ból.

„Co powiedziałaś?” Oczy Alice rozszerzyły się ze zdziwienia. Nie spodziewała się, że Rachel w takiej chwili nie płacze i nie jest zdesperowaną przegraną, ale patrzy na nią wzrokiem, którego nie potrafiła odczytać.

„Powiedziałam” – Rachel wzięła głęboki oddech, by złagodzić ból w piersi. „Żyjesz nędznym, śmiesznym życiem. Jesteś najbardziej żałosną osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam! Bycie nazywanym draniem musi sprawiać, że czujesz się gorszy, prawda? Robiłeś, co mogłeś, by ukraść mi wszystko, co miałem, odkąd byliśmy dziećmi, ponieważ jestem prawowitą córką rodziny Bennet, a ty jesteś po prostu brudną, małą, nieślubną kochanką. Jesteś o mnie zazdrosna, ale nigdy nie zdobędziesz szacunku od innych!”

„Ty suko! Zamknij się, kurwa!” krzyknęła Alice. Wyglądało na to, że Rachel trafiła w czuły punkt.

Rachel uśmiechnęła się szeroko i kontynuowała: „Przez ostatnie dwa lata ufałam ci, a ty mnie oszukałeś, wykorzystując mnie, by zwrócić uwagę Victora. Oszukałeś mnie, bym robiła głupie rzeczy na jego oczach. Na początku nic do mnie nie czuł, a potem zaczął mnie nienawidzić i to jeszcze bardziej. Musisz być z tego dumna. Tak?”

Alicja zacisnęła pięści, patrząc na Rachel z nienawiścią. „Cóż, powinnaś obwiniać siebie za to, że jesteś taka głupia! Teraz jest za późno, żeby to zrozumieć”.

„Masz rację. Ta Rachel była głupia. Nie zasługujesz na taki jak ona”. Rachel przyznała.

Alicja nie myślała wiele o jej słowach: „Z czego możesz być dumna? Nie jesteś już panią Sullivan. A poza tym babcia Victora już nie żyje. Nikt nie będzie przy twoim boku! Gdybym była tobą, uklęknęłabym i błagała mnie o przysługę, żeby przekonać naszego ojca, żeby pozwolił ci wrócić do domu!”

Kiedy Alice wspomniała o babci Victora, Rachel poczuła smutek.

Babcia Victora była tą, która wybrała Rachel na swoją żonę. Niedługo po tym, jak wyszła za mąż do rodziny Sullivan, starsza pani zmarła z powodu choroby. Jego babcia była protektorką Rachel, gdy jeszcze żyła .

„ Alice, myślisz, że będziesz mogła poślubić Victora i dzielić z nim Grupę Sullivana po tym, jak się ze mną rozwiedzie?”

„ Dlaczego nie?” odpowiedziała Alicja z dumą.

„Nie. Nie możesz” – powiedziała Rachel słabym, ale stanowczym tonem. „Dlaczego jesteś taka pewna, że Victor zgodzi się cię poślubić? Tylko dlatego, że jest nieślubnym dzieckiem, myślisz, że jesteście tacy sami?

Nie. To śmieszne. Twoja matka jest kochanką i kradła mężczyzn ich rodzinom! Victor nie urodził się w tak brudny sposób. Jego matka dostała go, zanim jego ojciec się ożenił. A jego matka nigdy nie rozbija rodziny!

Z tym, nigdy na niego nie zasłużysz! Ty brudna nieślubna kochanko." powiedziała Rachel.