Rozdział 4 Długo się nie widzieliśmy

Ramon ruszył korytarzem szpitalnym, jego oczy były zimne i złowrogie. Wszyscy instynktownie odsunęli się, by zrobić mu miejsce, wyczuwając jego gniew.

Ta nowo przybyła lekarka była skazana na zagładę. Nie miała jeszcze nic na swoim nazwisku w porównaniu do Ramona. Ponadto była nową lekarką w mieście. Nie powinna sprawiać kłopotów, ale odmówiła leczenia umierającego chłopca, co niemal naraziło jego życie na niebezpieczeństwo.

Najgorsze było to, że chłopiec nie był byle jakim chłopcem, ale jedynym synem Ramona. Mimo że zoperowała chłopca i przeżył, musiała zmierzyć się z konsekwencjami opóźnienia, które spowodowała jej odmowa.

Dotarłszy do biura Ximeny, Ramon otworzył drzwi bez pukania.

Pielęgniarka dyżurna prawie podskoczyła z krzesła ze zdziwienia. „W czym mogę pomóc, proszę pana?”

„Gdzie ona jest?” Głęboki głos Ramona odbił się echem w pokoju.

Pielęgniarka wzdrygnęła się. Po zorientowaniu się, kogo szuka, szybko wyjaśniła: „Wyszła na lunch. Wróci później. Czy czegoś od niej potrzebujesz?”

Ramon nie odpowiedział, tylko energicznie podszedł do biurka Ximeny i wziął wizytówkę z jej biurka, studiując ją w zamyśleniu.

Po uspokojeniu się pielęgniarka wstała i dodała: „Przykro mi, proszę pana, ale nie może pan tu zostać. Lekarka nie przyjdzie wcześniej. Może pan na nią poczekać na zewnątrz, jeśli ma pan coś do omówienia”.

Drzwi nagle się otworzyły i ukazał się w nich dyrektor szpitala.

Kiedy dowiedział się, że Ramon szuka doktor Griffin, dyrektor pobiegł do jej gabinetu, niemal łamiąc swoją laskę. Jego strach zniknął dopiero, gdy nie zobaczył jej w środku.

W tonie przepraszającym dyrektor wyjaśnił sytuację Ramonowi: „Bardzo mi przykro, panie Mitchell. To było nieporozumienie. Dr Griffin nie miała zamiaru bagatelizować nagłego wypadku pańskiego syna, ale po prostu przeprowadziła dzisiaj kilka operacji. Każda operacja wymaga wysiłku fizycznego, więc była wyczerpana. Nie wziąłem tego pod uwagę, zanim przydzieliłem jej operację. To wszystko moja wina. Naprawdę czuję się okropnie”.

Ramon nawet na niego nie spojrzał. W ciągu sekundy zgniótł wizytówkę. „Muszę ją zobaczyć w ciągu trzydziestu minut. Znajdź ją”.

Twarz dyrektora straciła kolor. Nie był pewien, czy dobrze zrobił, o co prosił Ramon, ale i tak wybrał numer Ximeny.

Po kilku sygnałach Ximena odebrała. Kiedy dyrektor powiedział jej, jaki jest cel połączenia, powiedziała stanowczo, zanim się rozłączyła: „Powiedz mu, żeby się odczepił!”

Reżyserka była tak zawstydzona, że przekazała swoją odpowiedź Ramonowi.

Wyraz twarzy Ramona natychmiast stał się wściekły.

Po zakończeniu rozmowy Ximena prawie rzuciła telefonem z wściekłości. Nie chciała tracić czasu na Ramona.

Pojechała aż do posiadłości swojego starszego brata, Marcela Griffina – Serenity Estates, dwupiętrowej willi na przedmieściach.

Była prawie północ, kiedy przyjechała. Dzieci już spały. Marcel był jedynym, który nie spał i czekał na nią na podwórku. Kiedy zobaczył samochód Ximeny, podbiegł i otworzył jej drzwi.

Od czasu, gdy Ximena wróciła do kraju, Marcel zawsze czekał na jej powrót do domu, bez względu na to, jak późno było.

Zawsze był dla niej kochającym bratem i Ximena wiedziała, że troszczył się o nią najbardziej na świecie.

Wysiadając z samochodu, Ximena przyjrzała się twarzy brata, po czym zapytała: „Ile tak naprawdę mam dzieci, Marcel?”

Zdezorientowany Marcel zmarszczył brwi i zaśmiał się: „Dlaczego? Miałeś amnezję czy coś? Urodziłaś dwójkę uroczych dzieci. Jest trzecie ? Musisz być bardzo zmęczony po pracy. Powinieneś odpocząć”.

Marcel położył rękę na jej ramieniu, chcąc zaprowadzić ją do środka, ale Ximena go odepchnęła.

„Dziś w szpitalu jest pewien chłopiec. To dziecko Ramona i wygląda dokładnie jak Shawn” – powiedziała Ximena, patrząc znacząco na brata.

Uśmiech Martina zamarł. Próbując wyglądać spokojnie i udając niewinność, powiedział: „Naprawdę? Cóż, jaki zbieg okoliczności. Słyszałem, że ożenił się ponownie z Lylą i mają razem dziecko. Chłopiec musiał skończyć trzy lata w tym roku”.

Ale Ximena nie wyglądała na przekonaną i spojrzała na niego z rozczarowaniem. „Zamierzasz dalej kłamać?”

Marcel zamilkł. Wiedział, że Ximenie nie podobało się, że jej syn rozpoznał inną kobietę jako swoją matkę. Ale mieli do czynienia z Ramonem i nikt nie mógł go powstrzymać przed robieniem tego, czego chciał.

Utrzymywanie Ximeny w nieświadomości, że Neil jest jej synem, było najlepszym sposobem na uniknięcie niechcianych komplikacji między rodziną Griffin a rodziną Mitchell. Ramon miał Neila, podczas gdy ona miała pozostałą dwójkę, Shawna i Alinę. Wynik był akceptowalny dla wszystkich.

„Ximena, jesteś to winna Lyli. Po prostu traktuj to jako zakończenie. Nie przejmuj się tym więcej, okej? Chłopak jest teraz dziedzicem rodziny Mitchell. Założę się, że jest kochany i szanowany przez ludzi wokół niego. Jest tam szczęśliwy”.

Ximena prychnęła: „Czy ty siebie słyszysz, Marcelu? Co jestem winna Lyli? Dlaczego mój syn miałby nazywać ją matką? On jest moją krwią i ciałem! Nosiłam go w swoim łonie przez dziewięć miesięcy! Nadal nie wierzysz, że nic nie zrobiłam Lyli? Dlaczego skłamałeś mi o Neilu?”

Rzuciła ostre spojrzenie na brata i kontynuowała: „Czy wiesz, że Neil został dziś przywieziony do szpitala, cały we krwi i z trzema złamanymi żebrami? Zranił się w ramiona i plecy. Walczył o życie na moim stole operacyjnym, kiedy go operowałam. A ty mówisz mi, że dobrze mu się wiedzie w tej rodzinie? Że jest szczęśliwy?”

Szok zmarszczył brwi Marcela. „Neil został ranny? Co się stało? Jak to się stało, że został tak poważnie ranny?”

„Skąd mam wiedzieć, skoro ty nawet nie wiesz? Dobra. Pójdę tam i sam się dowiem!”

Kiedy Ximena odwróciła się, by odejść, Martin spanikował i pośpiesznie ją zatrzymał. „Nie możesz tam iść”.

„Dlaczego?” Ximena warknęła.

„Jeśli Ramon dowie się, że żyjesz, nie pozwoli ci odejść” – ostrzegł Marcel.

Oczy Ximeny płonęły gniewem. „Pozwolił, aby mój syn został skrzywdzony. Ja też mu nie odpuszczę”.

Marcel wiedział, że w tym momencie nie da się powstrzymać siostry, ale i tak musiał ją odwieść.

„Ximena, proszę. Nie działaj pochopnie. Myślisz, że masz szansę w starciu z Ramonem? Jest najpotężniejszym mężczyzną w tym mieście. Jak go pokonasz? Chcesz, żeby Shawn i Alina też zostali ci zabrani?”

„Chcesz, żebym tylko patrzyła i nic nie robiła, podczas gdy Neil mieszka z tymi nieodpowiedzialnymi ludźmi? Oni się nim nie opiekują!” Ximena odparła stanowczo.

Marcel zażądał: „Ximena, posłuchaj. Co ci to da? Jak zamierzasz konkurować z Lylą? Myślisz, że możesz z nią wygrać? Ramon na razie wie tylko o Neilu. Jeśli dowie się o Shawnie i Alinie, co myślisz, że zrobi? Na pewno ci ich odbierze!”

Słowa Marcela były niczym ostry nóż wbity w serce Ximeny.

Zaśmiała się gorzko. Ramon nigdy jej nie uwierzył, nigdy!

Wszystko co się między nimi wydarzyło było częścią jego egoistycznego planu.

Łzy groziły jej napływem do oczu. Nic nie mówiąc, odwróciła się i weszła do domu. Zjadła trochę, wzięła prysznic i przebrała się.

Była już przy drzwiach i zamierzała wyjść, gdy dogonił ją Marcel. „Jest późno. Gdzie idziesz?”

„Neil jest nadal niestabilny. Jadę do szpitala, żeby się nim zająć” – powiedziała Ximena beznamiętnie.

„Rozumiem, ale nie jest dla ciebie bezpieczne, żebyś jechał tam tak późno” – powiedział zaniepokojony Marcel.

„Nie mogę zaufać tym ludziom, że zajmą się Neilem. Nie zostawię go z nimi samego” – powiedziała Ximena i wyszła z domu, nie oglądając się za siebie.

Kiedy Ximena wracała do szpitala, nie mogła nie przypomnieć sobie obrazu Neila całego we krwi. Myślenie o tym, przez co przeszedł mały chłopiec, rozdzierało jej serce. Wcisnęła gaz, żeby jak najszybciej dotrzeć do szpitala.

Kiedy dotarła na OIOM, Neil był nadal nieprzytomny. Jego twarz była lekko opuchnięta, ale jego podobieństwo do Shawna było niesamowite. Przyjrzawszy się bliżej, zauważyła ślad po uderzeniu na jego policzku. Natychmiast zdała sobie sprawę, że opuchlizna była spowodowana tym, że ktoś go uderzył w twarz.

Łzy natychmiast popłynęły jej z oczu, gdy ogarnął ją gniew. Sięgnęła po maleńką rączkę chłopca i mocno ją ścisnęła. Pochyliła się bliżej jego ucha i wyszeptała: „Mamusia jest teraz tutaj, Neil. Nigdy więcej nie pozwolę, żeby ktoś cię skrzywdził”.

Po spędzeniu chwili przy Neilu Ximena otarła łzy i opuściła oddział intensywnej terapii.

Głowa zaczęła jej pulsować z powodu braku snu. Podparła się o ścianę, gdy szła w stronę swojego biura.

O tej porze w szpitalu było mało ludzi. Drzwi do jej gabinetu były zamknięte. Ximena pchnęła je, spodziewając się, że nikogo nie zobaczy w środku. Ale gdy włączyła światło, w polu widzenia pojawiła się znajoma twarz, która ją oszołomiła.

Ramon odwrócił głowę, gdy usłyszał otwierające się drzwi, a jego oczy natychmiast odnalazły jej. „Dawno się nie widzieliśmy, Ximena.”