Rozdział 3 On jest jej synem

Dyrektor prawie stracił panowanie nad sobą. Nie mógł uwierzyć, że lekarz, któremu płacił znaczną pensję, ośmielił się powiedzieć coś takiego.

Melanie nigdy nie sądziła, że spotka kogoś bardziej odważnego niż nieżyjąca już Ximena.

Spojrzała na lekarza przed sobą, skrzyżowała ramiona na piersi i zmarszczyła brwi. „Za kogo ty się uważasz? Operacja syna Ramona to przywilej! Zejdź z konia. Jeśli ośmielisz się zrobić cokolwiek, co narazi jego stan na szwank, spędzisz całe życie, płacąc za to”.

„Jeśli to taki przywilej, to powinnaś to zrobić sama” – odparła Ximena bez wahania.

Melanie nie mogła uwierzyć własnym uszom. Chwytając Ramona za rękę, poskarżyła się: „Ramon, słyszałeś, co ona powiedziała? Jeśli coś stanie się Neilowi, to będzie jej wina”.

Ximena wybuchnęła śmiechem. „Jak śmiesznie! Czy ja go zepchnęłam z budynku? Jak to moja wina?”

Te słowa dotknęły nerwu Melanie i jej twarz zbladła. Szybko powiedziała: „Przestań bredzić. Neil upadł sam! Nikt go nie zepchnął. Jesteś lekarzem czy nie? Nie złożyłeś przysięgi Hipokratesa? Jak możesz tu stać i tracić czas, podczas gdy pacjent umiera na sali operacyjnej? Jaką urazę masz do Neila?”

Następnie, zwracając się do dyrektora szpitala, kontynuowała: „Czy nie macie systemu przesiewowego przy zatrudnianiu lekarzy? Jak ta kobieta została tutaj lekarzem? Jeśli coś stanie się Neilowi, pozwę cię!”

Drżąc ze strachu, dyrektor wielokrotnie przepraszał zarówno Melanie, jak i Ramona. Następnie szybko zorganizował, aby zamiast niego operację wykonał dr Young.

Jednak gdy dr Young miał już wejść na salę operacyjną, Ramon go zatrzymał.

Następnie zwrócił swoje zaciekłe spojrzenie na Ximenę. „Musisz wykonać tę operację” – rozkazał tonem niskim, ale niebezpiecznym.

Ximena prychnęła z pogardą i odwróciła się, by odejść.

To właśnie ta akcja ostatecznie popchnęła Ramona do ostateczności. Jednym szybkim krokiem stanął przed Ximeną i złapał ją za gardło.

„Ramon Mitchell, ty cholerny draniu, puść mnie!” Ximena zaklął, drapiąc go po dłoni.

Błysk chłodu błysnął w oczach Ramona. Było niewiele osób na świecie, które odważyłyby się tak do niego mówić. Jedną z nich była jego zmarła była żona.

Kiedy Ramon patrzył na kobietę walczącą przed nim z wściekłością płonącą w oczach, zatrzymał się i wyczarował w myślach wygląd swojej byłej żony. Dobrze pamiętał, że Ximena miała parę uderzających, pięknych oczu, tak jak ten zaciekły doktor stojący przed nim.

Usta Ramona wygięły się w pozbawiony humoru uśmieszek. „Jeśli coś się dziś stanie Neilowi, to ty będziesz za to odpowiedzialny. Cały szpital zapłaci cenę!”

Jakby dla podkreślenia swoich racji, popchnął lekarkę na podłogę, w końcu puszczając jej gardło.

Siedząc na podłodze, Ximena kaszlnęła kilka razy. Nadal czuła bolesny nacisk na szyję, niczym ciągłe ostrzeżenie. Gdy spojrzała na Ramona, w jej oczach pojawiły się łzy urazy.

Opierając dłoń o ścianę obok siebie, aby się wesprzeć, z trudem podniosła się na nogi i powiedziała chrapliwym głosem : „Będziesz tego żałować!”

W jej sercu nie było nic poza czystą odrazą do tego mężczyzny, a co za tym idzie, nie żywiła też żadnych pozytywnych uczuć do chłopca na sali operacyjnej.

Ale gdy tylko weszła do pokoju, jej profesjonalizm zadziałał, zmuszając ją do odłożenia osobistych uczuć na bok. Nie chciała kierować całej swojej nienawiści w stronę niewinnego dziecka.

Biorąc głęboki oddech, aby się uspokoić, spojrzała na chłopca leżącego nieprzytomnego na stole operacyjnym. Jego mała twarz była opuchnięta i zakrwawiona od uderzenia, ale wyglądała dziwnie znajomo.

Oczywiście Ximena nie miała czasu, aby rozwodzić się nad takimi rzeczami. Chłopiec miał kilka złamań, które należało natychmiast leczyć.

Trzy godziny później operacja była zakończona.

Operacja zakończyła się sukcesem, a personel medyczny był w dobrych nastrojach, wszyscy oprócz Ximeny.

Ponieważ chłopiec był synem Ramona, nie wypadało zostawić go pokrytego brudnymi plamami krwi. Personel nalegał, aby go trochę wyczyścić, zanim wywieziono go z sali operacyjnej. Na Ximenę spadł obowiązek umycia mu twarzy.

Ximena niechętnie wzięła wilgotny wacik i przetarła twarz Neila. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że zaciskała zęby — tak bardzo nienawidziła Ramona, a co za tym idzie, Neila. Ale podczas wycierania plam krwi z twarzy chłopca zamarła.

Drżącymi rękami skończyła czyścić resztę jego bladej twarzy. Nawet po skończeniu była przepełniona odrętwiałym niedowierzaniem. Jak to możliwe?

„Kim jest ten chłopak?” zapytała Ximena bez tchu, chwytając asystenta stojącego obok niej.

„To Neil Mitchell, syn Ramona Mitchella, dziedzic rodziny Mitchell” – odpowiedział asystent.

„Neil Mitchell... To niemożliwe!” Twarz Ximeny stała się śmiertelnie blada.

Chłopiec na stole operacyjnym wyglądał dokładnie jak jej syn! Jak to możliwe, że dwoje dzieci jest tak do siebie podobnych?

Jej brat wyraźnie powiedział jej, że jest w ciąży z bliźniakami, Shawnem Griffinem i Aliną Griffin, których oboje wychowywała. A jednak... Jak to możliwe, że chłopiec, który wyglądał dokładnie jak jej syn, mógł istnieć?

Gdyby nie byli bliźniakami, skąd wzięło się między nimi tak uderzające podobieństwo?

Ximena czuła, że nie może oddychać. Pamiętała tylko, że jej pierwszym dzieckiem był chłopiec, który musiał być Shawnem. Ale czy faktycznie urodziła trójkę dzieci?

Czy domniemany dziedzic rodziny Mitchell był faktycznie jej synem? Czy jej brat ją okłamał?

Ale dlaczego?

Ximena spojrzała na chłopca na stole operacyjnym. Chociaż personel wycierał plamy krwi z jego ciała, było oczywiste, że jest poważnie ranny. Ximena nie mogła znieść widoku go w takim stanie.

Ramon tak bardzo jej nienawidził. Jeśli Neil rzeczywiście był jej synem, jak Ramon mógł go traktować życzliwie?

Ximena zacisnęła mocno skalpel w dłoni, nie mogąc powstrzymać gniewu w sercu. Wybiegła z sali operacyjnej z przekrwionymi oczami.

„Doktorze, jak się czuje Neil?” Melanie krzyknęła, podbiegając i blokując drogę Ximeny.

„Zejdź mi z drogi” – warknął Ximena cichym głosem.

Dopiero wtedy Melanie zauważyła zakrwawiony skalpel. Krzyknęła i natychmiast cofnęła się ze strachu.

Spojrzenie Ximeny padło na Ramona. Minęły zaledwie cztery lata od ich ostatniego spotkania, ale on w ogóle jej nie rozpoznawał.

Cóż, nie było to zaskoczeniem. Dwa lata małżeństwa nie mogły się równać z jednym słowem Lyli. Dopóki Lyla czegoś chciała, nawet jeśli było to jej dziecko, Ramon bez wahania wyrwałby jej to. A teraz traktował jej syna w ten sposób. Ten człowiek był naprawdę bezduszny!

Ale Ximena była bystrą kobietą. Rozglądając się, zauważyła, że byli otoczeni przez ochroniarzy Ramona.

Tłumiąc oburzenie, powiedziała: „Operacja się powiodła, ale chłopiec ma gorączkę. Jeśli gorączka ustąpi w ciągu 24 godzin, nie będzie już w niebezpieczeństwie. Do tego czasu zostanie umieszczony na oddziale intensywnej terapii. Nie będą mu wpuszczani goście, nawet bliscy członkowie rodziny!”

Ximena poprosiła pielęgniarkę, aby zawiozła Neila na oddział intensywnej terapii.

Dyrektor skinął głową z aprobatą. „Dobra robota. Z tobą tutaj nie muszę się o nic martwić”.

„Jestem lekarzem. Po prostu wykonuję swoją pracę”. Po tej krótkiej odpowiedzi Ximena odwróciła się i odeszła.

Ciemne oczy Ramona wbiły się w plecy Ximeny, gdy odchodziła. Z jakiegoś powodu sposób, w jaki za duży fartuch chirurgiczny opadł na sylwetkę doktora, przypomniał mu kobietę w jego pamięci...

Melanie podążyła za jego wzrokiem i zmarszczyła brwi. „Czy coś jest nie tak z tym lekarzem?”

„Kim ona jest?” zapytał Ramon, wciąż nie odrywając wzroku od oddalającej się postaci.

Melanie wzruszyła ramionami. „Reżyser powiedział, że zwerbował ją z zagranicy. Ramon, dlaczego tak się na nią gapisz? Czy jesteś nią zainteresowany? Zapomniałeś o mojej siostrze?”

„To wystarczy.” Ramon w końcu odwrócił wzrok, a jego twarz pociemniała.

Melanie zacisnęła usta, mając wrażenie, jakby wylano na nią wiadro zimnej wody.

„Lepiej módl się, żeby Neil się szybko obudził. A teraz wynoś się stąd!” warknął Ramon.

Melanie natychmiast wybuchła płaczem. „Ramon, to nie moja wina, przysięgam. Wiesz, że Neil jest niegrzecznym chłopcem. Ale zawsze chciałam dla niego jak najlepiej. Przez wszystkie te lata opiekowałam się nim całym sercem, dobrze go traktując, mając nadzieję, że nie oddali się od Lyli. Dla jej dobra dałam Neilowi całą miłość, jaką mogłam, traktując go jak własnego syna. Nigdy nie chciałam, żeby stało mu się coś złego”.

"Możesz już iść."

Ramon odszedł, nawet na nią nie patrząc i nie zwracając uwagi na jej słowa.

Dostrzegł pielęgniarkę na szpitalnym korytarzu, złapał ją za ramię i zapytał: „Gdzie jest gabinet lekarski?”

Pielęgniarka uśmiechnęła się uprzejmie. „Panie Mitchell, czy szuka pan lekarza, który wykonał operację pana syna?”

"Tak."

„Po prostu idź prosto. Jej biuro jest tuż za rogiem”.

Ramon puścił ją i szybko poszedł w kierunku gabinetu lekarskiego, nawet nie zdając sobie sprawy, jak szybko idzie.