Rozdział 1 Pozostawiony na śmierć

Ximena Griffin nie wiedziała, ile razy w ciągu ostatniej godziny dzwoniła pod numer Ramona Mitchella, ale wszystkie jej próby zakończyły się niepowodzeniem.

Właśnie urodziła ich dziecko. Jak on mógł być tak bezduszny?

Biały szpitalny koc zgniótł się w jej dłoniach, a jej wzrok był niewyraźny. Zagryzła dolną wargę tak mocno z irytacji, że zęby wyrwały jej krew. Na zewnątrz słabo słyszała kogoś, kto domagał się od lekarza, aby utrzymał dziecko przy życiu. W tym momencie przypomniała sobie, że dziś Ramon bierze ślub z inną kobietą.

Wiedziała, że chciał tylko zatrzymać dziecko, a nie ją.

Miał już nawet imię dla dziecka i nową matkę, która je zastąpi.

Jakież to niedorzeczne!

Powstrzymując łzy i akceptując przeszywający ból w całym ciele, Ximena mocno trzymała swoje dziecko w ramionach.

Nagle drzwi sali porodowej otworzyły się od zewnątrz. Wtargnęło mnóstwo ludzi, w tym Melanie Griffin.

Kolory odpłynęły z twarzy Ximeny. Przytuliła dziecko bliżej i spojrzała sztyletami na ludzi przed sobą.

Melanie spojrzała na nią z pogardą i powiedziała znacząco: „Oddaj mi dziecko, Ximena. To jest to, co jesteś winna mojej siostrze. Jeśli cokolwiek stanie się dziecku, Ramon cię zabije”.

„Nic nie zrobiłam Lyli!” Ximena odparła stanowczo.

Niezrażona Melanie prychnęła: „To już nie ma znaczenia. Jeśli Ramon uważa, że to twoja wina, to jest twoja wina! Daj mi dziecko. Pomoże Lyli dostać się do rodziny Mitchellów i zostać żoną Ramona. Moja rodzina będzie się z tego cieszyć. A ty zgnijesz w więzieniu z powodu tego, co jej zrobiłeś!”

„Nie! Nie mam nic wspólnego z tym, co się z nią stało! Nie możesz zabrać mi dziecka!” Ximena stanowczo odmówiła.

Była niewinna! Dlaczego Ramon uwierzyłby w te bzdury i ukarał ją w ten sposób?

To było niesprawiedliwe! Nosiła dziecko w swoim łonie przez dziewięć miesięcy i kochała je całym sercem. Nigdy nie pozwoliłaby, żeby ktoś je jej zabrał.

Drżącymi rękami Ximena podniosła telefon i raz po raz wybierała numer Ramona, ale bezskutecznie. W końcu telefon Ramona został wyłączony.

Melanie zadrwiła: „Naprawdę myślisz, że Ramon odbierze? Przestań marzyć. Jesteś dla niego tylko narzędziem. Teraz, gdy urodziłaś dziecko, stałaś się bezużyteczna. Ramon rozwiódł się z tobą, ponieważ był tobą tak zniesmaczony i wolałby poślubić Lylę, gdy jest jeszcze w stanie wegetatywnym, niż być z tobą. Obudź się, Ximena. Ramon nigdy cię nie kochał”.

Ximena poczuła, że jej serce pęka na kawałki, słysząc słowa Melanie. Nie mogła uwierzyć, że Ramon może być tak okrutny. Ich dwuletnie małżeństwo nic dla niego nie znaczyło, a ona była niczym innym, jak trampoliną dla Lyli, by poślubić ją w rodzinie Mitchell!

Nagle ostry ból rozprzestrzenił się w jej dolnej części brzucha. Ximena jęknęła z przerażenia i szoku. Miała wrażenie, że całe jej ciało jest rozrywane na strzępy. Wtedy poczuła krew w udach, spływającą po nogach i na białą podłogę. Jej oddech stał się ciężki, jakby miała zemdleć.

Pielęgniarka złapała oddech i krzyknęła w panice: „Ona krwawi!”

Melanie tylko patrzyła, jak Ximena powoli osuwa się na podłogę i zażądała: „Po co tam stoisz? Weź dziecko! Zrób to szybko, albo wszyscy tego pożałujecie!”

Dziecko w ramionach Ximeny zostało pośpiesznie wyrwane.

Ximena zemdlała i upadła na podłogę. Wokół niej tworzyła się kałuża krwi, ale nikogo z grupy, która wtargnęła do środka, to nie obchodziło.

Dowiedziawszy się o stanie zdrowia Ximeny, zespół chirurgów szpitala pośpiesznie wydał formularz zgody na przeprowadzenie operacji, ale nikt nie chciał go podpisać.

Wszyscy wiedzieli, że Ramon nie kochał Ximeny. Ona i jej dziecko były tylko pionkiem, który miał pomóc ukochanej kobiecie Ramona, Lyli Griffin, poślubić członka rodziny Mitchell.

Nikt nie przejmował się bezpieczeństwem Ximeny, ponieważ Ramon skończył z nią. Dla tych ludzi jej śmierć byłaby o wiele lepszym rozwiązaniem.

Niedługo po tym, jak Ximena została zabrana na pogotowie, wyszedł lekarz i przygnębiony oznajmił, że jej stan się zatrzymał. Melanie nie wyglądała na zaskoczoną i natychmiast wyszła z dzieckiem.

Jasne światło korytarza podkreślało czerwoną barwę krwi Ximeny na podłodze.

Na boku leżał zaniedbany formularz zgody, poplamiony krwią.

Jednak gdy tylko Melanie i pozostali wyszli, pielęgniarka wybiegła z izby przyjęć i zameldowała lekarzowi: „Mamy problem, doktorze! Pacjentka... W jej łonie jest jeszcze dwoje dzieci...”

Cztery lata po tym pamiętnym dniu uroczy mały chłopiec siedział cicho w swoim pokoju w willi rodziny Griffin.

Chłopiec miał głębokie oczy i zimny wyraz twarzy, co sprawiało, że wyglądał na dojrzałego ponad swój wiek. Wszystko w jego twarzy wyglądało idealnie, z wyjątkiem słabego śladu po policzku.

Drzwi nagle się otworzyły, ukazując Melanie w czerwonej sukni haute couture i na szpilkach.

Jej wymyślny makijaż nie ukrywał irytacji na widok chłopca wciąż rozebranego na tę okazję. „Goście są tutaj, Neil. Przebierz się teraz i wyjdź ze mną”.

„Nie wychodzę” – odpowiedział chłodno Neil Mitchell.

Melanie zmarszczyła brwi, podchodząc do chłopca wściekłymi krokami. „Powiedziałam, żebyś się teraz przebrał w formalne ubranie!”

„Nie chcę!” Neil stanął przed nią, z widocznym opuchniętym policzkiem.

Melanie wściekła się. Jej płonące oczy dostrzegły zamek Lego zbudowany przez Neila i przewróciła go ręką z głośnym hukiem.

Neil patrzył z niedowierzaniem, jak zestaw Lego roztrzaskał się o podłogę, a w jego oczach natychmiast pojawiły się łzy. Ocierając je, krzyknął: „Ciociu Melanie! Całą noc to budowałem. Dlaczego to zburzyłaś?”

Słysząc słowo „Ciociu”, Melanie jeszcze bardziej się wściekła. To było ciągłe przypomnienie , że zyskała wszystko, co miała, dzięki Neilowi.

Jej oczy były zimne, gdy powiedziała: „To właśnie dostajesz za bycie upartym. A teraz idź na dół”.

„Nienawidzę cię!” syknął Neil, podnosząc formalne ubrania z podłogi i rzucając je w kierunku Melanie.

Melanie natychmiast złapała go za nadgarstek i spojrzała mu prosto w oczy. „Słuchaj, Neil. Gdyby nie ja, zostałbyś porzucony w sierocińcu. Więc nie obchodzi mnie, czy mnie nienawidzisz, ale musisz wytrzymać do końca imprezy i wyjścia wszystkich gości. W przeciwnym razie wyślę cię do sierocińca!”

Po raz pierwszy od czterech lat Ramon zorganizował huczne przyjęcie urodzinowe dla Neila.

Ale dla Melanie była to cenna okazja, by zbliżyć się do Ramona po tylu latach. Nigdy nie pozwoliłaby, by ten uparty chłopak zniszczył jej przyszłość.

„Jeśli nie chcesz zejść na dół, to zostań tu na zawsze i nigdy nie wychodź!” Melanie wybiegła z sypialni i zamknęła drzwi od zewnątrz.

Strach natychmiast zalał twarz Neila. Ostatnim razem, kiedy był zamknięty, był tak przestraszony, ponieważ wszystko było ciemne i przerażające, a towarzyszyły mu tylko myszy. To go tak bardzo ztraumatyzowało, że rozwinęła się u niego fobia przed samotnością i ciemnością.

Biedny chłopiec pobiegł w stronę zamkniętych drzwi i walił w nie swoimi małymi rączkami, płacząc i błagając: „Ciociu Melanie, przepraszam! Proszę, otwórz drzwi! Nie chcę być sam! Boję się! Obiecuję, że będę się zachowywał! Ciociu, proszę!”