Rozdział 4 Upokarzanie się w klubie

Luminance Club znajdował się w północnej części miasta i był słynnym lokalem nocnego życia. Jean pojechała taksówką, aby tam dotrzeć i wysiadła, aby spojrzeć w górę na pozłacany szyld klubu, który górował nad chmurami.

Jednak zaledwie zrobiła kilka kroków, gdy ktoś ją zatrzymał. „Dobry wieczór, panienko. Czy ma pani rezerwację?” Ochroniarz zauważył, że wyglądała jak osoba z bogatego środowiska i pomyślał, że wygląda znajomo. Ale jej wyraz twarzy był ponury i apatyczny. Nie miała wyglądu bogatej młodej damy.

Jean mocno ścisnęła wieczorną kopertówkę. To był prezent od jej matki i najdroższy przedmiot, jaki miała przy sobie w tej chwili. Następnie wzięła głęboki oddech i powiedziała naturalnie: „Przyszłam, żeby zobaczyć się z Edgarem Roydenem, prezesem Royden Group”.

Imię Edgara mogłoby z łatwością wywołać poruszenie w każdym miejscu w Westburgh. Dlatego kelner założył, że była kimś ważnym dla Edgara i nie odważył się zwlekać.

„Tak, proszę pani. Proszę zaczekać chwilę.” Kelner pojawił się ponownie dziesięć minut później.

„Przepraszam, proszę pani. Pan Royden poinstruował, kiedy wszedł, że nie będzie nikogo widywał”.

Wtedy kelner spojrzał na nią z politowaniem. Noc była zimna, a Jean była ubrana cienko. Nie można było nie wysnuwać błędnych wniosków na jej temat.

Zimny wiatr wiał, gdy Jean stała na zewnątrz, nie mając dostępu do Luminance Club. Jej delikatny obojczyk wydawał się bardziej widoczny niż

wcześniej, a jej smukłe nogi drżały z zimna, gdy na nich pojawiała się gęsia skórka. Jednak wszystko było w granicach jej oczekiwań. Wiedziała, że nie będzie łatwo spotkać Edgara.

W końcu Edgar celowo ją uciskał, aby zmusić ją do podporządkowania się jego żądaniom.

Jestem dziedziczką Eyer Group i kiedyś byłam kochana i zazdroszczona przez wielu. Nie poddam się tak łatwo.

„Przepraszam, czy mogę pożyczyć twoją toaletę? Nagle poczułam się źle”. Pobiegła kilka kroków do przodu. Z jej potarganymi włosami i pięknymi, ale smutnymi oczami, trudno było nie czuć do niej litości.

„Przy tylnych drzwiach jest toaleta dla personelu. Proszę wyjść szybko, jak skończysz!” Ochrona zlitowała się nad nią, ale nie ośmieliła się być nieostrożna. „W porządku, dziękuję”.

Była ścieżka prowadząca do tylnych drzwi. Przechodnie dziwnie patrzyli na Jean, gdy szła, ale ona ich ignorowała. Skierowała się prosto do kabiny toaletowej i zamknęła drzwi. Na zewnątrz kabiny kilka kobiet rozmawiało o czymś, robiąc makijaż przed lustrem. „Słyszałam, że w Peony Room jest ważny gość. Lina nigdy by czegoś takiego nie przegapiła. Niestety, dostała reakcji alergicznej po zjedzeniu raków wczoraj wieczorem i ma brzydkie wysypki na całym ciele. Jaka szkoda!”

„Boże! Wiem, kim jest ten ważny gość. Jest prezesem Royden Group i niedawno się rozwiódł. Nie zdarza się codziennie, że mamy tak szanowaną osobę. Zobaczmy, ile pieniędzy możemy zarobić dziś wieczorem!”

Jean wyraźnie słyszała ich rozmowę przez ścianę. Gdy wyszli, Jean wyszła z łazienki i związała włosy w wysoką kokardę.

Odkręciła kran i spojrzała na swoją wynędzniałą twarz w lustrze. Potem zastanowiła się przez chwilę i wpadła na pomysł. Tymczasem sytuacja w Peony Room nie była tak przesadną dekadencją, jak ludzie zakładali.

Zamiast tego było całkiem swobodnie. Każdy gość siedział na kanapie z piękną kobietą w ramionach, rozmawiając, pijąc i grając w karty. „Panie Royden, słyszałam, że piękna dama prosiła o spotkanie z panem, ale pan ją odrzucił”.

Mężczyzna w średnim wieku naprzeciwko Edgara zapytał ciekawie: „Czy mogę wiedzieć, kim jest ta pani?”

Edgar przestał grać kartami i spojrzał na mężczyznę. „Kim ona jest, panie King?” „Ciekawi mnie. Czy to twoja była żona?”

Słowa pana Kinga oszołomiły Brada White'a i Jonathana Jacksona, którzy grali w grę alkoholową w pobliżu. Nie mogli powstrzymać się od niepokoju o pana Kinga, prezesa Phoenix Properties. Jak się obawiali, wzrok Edgara pociemniał.

Ci, którzy byli blisko Edgara, wiedzieli, że jest najniebezpieczniejszy, gdy tak patrzy.