Rozdział 4 Liam Ford

Christopher Morgan uniósł brwi. Pewny siebie sposób, w jaki Alexandra się z nimi skonfrontowała, zaskoczył go.

Czyż nie była mięczakiem? Skąd wzięła odwagę, żeby im się przeciwstawić i upokorzyć ich w ten sposób?

„Chcesz zadzwonić na policję?” Zapytał, marszcząc brwi.

„Zapłacę, jeśli nie zapłacisz. Mamy określenie na ludzi, którzy dostają rzeczy bez płacenia” – Alexandra zrobiła pauzę, by uzyskać dramatyczny efekt. „Nazywa się ich ZŁODZIEJAMI”.

Temperatura wokół nich spadła do ujemnej. Christopher niebezpiecznie zmrużył oczy na Alexandrę, ale ona nie była nim zastraszona.

Mimo że był przystojny, wysoki, miał piaskowo-brązowe włosy i szorstką brodę, Aleksandra patrzyła na niego z góry, zarzucając mu brak umiejętności oceny sytuacji.

Kto przy zdrowych zmysłach pokochałby Evelyn? Miała zgniłą osobowość. Jej sztuczność była widoczna w sposobie, w jaki się zachowywała.

Czy był ślepy?

Niezależnie od tego, jego wybór nie był sprawą Alexandry. Była tam, żeby zarabiać pieniądze.

„Panie Morgan... jeśli pan i pańska narzeczona nic nie kupujecie, proszę opuścić mój dom towarowy” – powiedziała stanowczo Alexandra.

Wyglądała poważnie i profesjonalnie w białym, luźnym garniturze. Spodnie miały wysoki stan i były szerokie, a pod luźną, białą, wyrazistą marynarką miała na sobie czarny, obcisły top. Jej włosy były kręcone i spływały kaskadą po ramionach niczym płynący wodospad.

„Ty suko! To centrum handlowe będzie należało do mnie, nie masz prawa mnie powstrzymywać-”

Christopher objął Evelyn w talii i uspokajająco powiedział: „Kochanie, nie martw się. Zapłacę za twoje sukienki. Pozwól jej się bawić. Wszyscy wiemy, że jesteś dziedziczką Starlight Inc., więc to centrum handlowe automatycznie będzie należeć do ciebie”.

Wyglądało to tak, jakby chciał pokazać, jak bardzo jest uczuciowy wobec Evelyn, ale postawa Alexandry była obojętna. Przewróciła oczami i powiedziała: „Tak, tak... pieniądze, proszę. Przestań marnować mój czas. Jeśli to dla ciebie za drogie, drzwi są otwarte. Na końcu korytarza jest sklep z artykułami używanymi”.

Christopher syknął. Nigdy nie został tak obrażony. „Jak ta kobieta śmie myśleć, że nie mogę zapłacić za zwykłe ubrania?! Jestem dyrektorem generalnym!”

Wściekle wyjął kartę i zapłacił za markowe ubrania, które dostała Evelyn, podczas gdy ona mrugnęła do niego oczami i obdarzyła go słodkim uśmiechem. „Za bardzo mnie rozpieszczasz, kochanie”.

Evelyn robiła co mogła, żeby pokazać Alexandrze, że dostała lepszego faceta. Niestety, Alexandra wydawała się znudzona i niezainteresowana.

Nie lubiła Christophera. Jeśli już, to była zadowolona, że nie musiała wychodzić za mąż za kogoś takiego jak on.

Alexandra uśmiechnęła się i podała paragon po tym, jak sprzedawczyni przetworzyła płatność. Spojrzała na parę i zadrwiła: „Dziękujemy za zakupy u nas. Proszę zadzwonić ponownie”.

Chwilę później Aleksandra miała już wyjść ze sklepu, gdy drogę zablokował jej mężczyzna na wózku inwalidzkim.

Gdy na niego spojrzała, jej serce mimowolnie zabiło mocniej na kilka uderzeń, a oddech utkwił w pamięci.

„Więc jesteś moją narzeczoną...” Głęboki, aksamitny głos Liama dotarł do jej uszu i przywrócił ją do rzeczywistości.

Jej oczy zrobiły się okrągłe, gdy go przyjrzała i dotarło do niej. Więc to był Liam Ford! Plotki o nim nie oddawały mu sprawiedliwości. Ten mężczyzna tlił się.

Do diabła!

Pomimo przywiązania do wózka inwalidzkiego, mężczyzna emanował potężną, dominującą aurą. Leżał rozciągnięty na krześle, z rękami opartymi o podłokietniki i plecami opartymi o krzesło.

Alexandra przysięgała, że nigdy wcześniej nie widziała tak przystojnego mężczyzny. Chociaż miał zmarszczone brwi i wyglądał na zrzędliwego, uważała go za najgorętszego mężczyznę, jakiego kiedykolwiek widziała.

„Wow! Wygląda jak grecki bóg!” – wykrzyknęła w duchu.

Miał na sobie dopasowany czarny garnitur i chociaż siedział, Alexandra mogła stwierdzić, że był dość wysoki. Jego długie nogi były niezręcznie ułożone na jedną stronę, co wyglądało, jakby miał trudności z ograniczeniem się do wózka inwalidzkiego, ale mimo to nadal wyglądał imponująco. Typ, który powinien być w centrum uwagi w tłumie.

Wyglądało to tak, jakby pojawił się znikąd. Jej serce waliło jak szalone, ale zachowała pokerową twarz, patrząc na niego.

Przez kilka sekund duet wpatrywał się w siebie, żadne z nich nie spuszczając wzroku. Elektrycznie niebieskie oczy Liama wwiercały się w olśniewające zielone oczy Alexandry.

Po kilku sekundach niezręcznej ciszy jego chrapliwy głos w końcu dotarł do jej uszu.

„Jestem twoim przyszłym mężem. Oczywiście, jeśli nie przeszkadza ci poślubienie kaleki”.

Kiedy Liam wypowiedział te słowa, na jego ustach pojawił się drwiący uśmieszek.

Serce Alexandry ścisnęło się z jakiegoś powodu. Ten mężczyzna był na szczycie świata, ale nadal miał kompleksy co do swojego ciała.

Zazwyczaj życie nigdy nie układa się tak, jak planowaliśmy. Bycie niepełnosprawnym nie było końcem świata i nie podobało jej się, jak źle o sobie mówił.

Uśmiechnęła się uprzejmie i przedstawiła się: „Cześć, panie Fordzie. Nazywam się Alexandra Smith i tak, jestem twoją nową żoną. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko poślubieniu tej bezużytecznej siostry”.

Powtórzyła jego słowa i zobaczyła, że zmarszczył brwi.

„Z tego, co właśnie zobaczyłem, nie wyglądasz mi na bezużyteczną” – powiedział Liam, oceniając ją wzrokiem.

Zapadła cisza, gdy nadal patrzyli na siebie. Serce Alexandry głośno waliło w piersi, ale jej twarz nie zdradzała żadnych emocji.

„Czy możemy porozmawiać? Słyszałem, że moja narzeczona zarządza tym centrum handlowym, więc przyszedłem, żeby się rozejrzeć” – zasugerował Liam, rozglądając się po okolicy, przerywając ciszę między nimi.

Chociaż Alexandra była zdenerwowana, zgodziła się: „Jasne. Chodźmy do mojego biura”.

Alexandra zaczęła prowadzić Liama do swojego biura na drugim piętrze, zastanawiając się potajemnie, o czym chciał porozmawiać. Może przyszedł, żeby zapytać ją o zamianę panny młodej. Czy odrzuci nowe ustalenia?