Rozdział 6

Po szybkiej przebraniu się Lam zjedli późne śniadanie w drodze do rezydencji Fuentabella.

Byli tak cicho odkąd opuścili hotel. On był zajęty w drodze, podczas gdy ona była tak pochłonięta obserwowaniem go. Oprócz kilku tygodniowego zarostu pokrywającego połowę jego twarzy, jego włosy są również dość długie. Powinien wyglądać niechlujnie, ale wręcz przeciwnie, jego osobliwości podkreślają jego wyjątkowy urok.

Pomimo zwyczajnych ubrań, typowej koszulki polo i spodni, za kierownicą wygląda jak facet za milion dolarów. Ma zachowanie, którego Justin nie ma.

Ich poprzednia dyskusja była napięta i do tej pory nie rozumiała, co miał na myśli w swojej ostatniej uwadze. Cokolwiek to oznacza, wywołało u niej dreszcz. To jest nieco złowieszcze.

Mogła wyczuć znaczenie jego słów. Czegoś, czego nie wolno jej wnioskować. Nawet jeśli chciałaby zagłębić się w temat, wątpi, czy on jej pobłaża.

W trakcie ich licznych kłótni odkryła, jak dumny jest Lam. Dlatego nie czuje się komfortowo rozmawiając o pieniądzach. Ma tendencję do defensywnego podejścia, gdy taka kwestia jest poruszana.

„Jesteśmy tutaj” mruczy, odpinając pas. Dotarli do rezydencji Fuentebella.

Odwróciła się do niego i zobaczyła, jak cicho skanuje jej dom. Cokolwiek siedzi mu w głowie, nie ma pojęcia. Jest ciekawa, ale nie zapyta,

Było niezwykle cicho i poczuła ulgę. Nie jest w nastroju, aby znosić obecność innych osób poza babcią.

„Wejdźmy do środka. Zaraz wezmę drobne. Potem zobaczymy babcię” – uśmiecha się, po czym prowadzi w stronę wejścia.

Idąc za nim, Lam mógł dostrzec ruch z okien. Są obserwowani, ale ignoruje ciekawość tego, kto ukrywa się w cieniu.

Trzymając obie ręce w kieszeniach, podążył za nią, aż dotarli do pomieszczenia recepcyjnego.

„Rozgość się, ktoś poda ci poczęstunek. Nie będę długo” – powiedziała mu, zanim odwróciła się w stronę schodów.

Podąża za nią swoim poważnym spojrzeniem, gdy wchodzi po schodach. Przypominając sobie, co wcześniej powiedziała o swoim wieku, był zaskoczony, jak młodo wyglądała.

Jej anielską twarz podkreślają niezwykle duże, okrągłe oczy z bujnymi długimi rzęsami, idealnie ukształtowany nos i cienkie usta. Jak postać z anime, która ożyła.

Przypomina mu coś wystawionego gdzieś w przezroczystej szklanej gablocie. Kolekcję lalek Ball Jointed. Dokładnie przypomina te delikatne nowości.

Kiedy wczoraj wieczorem zobaczył ją w dzianinowej bluzce, podartych spodenkach i tenisówkach, pomyślał, że to po prostu kolejna uparta nastolatka.

Obudzenie się nago z nią na łóżku prawie dało mu zawał serca. Nie może pożądać nieletniej dziewczyny. Czuł się okropnie. Jego sumienie i moralność szaleją na samą myśl o tym, jak podłym czynie się dopuścił.

Na szczęście usłyszał o jej wieku. Nie ma pojęcia, że była już po dwudziestce. Ale to była wielka ulga, że była w wieku.

Tak bardzo pogrążony w myślach, że nie zauważył umundurowanej postaci trzymającej tacę ze szklanką soku.

„Twój napój, panie”

Uprzejmy, niepewny głos kazał mu się odwrócić w jego kierunku.

Unikając patrzenia na niego, kobieta podchodzi do stołu, aby postawić przyniesioną szklankę. I bez słowa odchodzi.

Wpatrując się w spoconą, zimną szklankę, skrzywił się w myślach. Wspomnienie ostatniej nocy błysnęło mu w głowie. Choć nie chce obrazić gościnności właściciela domu, nie może podjąć kolejnej próby. Kiedyś obniżył gardę i skończyło się to katastrofą.

Zamiast usiąść i delektować się podanym mu napojem, postanowił pozostać na stojąco. Zajął się sprawdzaniem wnętrza tego, co nazywają rodową rezydencją.

Sam dom i jego wnętrze świadczą o dziesięcioleciach przetrwania próby czasu. Jedynie meble zostały w jakiś sposób ulepszone, ale nie według najnowszych projektów. Reszta pozostaje tak samo przestarzała jak cała konstrukcja.