Rozdział 4. Skandaliczne wymagania

„Hanna! Co ty, u licha, robisz? Dlaczego, u licha, postanowiłaś dać Emerie w kość?”

Z willi rozległ się donośny krzyk, któremu towarzyszył odgłos szybko zbliżających się, nerwowych kroków.

Hanna podniosła wzrok, by spotkać się z surowymi oczami obecnego prezesa Wheeler Group. Jej starszy brat, Phillip Wheeler, kipiał gniewem i złapał ją za nadgarstek.

„Przekraczasz granicę, wiesz o tym? Emerie była dla ciebie po prostu miła. Jak mogłeś ją tak źle traktować? Przeproś i zrób to teraz!”

Fala bólu przeszyła nadgarstek Hanny, gdy palce Phillipa zacisnęły się mocniej. Z jego rąk wystawały niebieskie żyły, a on najwyraźniej był gotowy zmiażdżyć jej kości.

Hanna przewróciła oczami i rzuciła mu wyzywające spojrzenie. „Czy zrobiłam coś złego? Dlaczego miałabym ją przepraszać?”

„Niewiarygodne! Nadal nie okazujesz skruchy!”

Phillip chwycił Emerie, trzymając ją opiekuńczo w ramionach. Jego spojrzenie złagodniało, gdy skierował je na Emerie, ale gdy spojrzał na Hannę, jego ton stał się lodowaty i wściekły. „Podsłuchałem, co Emerie powiedziała wcześniej . Czyś ty stracił rozum? Jak mogłeś włóczyć się całą noc? Zachowujesz się jak nieokrzesany wieśniak, którym jesteś! Twoje wybryki mogą zszargać długotrwałą przyjaźń między dwiema rodzinami! Powinniśmy pozwolić Emerie poślubić Rylanda zamiast tego”.

Hanna uśmiechnęła się krzywo.

Rozszyfrowała intencje Phillipa. Chciał wykorzystać tę sytuację, aby zmusić Hannę do zrzeczenia się zaręczyn z Rylandem.

Przedtem tożsamość Emerie nie została ujawniona. Ryland i Emerie, którzy dorastali razem, byli podejrzewani o małżeństwo przez długi czas.

Nawet po powrocie Hanny rodzina Wheelerów próbowała poślubić Emerie w rodzinie Quinn. Jednak dziadek Rylanda poręczył za Hannę, prawowitą córkę rodziny Wheelerów.

Aby spełnić życzenie Emerie, Wheelerowie bez wahania zniesławili Hannę.

„Chcesz, żebym odwołała zaręczyny? Nie ma sprawy. I tak nie przepadam za Rylandem!”

Hanna odtrąciła dłoń Phillipa, bez wysiłku uwalniając nadgarstek. „Jeśli pójdziemy tą drogą, chcę, żeby Emer ie uklękła i przeprosiła mnie na moich oczach. I chcę, żeby Ryland publicznie przyznał się do romansu z siostrą swojej narzeczonej za pośrednictwem wszystkich kanałów medialnych i wycofał się z zaręczyn”.

Cera Emerie stała się szara. Instynktownie zaprzeczyła: „Nie miałam romansu z Rylandem! Jak mogłabym uwieść twojego narzeczonego?”

Obserwując zakłopotany wyraz twarzy Phillipa, Emerie zacisnęła pięści, wyglądając na niewinną i zaniepokojoną. „Hanna, zupełnie nas nie zrozumiałaś. Ryland i ja byliśmy jak rodzeństwo od dzieciństwa. To nie to, co myślisz... Jak mogłaś tak o mnie myśleć?”

Patrząc na jej delikatne oblicze, Hanna poczuła odrazę.

„Skoro twierdzisz, że jesteś niewinny, to czy ślady na twojej szyi są dziełem jakiegoś innego dżentelmena?”

Hanna rzuciła Emerie zimny uśmiech. „Dobrze się bawisz, prawda? Najwyraźniej nie jestem biegła w tych dziwnych grach, w które ty, jak się wydaje, lubisz grać”.

Twarz Emerie znów zamarła. Próbowała się uspokoić i wyjaśniła: „Mam alergie. Jak możesz tak źle o mnie myśleć?”

Hanna prychnęła. „Nie mam cierpliwości, żeby wdawać się w tę dyskusję! To jedyny warunek, żebym mogła rozważyć anulowanie zaręczyn”.

W świecie Hanny nie przełknęłaby obelg i poniżenia. Mimo że Ryland był dla niej śmieciem, Emerie musiała uklęknąć, jeśli chciała go jej ukraść.

Wargi Emerie zadrżały; odebrało jej mowę. Tymczasem Philip zacisnął pięści i warknął: „Hanna! Dość!”

Kontynuował wściekle: „Ryland w ogóle nie jest tobą zainteresowany. Emerie zawsze była rozsądna i spełniona. Jest wyrafinowana i wygląda jak synowa bogatej rodziny. Ale ty? Jesteś bezczelna i ignorancka! Najpierw błagałaś Rylanda, żeby rozłączył go z Emerie, a teraz stawiasz skandaliczne żądania. Jesteś bardziej niż okrutna! Emerie i Ryland mają równą pozycję społeczną, dorastając razem. Są idealną parą!”

Hanna prychnęła na niego. „Panie Wheeler, zapomniał pan, że jestem prawowitą córką rodziny? To ja powinnam dorastać z Rylandem i otrzymać odpowiednie wykształcenie”.

Filip był bez słowa.

„Philip, nie marnuj na nią słów”.

Do środka wszedł mężczyzna w luźnej bluzie i słuchawkach, sprawiając wrażenie, jakby właśnie zakończył poranny bieg.

Rzucił Hannie aroganckie spojrzenie i powiedział: „Zrezygnuj z zaręczyn. W przeciwnym razie zaciśniemy pasa i będziesz śpiewać inną piosenkę!”

Powiedziawszy to, przytulił Emerie w ramionach i powiedział do niej delikatnie: „Nie martw się. Jestem po twojej stronie. Nauczę tę niesforną dziewczynkę bardzo potrzebnej lekcji!”

Emerie chwyciła za ubranie Colby Wheelera, jej oczy zrobiły się czerwone. Wyglądała żałośnie. „Colby, nie kłóć się z Hanną w moim imieniu. Jestem outsiderem. Ty jesteś rodziną...”

Serce Colby'ego bolało na widok Emerie w takim stanie. „Bzdura. Jesteś moją ulubioną siostrą, małą księżniczką naszej rodziny!”

Spojrzał na Hannę i krzyknął: „Na kolana! Przeproś Emerie!”