Rozdział 6

Mój wzrok wraca tak szybko, jak go straciłem. Ethan leży na podłodze u moich stóp i jęczy.

„Co to było?” – żądam, odsuwając się od Ethana i ściskając moją dłoń.

„Iskra” – jęczy Ethan, po czym zaczyna się śmiać.

„Co…” zaczynam, ale przerywa mi roztrzaskujące się na kawałki drzwi. Sprawia, że wrzeszczę i odskakuję jeszcze dalej. W moich drzwiach stoi bardzo wściekły mężczyzna, ciężko oddychając. Przygląda się scenie przed sobą. Ciemne włosy opadają mu na oczy, ale nie ukrywają furii wyzierającej zza ciemnych loków. Jego ręka wystrzeliwuje w moją stronę, a palce napinają się, jakby coś ściskał, a potem odcina mi się tlen. Drapię się po szyi, próbując usunąć to, co jest owinięte wokół niej i co uniemożliwia mi oddychanie, ale tam nic nie ma.

„Jack, przestań, nic mi nie jest” – chrząka Ethan i podnosi się na nogi, zanim uderza w ramię ciemnowłosego mężczyzny. Cenne powietrze wypełnia moje płuca i z ulgą padam na kolana.

„Sophia, wszystko w porządku?” – pyta Ethan, klękając przede mną.

„Wynoś się...!” – chrypię między głębokimi oddechami.

„Pozwól, że zbada cię pielęgniarka” – mówi E than cicho, wyciągając rękę i dotykając mojej szyi. Jego dotyk jest kojący, ale jednocześnie rani moją delikatną skórę. Odtrącam jego dłoń.

„Słyszałeś tę panią, wyjdź Ethan i zabierz ze sobą tego psychopatę!” – woła kobiecy głos. Podnoszę wzrok i widzę niską, wyglądającą jak chochlik dziewczynę stojącą przy moich drzwiach, z rękami na biodrach i wyglądającą na wkurzoną.

„On nie miał tego na myśli. Myślał, że ona robi mi krzywdę” – wyjaśnia Ethan.

„Ona robiła ci krzywdę!” krzyczy Jack.

„Nie, to było niesamowite. To była Iskra” – wykrzykuje podekscytowany Ethan. Dziewczynka Pixie śmieje się z niedowierzaniem, a Jack wygląda, jakby ktoś właśnie zabił jego kociaka. Jego wzrok znów ląduje na mnie i przysięgam, że widzę tam morderstwo.

„Jasne, kochanie, wszyscy wiedzą, że to mit. Idź zabierz swojego chłopaka i pomarz gdzie indziej” – odprawia. „I napraw te cholerne drzwi!” – dodaje, stając obok mnie.

„Co to za iskra?” – wykrztuszam.

„Zapomnij o tym na razie, zaczynamy od podstaw, nie mitów” – uśmiecha się, wyciągając do mnie rękę. Biorę ją i pozwalam jej podnieść mnie na nogi. „Jestem Dorothy, ale wszyscy mówią na mnie Dot. Pan Collins poprosił mnie, żebym była twoją przewodniczką, nauczycielką i najlepszą przyjaciółką” – oznajmia, salutując. „Okej, przyłapałaś mnie, skłamałam o tej części o najlepszych przyjaciółkach, ale będziemy najlepszymi przyjaciółkami, po prostu tak czuję” – niemal piszczy. Jestem trochę zaskoczona jej radosnym nastawieniem i tym, jak szybko mówi, zwłaszcza po tym, jak została zaatakowana przez wannabe Damona Salvatora. Spoglądam na moje drzwi i nigdzie nie widać Ethana i jego morderczego przyjaciela, moje drzwi również odzyskały dawną świetność, nigdy byś nie zgadł, że chwilę wcześniej zostały rozbite na milion kawałków.

„Moje drzwi” – jęczę.

„Jack to naprawił, jest zrzędliwym, zaborczym dupkiem, ale jest też zaciekle opiekuńczy i świetnie jest mieć go w pobliżu, gdy coś się psuje, choć zwykle to on je psuje, ale nikt nie jest idealny” – mówi, wzruszając ramionami.

„Jeśli cię o coś zapytam, czy będziesz ze mną szczery, bo jestem gotowa to stracić” – pytam, zaczynając krążyć po pokoju.

„Strzelaj” – ćwierka, opadając na moje łóżko i przyglądając się swoim jaskraworóżowym paznokciom.

„Czy to szpital psychiatryczny? Ponieważ moja mama ma psychozę, więc może to dziedziczne. Po wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło, zaczynam myśleć, że naprawdę oszalałam, a to wszystko jest halucynacją, a ja jestem pacjentką, a nie studentką” – wyrzuciłam z siebie.

„Nie, to szkoła dla Greysów. Chyba że ja też mam halucynacje. A co jeśli wszyscy tutaj mają te same halucynacje i wszyscy myślimy, że jesteśmy w szkole, ale tak naprawdę to szpital? A pan Collins jest naszym gorącym lekarzem, który próbuje nas wszystkich przywrócić do zdrowia psychicznego. To byłoby zabawne” – mówi, śmiejąc się histerycznie. Patrzę na nią szeroko otwartymi oczami, aż się opanowuje.

„Czy to możliwe?” pytam. Prawie boję się, jaka będzie jej odpowiedź.

„Nie. Ale podoba mi się pomysł, żeby pan Collins został lekarzem, od teraz będę go tak nazywać. A teraz się ubierz, albo nie zjemy kolacji, a nie chcesz zobaczyć, co się stanie, kiedy ja ominę kolację” – uśmiecha się słodko.

„Nie mam żadnych ubrań” – mówię z grymasem. Dot uśmiecha się do mnie znacząco i pstryka palcami.

„Tah-dah” – uśmiecha się i wskazuje na moją szafę. Z marsową miną otwieram drzwi i z podziwem patrzę na w pełni zaopatrzone wieszaki.

„Jak to zrobiłeś?” pytam ze zdziwieniem.

„Dobra, znowu mnie przyłapałaś na kłamstwie. To nie ja. Pan Collins powiedział mi, że zaopatrzył twoją garderobę. Dziewczyno, musiałaś zrobić na nim dobre wrażenie. Nigdy nie widziałam, żeby był tak miły” – mówi, stając obok mnie i uderzając swoim biodrem o moje.

„Miły?” prychnęłam. „Był wszystkim, tylko nie miłym”, musiał to przynieść, gdy brałam prysznic. Dzięki Bogu nie wyszłam bez szlafroka, gdy tu był.

„Mmmhmm”, kpi i przepycha się obok mnie. Chwyta parę bardzo krótkich czarnych szortów, czarny top i czerwoną, za dużą bluzę z kapturem z napisem Greys Academy na przodzie. Następnie otwiera szufladę i wybiera bieliznę, po czym rzuca ją we mnie. „Ubierz się, chodźmy”, wykonuje gest odganiający mnie.

Zabieram ubrania do łazienki i szybko się ubieram. Wszystko idealnie pasuje i zastanawiam się, skąd pan Collins znał mój rozmiar, zwłaszcza bieliznę. Odsuwam od siebie myśl o tym, że wybiera mi bieliznę, nie chcąc, aby ten wstyd dodawał się do burzy gówna tego dnia. Kiedy wychodzę z łazienki, Dot wyciąga nową parę śnieżnobiałych Converse'ów, wsuwam w nie stopy i wychodzę za Dot, gotowa na eksplorację mojego nowego świata.