Rozdział 160 Na pewno będzie dobrze

William biegł dalej, nie ośmielając się zatrzymać nawet na chwilę, gdy słowa Jordana rozbrzmiewały w jego umyśle. Jordan będzie uratowany tylko wtedy, gdy uda mi się uciec i znaleźć tatę. Za nim rozległy się kroki, po których szybko schował się za koszem na śmieci i ukrył się. Nigdy wcześniej nie miał takiego doświadczenia, więc cały drżał. Widząc, że Eliza zbliża się coraz bardziej, był tak przerażony, że nawet nie odważył się oddychać. Ta kobieta przede mną nie jest już moją mamą! Ona jest diabłem! Na własne oczy widział, jak znęcała się nad Jordanem, nie wspominając o kopniakach i ciosach, którymi go obsypała.

Powiedziała, że urodziła mnie, aby zyskać przyczółek w Rodzinie Cooperów i zostać jej panią, ale wszystko zostało teraz zrujnowane przez moją głupotę.

Moja mama mnie nienawidzi! To było uczucie, które wyczuł od razu. Nie jest już tą mamą, która tak bardzo się o mnie troszczyła w przeszłości. Był niezwykle udręczony i zrozpaczony. Jednak nie mogę tego powiedzieć Jordanowi, ponieważ jest jeszcze bardziej zraniony niż ja. Nie mogę pozwolić mu umrzeć! Nie! Garbiąc się, ukrył się za koszem na śmieci, obserwując, jak Eliza przebiega obok niego jak szalona. Mimo to nie odważył się wyjść, a co dopiero pisnąć. Dopiero gdy była już dość daleko, wybiegł zza kosza na śmieci i szybko pobiegł w kierunku rezydencji Cooperów. Nie mógł rozpoznać kierunku, ale przypomniał sobie słowa Jordana. Powiedział, żeby znalazł jakieś miejsce i zadzwonił do taty. Biegł, aż dotarł do supermarketu, płacząc i błagając, by ktoś pożyczył mu telefon komórkowy. Wielu rodziców z dziećmi było nieubłaganie załamanych, widząc go w takim stanie, a niektórzy nawet wezwali policję.