Rozdział 7 Powrót

Dwa lata później, w gabinecie ambulatoryjnym Oddziału Andrologii Szpitala Ogólnego w Elesmond.

Ubrana w biały fartuch Leanna siedziała za biurkiem. Z rezygnacyjnym uśmiechem powiedziała dyrektorowi szpitala: „Panie Patton, może pan zająć się swoimi sprawami. Ja sama sobie tutaj poradzę”.

Felix Patton uśmiechnął się i odpowiedział: „Ponieważ to twój pierwszy dzień z pacjentami, zostanę tu jeszcze chwilę”.

Leanna uniosła brew. „Jeśli nalegasz.”

Asystent obserwował wymianę zdań, czując się nieco niespokojnie. Niedawno dyrektor podzielił się wiadomością o zatrudnieniu wysoce kompetentnego lekarza zagranicznego z pokaźną pensją, wzbudzając podekscytowanie nadejściem nowego lekarza dyżurnego.

Jednakże nowa lekarka była młodą, oszałamiającą kobietą.

Jej naturalnie piękna twarz, bez śladu makijażu, a także jej zachowanie w białym fartuchu emanowały dystansem, ale jednocześnie przyciągały jeszcze większą uwagę do jej wdzięku.

Asystentka była zdziwiona, że miała ona przeprowadzać badania w tak osobistej dziedzinie medycyny.

Wszedł pacjent płci męskiej, również zdezorientowany widokiem. Dlaczego taka śliczna młoda kobieta była w Oddziale Andrologii? I dlaczego zajmowała miejsce zwykle zarezerwowane dla starszych lekarzy?

„Czy coś jest nie tak?” Leanna zauważyła jego wyraz twarzy na pierwszy rzut oka i zapytała.

Mężczyzna był zaskoczony. „Czy ty jesteś lekarzem?”

Z ufnym skinieniem głowy Leanna zapytała: „Co cię trapi? Zaburzenia erekcji? Problemy z uzyskaniem erekcji?”

Mężczyzna poczuł się niezręcznie. Niekomfortowo było rozmawiać o tak osobistych sprawach z młodą kobietą.

Gdyby nie jej lekarski fartuch, można by pomyśleć, że ktoś z niego kpi, słuchając, o czym rozmawiali.

"Proszę opuścić spodnie, żebym mógł pana zbadać."

Mężczyzna zaczerwienił się ze wstydu. Osłaniając się, zwrócił się do pobliskiego dyrektora i zaprotestował: „Czy to jakiś żart? Dlaczego młoda kobieta zajmuje się tak wrażliwymi kwestiami? Czy ona w ogóle ma kwalifikacje ze względu na swój młody wiek?”

Uśmiech dyrektora pozostał, ale w jego tonie można było wyczuć nutę powagi. „W medycynie umiejętności nie są dyktowane przez płeć ani wiek. Ta młoda dama jest specjalistką, którą sprowadziłem z zagranicy. Jeśli teraz odmówisz leczenia, możesz tego później żałować”.

Mężczyzna spojrzał na tytuł stanowiska na odznace dyrektora, zawahał się na chwilę, a następnie, gdy asystent miał już poprosić kolejnego pacjenta, niechętnie zaczął rozpinać spodnie.

Trudno było umówić się na wizytę u specjalisty. Nie mógł sobie pozwolić na zmarnowanie tej szansy.

Gdy miał zamiar kontynuować, drzwi gwałtownie się otworzyły. Weszło dwóch mężczyzn w czarnych garniturach i okularach przeciwsłonecznych, wyglądających, jakby przyszli wyprowadzić pacjenta.

„Panno Powell, pan Holland przysłał nas, żebyśmy odprowadzili panią do domu”.

Leanna interweniowała, jej wyraz twarzy był poważny. „Wypuśćcie mojego pacjenta. Jeśli pan Holland ma jakieś obawy, może je zgłosić w szpitalu. Jego brutalne zachowanie wydaje się bardzo nienormalne, ale niestety nie zajmuję się leczeniem problemów psychicznych. A jeśli naprawdę ma problem z częściami intymnymi, niech po prostu szybko przyjdzie na oddział andrologii”.

Ochroniarze byli zaskoczeni, nie spodziewali się takiej odpowiedzi.

„Pani Powell, pan Holland czuje się dobrze. On po prostu chce, żebyśmy odwieźli panią do domu”.

„Nie widzisz, że jestem teraz z pacjentem? Wrócę, jak tylko skończę tutaj.”

„Pan Holland upiera się, że nie powinieneś tu pracować”.

Dyrektor wtrącił się, wyraźnie zdenerwowany, mówiąc: „Dlaczego ona nie może tu pracować? Jest doskonałą lekarką. Byłoby dla niej stratą nie praktykować”.

„Pan Holland uważa, że powinna unikać Oddziału Andrologii”.

Dyrektor był wściekły, uderzając ręką w stół. „Co jest nie tak z jej pracą w Oddziale Andrologii? Czy mówisz, że możesz nigdy nie potrzebować naszych usług? To zbyt ograniczone. My, jako lekarze, staramy się leczyć i pomagać, skupiając się wyłącznie na chorobie. Dzięki jej umiejętnościom i oddaniu możesz jej w pełni zaufać. Nie jest zainteresowana oglądaniem twoich nagich ciał!”

Mimo pełnej pasji obrony dyrektora, ochroniarze nie ustąpili, co wywołało napiętą atmosferę i zniechęciło pacjenta do pozostania.

Cierpliwość Leanny się wyczerpała, wstała i powiedziała chłodno: „Proszę się odsunąć. Nie wstrzymujmy leczenia pacjenta. Nie wrócę z tobą”.

Po tych słowach zmieniła ton, mówiąc: „Chyba że... planujesz mnie powstrzymać i zaciągnąć z powrotem”.

Ochroniarze wymienili zaniepokojone spojrzenia.

Po latach pracy dla Nate'a zrozumieli jego nieustanne dążenie do odnalezienia Leanny. Cenił ją. Lider zespołu podkreślił również znaczenie okazywania szacunku Leannie i powstrzymywania się od impulsywnych działań.

Znaleźli się w trudnej sytuacji, niepewni, czy będą w stanie uciec się do siłowych środków, aby ją odzyskać.

Wymienili spojrzenia i postanowili powiadomić Nate'a, zanim pójdą dalej.

„Czy to był stały problem? Czy dotyczył tylko twojej żony, czy też był to ogólny problem? Proszę się położyć, a ja cię zbadam” – poinstruowała Leanna, zakładając rękawiczki i odsuwając zasłonę.

Niespodziewanie, silna ręka złapała ją za nadgarstek i szarpnęła na bok. Krzyknęła, gdy jej nos zderzył się z solidną klatką piersiową.

Leanna zacisnęła dłonie na nosie i poczuła nagły przypływ bólu, niemal się rozpłakała.

Podniosła wzrok i napotkała surowe spojrzenie Nate'a.