Rozdział 116

Kiedy nadeszła kolej Aleksandra, wyjął z torby czerwone aksamitne pudełko. Było ciężkie. Myśląc, że to biżuteria, chciałam powiedzieć nie. Ale moje przypuszczenia okazały się błędne, gdy je otworzyłam. To był mój portret.

Na rysunku siedziałem na ławce, tuląc torbę szkolną na kolanach. Patrzyłem na coś radośnie, a w moich oczach były iskierki.

Alexander musiał narysować młodszą wersję mnie, oglądając, jak gra w koszykówkę. Ci, którzy nie wiedzieli, zaczęli paplać. Komplementowali rysunek Alexandra i mówili, że wygląda dokładnie jak młodszy ja.