Rozdział 731

Szczerze mówiąc, nie jestem świadoma zbyt wiele, kiedy lecimy do... gdziekolwiek, do cholery, lecimy. Głównie skupiam się na ciepłej obecności mojej mamy u mojego boku i cichych, mruczących rzeczach, które do mnie mówi, nawet jeśli nie wiem, co one oznaczają. Mimo to coś w nich stępia gryzący ból w moim sercu.

Ból, który z każdą chwilą staje się coraz większy, niczym klif lub kamieniołom o niestabilnych krawędziach – cały mój świat grozi, że po prostu się przewróci i rozbije u dołu.

Ale moja mama mnie trzyma. Czuję, jak jej uzdrawiająca magia przechodzi przeze mnie, gdy głaszcze mnie po włosach, czuję, jak leczy wszystkie małe skaleczenia i siniaki z pola bitwy, drobne zadrapania i guzy. Podnoszę głowę tylko raz, by ją zatrzymać, gdy magia muska skaleczenia na moich dłoniach.