Rozdział 502

„Wow…” szepczę, pochylając się do przodu, wyciągając rękę, by dotknąć długiego, smukłego srebrnego karabinu, który Kapitan wyjmuje z torby i ustawia prosto, równoważąc go na dwóch nogach dwójnogu, tak że sam staje. W ostatniej chwili cofam rękę, niepewna, czy powinnam.

„No dalej” – mówi kapitan, a ja patrzę mu w twarz i widzę na niej dumny uśmiech. „Zamówiłem to dla ciebie około miesiąc temu – właśnie dostarczono mi w weekend. Cholera, masz szczęście, że zdałeś też ten egzamin z chemii, bo gdyby wojsko musiało zapłacić za lekki, miniaturowy karabin, którego nikt inny nie mógłby użyć…” – wydyma policzki, wyobrażając to sobie. „Musiałbym zapłacić twojemu wujkowi”.

Śmieję się lekko, kręcąc głową, pochylając się do przodu i przesuwając dłonią po lufie i łożu. „Kazałeś mi to zrobić? Jest... małe?”