Rozdział 467

„Więc masz jakieś sekrety” – mówi, zamykając jedno oko, jakby miało jej to pomóc lepiej mnie zobaczyć. Ale potem się śmieje, pochylając się do przodu. „Właściwie podoba mi się, że jesteś trochę ostrożny – myślę, że to uczyni cię lepszym szpiegiem. Cholera” – mówi, kręcąc głową. „Naprawdę cieszę się, że tata mnie tu przywiózł. Będę się świetnie bawić, zmieniając cię w agenta. A najlepsze jest to, że nikt cię nigdy nie zauważy”.

„Tato?” – pytam, prostując się na krześle i nie rozumiejąc.

Ale drzwi znów się otwierają i nagle wszystkie moje pytania zostają rozwiązane, gdy Neumann wchodzi do pokoju. Parskam śmiechem, patrząc między nimi, gdy Neumann naciska drzwi i podchodzi do krzesła Faizy. Ponieważ - mam na myśli - nie są do siebie podobni. Ale pewność siebie, z jaką się poruszają, sposób, w jaki każdy z nich kontroluje każdy pokój, do którego wchodzi?