Rozdział 168

Jestem jednak w szoku, gdy budzę się kilka godzin później i odkrywam, że nie przeszliśmy do stanu snu. Zastanawiam się chwilę, co się stało, ale potem… cóż, chyba nie musieliśmy, prawda? Nie zwinięci w kłębek, jak byliśmy całą noc, zaplątani w siebie, dzieląc się swoimi snami w zupełnie inny sposób.

Więc po prostu uśmiecham się do mojego wciąż śpiącego towarzysza, podziwiając rozmach jego długich rzęs w ciemnoniebieskim świetle wczesnego świtu. Po chwili jednak nastawiam słuch, chcąc wiedzieć, czy Rafe i Jesse już wstali, jeśli nas złapano…

Ale nie, słyszę, jak oboje wciąż oddychają, powolne, ciężkie oddechy, które sugerują, że przespali całą noc. Więc ryzykuję, obracam się w ramionach mojego partnera i owijam jego ramię wokół siebie, przyciskając moje plecy do jego przodu i dając mu mentalnego szturchnięcia w dół więzi, budząc go.