Rozdział 131

„ Przypuszczam”, mruczę, odwracając głowę. „Ale czy nie znudziło ci się, kiedy wszyscy inni spali? I, no wiesz, nie znudził ci się smak jedzenia?”

„ Tak!” mówi, szeroko otwierając oczy, gdy się śmieje. „Dokładnie to się stało – i nikt tego nie rozumie. Jak po osiemnastu ciastach z jeżynami… nigdy więcej nie chcesz kawałka ciasta”.

Śmieję się, ściskam jego dłoń i kiwam głową. „To naprawdę niesamowite, Jackson” – wzdycham, tak szczęśliwa, że mi powiedział, tak zaszczycona, że zaufał mi na tyle, by zachować swój sekret. „To piekielnie potężna moc. Chciałabym ją pożyczyć, pewnie pozwoliłaby mi zasnąć podczas tych długich nocy nauki”.