Rozdział 70

Padam na krzesło przed domem, całkowicie wyczerpana. Była już późna noc i gwiazdy świeciły. Mrugały do mnie oskarżycielsko. Było po jedenastej i cały czas żonglowałam między obserwowaniem postępów Kiery a dbaniem o to, żeby Jaxon był pod opieką.

Był zrozpaczony, gdy przyszedł zobaczyć Kierę i zobaczył bandaże zakrywające jej plecy. Nadal nosił w sobie cienie tego, co się wydarzyło. Nadal nosił w sobie poczucie winy, mimo że próbowałam zapewnić go, że nic z tego, co się wydarzyło, nie było jego winą. Moją jedyną modlitwą było, aby widok Kiery wracającej do zdrowia pomógł mu przezwyciężyć poczucie winy.

Upewniłem się, że zjadł i wykąpał się, zanim przeczytałem mu bajkę. Po czym zasnął w połowie. Obudziłem Kierę trzy godziny później, dałem jej zupę i lekarstwo. Mówiła jednak bełkotliwie i wkrótce znowu zasnęła.