Rozdział 3 Jak zabić smoka

Punkt widzenia Mii

„Przeszczep szpiku kostnego odbył się trzy miesiące temu, głuptasie” – Lucas chichocze, po czym wychodzi na pusty korytarz.

Kładę rękę na klamce, ale nie mogę znaleźć siły, żeby ją przekręcić. Widziałem, jak bardzo się kochają, zbyt wiele razy i zbyt długo.

Jakbym torturował sam siebie, po prostu zamarłem tam, słuchając.

„Dzisiaj jest tylko zwykłe badanie kontrolne, a wynik był dobry za każdym razem, hmm?” Lucas pociesza.

Mogłam wyobrazić sobie jego czuły uśmiech w mojej głowie, gdy oczarowywał miłość swojego życia, a jego silna dłoń głaskała ją po głowie, jakby była najdelikatniejszym kwiatem na świecie.

To ciepło i miłość to coś, co dostałam od niego tylko raz, i ten jeden raz, kiedy myślałam, że dotknęłam słońca. Na ten jeden raz, kiedy zobaczyłam światło w moim ciemnym życiu, rzuciłam się na to słońce, obstawiając wszystko, co miałam.

I tak jak słońce, spalił mnie.

Bez względu na to, jak bardzo go kochałam, bez względu na to, jak wiele dla niego zrobiłam, nigdy nie dostanę nic w zamian. Ponieważ on już zapłacił najwyższą cenę: poślubił mnie, kobietę, której nie kocha. I to sprawia, że wszystko jest w porządku.

„A co jeśli znów się nie uda?” – mówi Sophia płaczliwym tonem.

Willebrand nie jest uleczalny...jeszcze. Lucas zasadniczo kupił jej ten oddział VIP i spędził ostatnie pięć lat wymyślając jeden plan po drugim z lekarzem, którego jej załatwił z siedmiocyfrową pensją, który rzekomo dokonał przełomu w leczeniu Willebranda.

„W takim razie będziemy próbować dalej” – odpowiada Lucas z całą czułością na świecie – „wiesz, że nie pozwolę, żeby coś ci się stało”.

Nie mogę. Nie mogę wejść. Jego słowa wysysają całą energię, jaką mogę znaleźć w moich kończynach i prawie się rozpływam.

Wiedziałam, że ją kocha. Przypominano mi o tym każdego dnia, odkąd pamiętam. Można by pomyśleć, że powinnam być już znieczulona na ten ból. Chciałabym. Ale moje buntownicze serce wciąż cierpi z jego powodu.

„Wiem, że tak będzie. Po prostu…” Sophia mruczy, niepewnie dodając: „Nie będę mogła być z tobą, jeśli pozostanę niedoskonałym wazonem…”

...która pęka przy najlżejszym dotknięciu. Zazwyczaj jej słowa sprawiają, że wszyscy pędzą, żeby ją pocieszyć.

Tym razem Lucas nie odpowiada od razu.

Moje gardło jest suche, zaciska się, boli tak bardzo, że muszę wstrzymać oddech. Czy on powie jej dobrą nowinę? Że dziś będzie wolnym człowiekiem? Teraz może. Wie, że jego wolność jest w drodze i może obiecać jej swoje życie.

Chcę wkroczyć i go powstrzymać. Nie chcę słyszeć, jak mówi to na głos. Ale nie śmiem. Ostatnim razem, gdy pozwoliłam uczuciom wziąć górę, dostałam pięcioletnią karę.

„Sophia, jestem żonaty”

Co on powiedział?

Mrugam zszokowana. Czy on naprawdę to powiedział? Że jest żonaty? Czy to odrzucenie? Czy mogę pozwolić, by ta dręcząca nadzieja wykiełkowała, choć trochę?

„Przepraszam, że musiałaś to dla mnie zrobić! Nie powinnaś była...!” Sophia wybuchła płaczem, jej ton był tak smutny, że nawet ja poczułam narastające we mnie poczucie winy.

Tak, nie powinien. Nawet gdyby się na to nie zgodził, i tak uratowałbym Sophię. W przeciwnym razie moi rodzice by na to nie pozwolili.

Sophia i ja urodziłyśmy się z grupą krwi RH-. Dla niej to błogosławieństwo, dla mnie przekleństwo.

Po prostu urodziłem się zdrowy.

Sophia potrzebowała mojej pomocy, a ja poprosiłam Lucasa, aby zapłacił najwyższą cenę, aby uratować jego miłość. Zrobił to. Myślałam, że raz dostaję to, czego chciałam. Ale wszystko, co zrobiłam, to udowodnienie jej jego miłości i pozostawienie głębokiej blizny na moim sercu.

Ukradłam mu szansę, dając mu miłość, a on zadbał o to, żeby zrujnować moją.

To uczciwe.

„Mówiłem ci” – pocieszył ją Lucas niskim basem – „nie pozwolę, żeby coś ci się stało”.

Obiecał mi to samo kiedyś. Chyba obietnica się nie liczy, dopóki chłopak, który ją złożył, nie wyrośnie na mężczyznę, który potrafi jej dotrzymać.

Sophia rzuca się w jego ramiona. Albo tak to brzmi. Nie wiem. Nie chcę wiedzieć.

Cofam się, jak przegrany, którym jestem w tym związku.

[Jestem w szpitalu, wyjdź, kiedy będziesz mógł], piszę do Lucasa. Myślałam, że się z tym pogodziłam. Ostatecznie nadal nie mogę wejść.

Na koniec i tak z nią przegrywam.

Jestem złem w mojej historii, a zło nie dostaje tego, czego chce. Kropka. Tak właśnie powinna wyglądać dobra historia. Książę zabija smoka, a księżniczka dostaje swoje szczęśliwe zakończenie.

Oczywiście, że nie skrzywdziłby mnie fizycznie. On jest białym rycerzem. On po prostu wdeptał moje serce w błoto, wykręcając stopę, by zadać ból w wiwatach jej królestwa.

Mógł deptać moje serce, bo mu na to pozwoliłam. Nie mogę już na to pozwolić, skoro nie ma już ani odrobiny tego serca, po którym mógłby deptać.