Rozdział 3 On nie jest moim dzieckiem

„Alexander! Max jest szalony!” krzyknęła Rho onda.

Jej skarga rozdrażniła Aleksandra i jego twarz posępniała.

Prawda była taka, że Alexander rozumiał, dlaczego jego dziecko uważało tę kobietę za odpychającą. Max był wrażliwym dzieckiem, więc musiał wiedzieć, co Ruby do niego czuła, po prostu z jej przypadkowych uwag.

Fakt, że Ruby oskarżyła go o szaleństwo, był wystarczającym dowodem na to, że wcale nie kochała tego chłopaka.

Sześć lat wystarczyło Aleksandrowi, aby dostrzec prawdziwe oblicze Ruby.

Gdyby nie Max, Aleksander wyrzuciłby tę kobietę z domu. - przerwał mu, ale dziecko rzuciło mu wściekłe spojrzenie, gdy to usłyszało.

„Max, przestań. Wracaj do łóżka” – powiedział w końcu Alexander.

„Tylko jeśli zostanie” – odparł, ale gdy Max i Alexander się odwrócili, Belli już nigdzie nie było widać.

Czy ona uciekła?

Max spojrzał groźnie na ojca i kontynuował: „Jesteś bezużyteczny. Nie potrafisz nawet na nią uważać”.

Alexander był bez słowa.

Kiedy Ruby zobaczyła, że Max w końcu się uspokoił, przyciągnęła go z powrotem w ramiona i trzymała, mimo że chłopiec walczył, by się uwolnić. „ Max, ta osoba to moja starsza siostra, twoja ciotka. Zaszła w ciążę poza związkiem małżeńskim, więc dziadek wyrzucił ją z rodziny. Najlepiej byłoby, gdybyś trzymał się od niej z daleka. Ona ma na ciebie zły wpływ”.

„Nie musisz mu tego mówić” – upomniał go Aleksander.

Max również prychnął. Jesteś złą kobietą. W końcu pokazałaś swoje prawdziwe oblicze. Wiedziałem od początku, że nie jesteś moją mamusią. Inne matki patrzą na swoje dzieci z miłością, ale ja widzę tylko chciwość w twoich oczach, gdy patrzysz na mnie. Pewnego dnia znajdę moją prawdziwą mamusię i ujawnię twoją prawdziwą tożsamość.

W apartamencie na piątym piętrze w Shelbert Condominium Bella krzyknęła ze złości, gdy zobaczyła bałagan w domu. „Zack! Przyjdź tu natychmiast!”

Kora!

Z pokoju po prawej stronie dobiegło ostre szczekanie, a pies w bieliźnie na głowie podbiegł podekscytowany do Belli, ale kobieta kopnęła go, po czym rozległ się łagodny odgłos.

Zack był przerażony, gdy wyszedł i zobaczył skomlącego psa.

Czy ona jest szalona? Czy też może menopauza pojawiła się u niej wcześniej?

„Mówiłem ci, że nie powinieneś brudzić domu Belli, Hado! Jest wart kilka milionów! Dostałeś to, na co zasłużyłeś za pobrudzenie tego miejsca. Chodź, zobaczę, jak sobie radzisz. Och, kopnęła cię? Całe twoje futro opadło przez to!” skomentował Zack.

Hado leżał na ziemi i płakał, jakby oskarżał Zacka o hipokryzję.

Bella przejrzała zachowanie syna i powiedziała: „Dam ci godzinę. Jeśli po wyjściu z gabinetu wszystko będzie takie samo, wyrzucę cię przez okno”.

Zack był wściekły, gdy to usłyszał. „Hej! Tak powinieneś mnie traktować po tym, jak cię uratowałem? Ten facet z rodziny Lutherów by cię dopadł, gdyby nie ja. Jak mogłeś przyjść do domu i tak mi grozić?”

„Czy zapomniałeś, że trzy miliardy, które ukradłam, są teraz w twojej kieszeni? Jeśli już, to ty będziesz pierwszym, który je od nich dostanie!” Bella prychnęła, szczypiąc go w policzek.

Tymczasem w rodzinie Lutherów zapanował chaos.

Aleksander siedział w milczeniu na kanapie w salonie, z brwiami zszytymi ze złości.

Ruby usiadła sztywno naprzeciwko niego i przyglądała się jego twarzy, wypatrując jakichkolwiek zmian w wyrazie twarzy.

Od czasu powrotu ze szpitala Max wpadał w złość, przez co Ruby znalazła się w trudnej sytuacji.

Czasami miała ochotę udusić chłopaka, gdy pomyślała o jego podobieństwie do Belli.

Zabiłabym tego gówniarza, gdyby nie fakt, że był mi potrzebny do poślubienia Alexandra.

Przez ostatnie lata czuła się głęboko urażona, gdy ktoś komentował, że wiedzie najlepsze życie, dając rodzinie Lutherów syna i poślubiając Alexandra. Wydawało im się, że to ona jest kobietą, która cieszy się całym bogactwem i luksusem w Hallsbay, ale dla niej Max był niczym innym, jak upokorzeniem, ponieważ nie był jej synem.

To właśnie z powodu chłopca Aleksander nie dotknął jej przez wszystkie te lata.

Za każdym razem, gdy próbowała poderwać Aleksandra, on ją odtrącał, nie patrząc na nią ani razu.

Powiedział jej nawet, że posiadanie dziedzica jest dla niego wystarczające i że czuje odrazę do kobiet .

Przez wszystkie te lata tylko Ruby wiedziała, ile wycierpiała, i nienawidziła swojego życia.

Musiała nie tylko wychować syna Belli, ale również uczynić go jedynym dziedzicem rodu Lutherów.

Kiedy Ruby dowiedziała się, że Bella wróciła, zaczęła się obawiać, że Bella może wyjawić prawdę i w rezultacie zostać wyrzucona z rodziny Lutherów.

Nie! Nie mogę pozwolić, żeby to się ze mną stało. Muszę ją wydostać z Hallsbay!

Rozbić się!

Z drugiego piętra ponownie dobiegł dźwięk tłuczonych talerzy.

Alexander, który przez cały czas tolerował zachowanie Maxa, zerwał się z kanapy i pobiegł po schodach.

Ruby uśmiechnęła się złośliwie. Dobrze. Tak trzymaj, chłopcze. Możesz w końcu stracić względy ojca. Do tego czasu będę miała kolejnego syna, który cię zastąpi.

Na górze Alexander właśnie otworzył drzwi, gdy jakiś przedmiot poleciał mu w twarz. W porę zablokował go ręką, ale skończył z garścią owsianki.

Jego twarz pociemniała, a atmosfera w całym pomieszczeniu ochłodziła się.

Rzucił się do przodu dużymi krokami i złapał Maxa. „Max Luther! Myślę, że to wystarczy”.

Chłopiec spojrzał na niego oczami pełnymi łez i wyszeptał: „Chcę ją...”.

Mimo że nie znał jej imienia, Max nadal chciał, żeby Bella była u jego boku. Nie uciekłaby, gdyby nie ta pretensjonalna kobieta!

Aleksander wiedział, o kim mówi jego syn, ale nie miał szans, żeby zrobić to, czego chciał Max.

Aleksander uważał, że syn powinien nauczyć się szanować matkę, nawet jeśli jej nie lubi.

„Ruby jest twoją matką. Musisz ją szanować, nawet jeśli jej nie lubisz. Jeśli chodzi o inne kobiety, powinnaś przestać o nich myśleć”.

„Hmph! Nie zjem nic, jeśli mi jej nie przyniesiesz!” krzyknął chłopiec, patrząc na Alexandra z wysoko uniesionym nosem.

Mężczyzna rzucił dziecko z powrotem na łóżko i wyszedł. „Dobrze. Więc zostań tutaj i nic nie jedz”.

„Zrobię to i po prostu umrę z głodu!” krzyknął Max.

Od kiedy ten awanturnik mówi tak elokwentnie?

Tej nocy Zack edytował zdjęcia na laptopie w gabinecie, gdy nagle coś do niego dotarło.

„Nie mów. Właściwie to bardzo przypominam tego złoczyńcę z rodziny Lutherów”.