Rozdział 6 Biseksualista, a nie homoseksualista!
Wyobraźcie sobie teraz uczucia Olivii. To było tak, jakby była zachwycona, że dostała żeton remisji, który wkrótce straciła. A potem popełniła okropną zbrodnię!
Wróciwszy do swojego pokoju, Olivia nadal cierpiała z powodu wstrząsu wtórnego.
Nic dziwnego, że jego głos wydał jej się znajomy.
Alfons, którego zgwałciła tej nocy, to nie kto inny, jak Vincent!
Jakoś zgwałciła geja!
Olivia przypomniała sobie każdy szczegół tego, co wydarzyło się tamtej nocy. Wyglądało na to, że nie walczył zbytnio. Mężczyzna powinien był się od niej uwolnić. Teraz wszystko nabrało sensu.
Nogi Vincenta były niewygodne, więc przez pierwszą połowę wieczoru siedział na krześle...
Ale czy on nie był homo?
Gdy nagle przyszła jej do głowy pewna myśl, Olivia zasłoniła usta z niedowierzania.
Vincent był biseksualny!
Olivia robiła się coraz bledsza i żałowała, że napisała to zdanie pod wpływem impulsu.
Z pewnością nie wątpiłaby w wiarygodność jego twierdzenia, że ją okradł. Jako wszechmocny mężczyzna w mieście, Vincent nie bał się niczego, podczas gdy ona była po prostu studentką college'u, którą nikt się nie przejmował. Nawet gdyby zniknęła, nikt by się w to nie zagłębiał ani nie ośmielił się mieć do czynienia z Vincentem.
Im więcej o tym myślała, tym mocniej wierzyła, że jej zagłada jest bliska.
Podniosła rąbek sukienki, spojrzała na tatuaż na talii i w tajemnicy postanowiła zmyć go tak szybko, jak to możliwe.
Wróciwszy do pokoju, Vincent lekko się zesztywniał, widząc Olivię siedzącą na łóżku w transie.
"Idź i nalej mi szklanki wody."
Zaskoczona jego głosem, niemal podskoczyła i zapytała: „Dlaczego tu jesteś?”
Vincent spojrzał na nią chłodno. „To mój pokój”.
Olivia była oszołomiona. Nic dziwnego, że uznała obraz pokoju za piękny, ale trochę zimny.
„Idę do pokoju gościnnego.” Olivia szybko wstała z łóżka, próbując uciec, ale Vincent złapał ją za ramię.
Brzmiał trochę bezradnie: „Musimy spać dziś w nocy w tym samym pokoju”.
To Gilbert powinien ją tu zaaranżować, a to musiał być pomysł jego dziadka.
„Co? Spać... spać razem?” Olivia poczuła się zdruzgotana. Dlaczego? Czy on ją rozpoznał?
Kiedy przypomniała sobie, co wydarzyło się tamtej nocy, policzki Olivii stopniowo zaczęły się rumienić.
Na początku nie lubiła tego wspominać, nie mogła też wiele pamiętać. Po tym, jak dowiedziała się, że to on, nie mogła powstrzymać się od wspominania tego na widok mężczyzny.
Dlaczego pojawił się w tym klubie jako alfons? Praca dorywcza? Czy prezes imperium biznesowego musiałby zarabiać takie pieniądze?
„Chciałbyś! Ja śpię na łóżku, a ty na podłodze”.
„Och, okej!” Olivia westchnęła z ulgą. Dopóki nie spali razem, wszystko było w porządku.
Vincent był trochę niezadowolony z jej unikania.
Zauważywszy zmianę w jego wyrazie twarzy, Olivia posłusznie wstała z łóżka, odsunęła wózek inwalidzki od łóżka i ostrożnie zaproponowała: „Czy mam ci pomóc wejść na łóżko?”
Vincent utkwił w niej wzrok, jakby pogrążony w głębokim zamyśleniu.
Przerażona jego spojrzeniem Olivia z trudem zachowała spokój.
Po dłuższej chwili Vincent w końcu podparł się nią i usiadł na łóżku.
Olivia powtarzała sobie, żeby się nie bać. Vincent nie był w stanie jej rozpoznać. Tej nocy w pokoju nie było włączonego światła, a jej makijaż był rozmazany. Wszystko miało być dobrze.
Kiedy później zobaczyła swoją brzydką twarz w lustrze, nie mogła powstrzymać się od uczucia wstrętu. A jednak ten mężczyzna nadal miał reakcje fizjologiczne.
Trudno było wyczuć smak homo.
Podczas gdy jej myśli błądziły, mężczyzna obok niej nagle przerwał ciszę, mówiąc: „Twoje perfumy pachną mi znajomo”.