Rozdział 93

Alexander mocno mnie przytula, podczas gdy mdłości mnie ogarniają. Skupiam się na oddechu, czekając, aż minie.

„Nie możesz tu być. Wyjdź natychmiast, albo wezwę policję” – karci ją zaskoczony kobiecy głos.

„Powinniśmy tu być, jesteśmy twoimi przyjaciółmi, przyszliśmy ci pomóc” – łagodny głos pana Collinsa rozbrzmiewa w moich uszach, jego słowa są przepełnione przymusem. „Nie mów nikomu, bo stracisz pracę, niedługo pójdziemy, ale wrócimy później i wpuścisz nas z powrotem”