Rozdział 235

„Jestem tak samo szczęśliwy, że mam was, jak moich krewnych i ojców moich dzieci. A teraz spieszcie się do łazienki, a my pójdziemy i opowiemy wszystkim nasze nowiny” – uśmiecham się.

Faceci już wiedzą, co właśnie odkryliśmy. Czuję, jak reagują poprzez więź, ale nic nie mówią. Czekają i pozwalają Maxowi i mnie osobiście przekazać im i dzieciom nowinę podczas śniadania.

Dwa tygodnie później docieramy do szpitala akademii na USG. Technicznie rzecz biorąc, powinniśmy korzystać z głównego szpitala, skoro nie jestem już studentką akademii, ale Art i Dot poradzili sobie ze wszystkimi naszymi poprzednimi ciążami tutaj i nie chcemy teraz tego zmieniać.