Rozdział 20

Kiedy docieramy na moje następne zajęcia, zaczynam czuć klaustrofobię. Mam nadzieję, że Alice się myli co do moich pięciu więzi, nie sądzę, żebym mogła znieść pięciu mężczyzn otaczających mnie na cały etat.

„Nie martw się, będzie dobrze” – słyszę, jak Dot mówi z irytacją.

„Jakieś problemy, po prostu krzycz, a my tam od razu wejdziemy” – mówi jej Marcus, odsuwając się na bok, żebym mogła wyjść z klatki mięśni. Widzę Dot w drzwiach szatni, jest z małą Azjatką, która słodko uśmiecha się do Damiena, zanim się do mnie przedstawia.