Rozdział 153

„To jest moje ryzyko, poza tym, jaki jest lepszy sposób, aby sprawdzić, czy bezpiecznie jest zabrać Sophię? Wolę zgubić się w pustce i udowodnić, że nie jest to dla niej bezpieczne, niż ryzykować, że zabiorę ją przez to, nie mając pojęcia, czy to w ogóle możliwe. Weź mnie jako obiekt testowy, jeśli możesz mnie tam przenieść i z powrotem, możesz zabrać Sophię do domu”, żąda, a kiedy tak to ujmuje, nie mam zbyt wielu argumentów. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym stracił go w pustce, ale gdybym stracił tam Sophię, byłby to koniec nas wszystkich.

„Dobra” – wzdycham – „ale nie możemy powiedzieć innym, bo nas zatrzymają” – „Zgadzam się” – kiwa głową. „Kiedy wyjeżdżamy?”

„Po naszej kawie?” – sugeruję, a Max podnosi swój kubek, stukając nim o mój, zanim oddaje go, jakby nie był gorący.